طارمی آنچنان در نوک خط حمله تیم ملی موثر و با نفوذ بازی می کند که هیچ تردیدی برای فیکس بودنش در جام جهانی وجود ندارد. اما بحث اصلی زوج و یار طارمی در خط حمله است. در بازی مقابل اروگوئه ایران بازی را با حضور فیکس سردار آزمون شروع کرد که سردار به دلیل خستگی نتوانست عملکرد مطلوبی داشته باشد و در اصلی ترین وظیفه محوله از سوی کادر فنی یعنی فشار و پرس روی دفاع حریف کمی کند و بی رمق بود. این کم تحرکی اگر دلیل بر خستگی باشد، خطری برای سردار ندارد اما اگر داستان به گونه دیگری رقم بخورد می تواند زنگ خطری برای دوری سردار از ترکیب اصلی تیم ملی باشد. اگر سردار آزمون در نقش مهاجم هدف و در کنار طارمی قرار بگیرد می توان به هماهنگی این دو بازیکن دل بست اما اگر کی روش بخواهد بنا به اقتضای مسائل تاکتیکی فقط از یک مهاجم هدف بهره ببرد شاید مهدی طارمی گزینه اصلی کی روش برای حضور در این پست خواهد بود. در واقع اگر سردار سرحال باشد و ایران تک مهاجم بازی کند، طارمی به عنوان وینگر در ترکیب تیم ملی قرار می گیرد اما اگر سردار سرفرم نباشد، ممکن است کی روش، طارمی را در نوک حمله تیم ملی قراردهد.
سردار آزمون در بایرلورکوزن هم از شرایط گلزنی و آرمانی به دور است اما طارمی در پورتو آقایی می کند. این نکته را هم باید در نظر گرفت که سردار آزمون به دلیل خصوصیات تهاجمی نمی تواند وینگر مطلوب کار لوس کی روش باشد.
باید صبر کرد و دید، 30 آبان ماه یعنی کمتر از 60 روز دیگر، تیم ملی با چه ترکیبی و چه بازیکنانی مقابل انگلیس، صف آرایی خواهد کرد و تیم ملی با تک مهاجم بازی خواهد کرد یا اینکه کی روش تاکتیک دیگری را در پیش می گیرد.
