تصویر مهدی رحمتی در آغوش برانکو
سالها از آن روز گذشته ، از روزی که مهدی رحمتی بزرگترین اشتباه زندگی اش را انجام داد و جام جهانی را از دست داد.
مهدی رحمتی دو بار در زندگی تصمیماتی گرفت که او را از جام جهانی بازداشت. او وقتی که تنها 23 سال داشت می توانست مرد شماره یک تیم ملی در جام جهانی باشد. درست وقتی که او با پیراهن فجرسپاسی ستاره شده بود. زمانی که برانکو ایوانکوویچ سرمربی تیم ملی بود و می دانست ابراهیم میرزاپور به رغم سال های متمادی که پیراهن شماره یک را پوشید جایگزین مناسبی برای یکی به بزرگی احمدرضا عابدزاده در تیم ملی ایران نیست.
برانکو آن زمان گلر جوان و ترکه ای فجر را در یکی از اردوها کنار کشید و برایش از آینده پیش رو گفت. اصرار کرد با رسیدن اولین پیشنهاد بزرگ و پر از پول تمرکزش را از دست ندهد. او اصرار داشت مهدی رحمتی باید به تیمی برود که بازی کند. باید فراری از هیاهو باشد و بخواهد که مرد شماره یک تیم ملی شود. رحمتی اما حرف برانکو را گوش نداد و به استقلال رفت تا در دور اول حضورش یک نیمکت نشین محض باشد. او بازی نکرد و شد گلر سوم تیم ملی در جام جهانی. مهدی 8 سال بعد هم با کارلوس کروش نساخت تا بازی در جام جهانی برایش یک حسرت باشد. او اگرچه در همه این سال ها ستاره گلرهای ایران بوده و بیشتر از همه درآمد داشته اما هیچ گاه افتخاری بزرگ با تیم ملی ایران بدست نیاورده است. شاید او باید آن روز بیشتر به توصیه برانکو گوش می کرد.
