《 هفته تربیت بدنی و بیماری ورزش کشور 》

در حالیکه در هفته تربیت بدنی و ورزش قرار داریم که انگار هیچکس یادش به این هفته نیست ، هفته ای که می تواند مروج و مبلغ سلامتی افراد جامعه باشد ولی در این شرایط ناگوار کرونایی که همه روزه ، شاهد مرگ عده ای از هموطنان عزیزمان هستیم انهم با این شرایط اقتصادی که آرامش و اسایش و امنیت مالی مردم را به خطر انداخته است پرداختن به ورزش و توجه به هفته تربیت بدنی از حوصله مردم خارج شده است ، شاید همین یادداشت ورزشی هم از حوصله خوانندگان حتی ورزشی دوستان هم خارج باشد و عجیبب نخواهد بود ولی من در راستای رسالتم از بیمار بودن ورزش کشور در این هفته که مزین به نام ورزش است می خواهم قلم بزنم ، بیماری که شرایط کرونایی مزید بر بیماری ان شده است ، هرچند که برای بسیاری از مدیران وارداتی ورزش و بالانشینان وزارت ورزش ، کرونا برگ برنده ای شد تا بیماری ورزش را در پشت آن مخفی کنند و بهانه ای برای فرار رو به جلو آنها باشد .
زمانی که در دولت اول تدبیر و امید ، پس از معرفی دوسه گزینه کاملا ورزشی به عنوان وزیر پیشنهادی به مجلس وقت که همراه با عدم رای اعتماد نمایندگان به آنها بود ، نهایتا جناب دکتر گودرزی سکاندار ورزش کشور شدند و با توجه به سوابق علمی و ورزشی ایشان ، بارقه ای از امید برای جامعه ورزش کشور زنده شد ، ورزش کشور تحت مدیریت ایشان و با حضور نیروهای ورزشی و تحصیلکرده و تازه نفس می توانست در بازده زمانی میان مدت بر این بیماری فائق بیاید ولی دکتر گودرزی به جرم اینکه سلامت بود و اسیر بازیهای سیاسی نمی شد و سیاسی کار نبود ، عوض شد و دوباره همان شرایط حضور افراد غیر متخصص در سطح اول ورزش کشور که سالهای سال از این جریان متضرر شده بودیم ، حاکم شد ، ورزش دوباره در اختیار نیروهای تاریخ مصرف گذشته سیاسی ، امنیتی ، اقتصادی و نظامی قرار گرفت ، آزادی عمل فدراسیونها به نوعی از آنها سلب شد و اکثریت انها بله قربان گوی وزارت شدند چرا که با تدبیر وزارت و در راستای همان تفکر به ریاست رسیده بودند و جالب اینکه همین اکثریت که صاحب کرسی ریاست شدند و یا رسانده شدند خود از مدیران و کارشناسان وزارت ورزش بودند که منصوب شدند ، و این مسئله حتی در هیاتهای استانی و شهرستانی هم صادق می باشد که نه تنها به عنوان رییس بلکه در سایر امور اجرایی هیاتها هم کارمندان وزارت ورزش مسئولیت گرفتند و این در حالی است که در دوره ای حضور پرسنل وزارت ورزش در هیاتها و سرپرستی فدراسیونها بسیار محدود شده بود ، برخلاف ان افراد ارزشی و تاثیرگذار در ورزش مانند رسول خادم که از هر لحاظ شایسته ریاست فدراسیون می باشند به دلیل عدم فهم مشترک با افراد غیرمتخصص در زمینه ورزش چنان عرصه را بر خود و رشته تحت مدیریتشان تنگ دیدند که بخاطر خود ورزش، کنار رفته و یا کنار گذاشته شدند ، متاسفانه نگاه بیشتر مردم هم به ورزش فقط در فوتبال و دو تیم استقلال و پرسپولیس خلاصه می شود که بیشترین ضربه های مادی را هم در این سالها اخیر به ورزش کشور تحمیل کرده اند ، البته واقعیت اینست وضع فوتبال از همه جای ورزش کشور بدتر است ، از ضعف مدیریت تا پرونده بی جواب سرمربی سابق تیم ملی فوتبال و تا نامشخص بودن سرنوشت واگذاری پرسپولیس و استقلال و تغییرات پی در پی مدیریت و هیات مدیره در این چند سال اخیر و همچنین قراردادهای چند میلیاردی بازیکنانی که فقط موقع قرارداد و گرفتن پول حرفه ای هستند انهم با باشگاههای دولتی که از بیت المال تغذیه می شوند در حالیکه در این اوضاع بسیاری از مردم به نان شب محتاج هستند و دهها و صدها مسئله کوچک و بزرگی که از سرفصل‌های مشکلات فوتبال کشور است . سایر رشته های ورزشی هم با مشکلاتی اینچنینی و به تبع کمتر دست وپنجه نرم می کنند.
البته شاید بعضی ها از ساخت و سازهای مجموعه های ورزشی که باعث افزایش سرانه های ورزشی کشور شده بگویند که باید گفت احداث مجموعه ای که هیچگونه بازخوردی برای ورزش ندارد و بدون مطالعه و برنامه ریزی و عدم شناخت از محیط و سلایق و علاقمندی مردم آنجا احداث می شود نه تنها کار مثبتی تلقی نمی شود بلکه با توجه به هزینه های نگهداری ، ضرر بسیاری را هم متوجه ورزش می کند .
خلاصه اینکه بیماری امروز ورزش کشور با این شرایط و تفکر نه تنها خوب نخواهد شد بلکه پیشرفت بیماری هم بیشتر خواهد شد ، فقط تنها امیدی که می توان داشت اینکه در دولت آینده فارغ از نگاه سیاسی آن، توجه به ورزش در اولویت قرار گیرد. کسانی در راس مدیریتهای ورزش قرارگیرند که از جنس ورزش باشند و آن را بفهمند و نه اینکه از آن بخواهند برای خود اعتبار کسب نمایند ، سپس اولین اقدام برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و شروع درمان آن تغییر نگاه و تفکر در وزارت ورزش است ، در مرحله دوم توجه به ورزش آموزشگاهها جدا از اینکه زیر مجموعه آموزش و پرورش است باید نگاهی ملی و استراتژیک به ورزش مدارس از پایه اول تا سال آخر دبیرستان باشد ، و در گام سوم همراهی با امور ورزش سازمانها و باشگاههای دولتی وخصوصی که در تاریخ ورزش نوین کشور چه از لحاظ بعد سلامت و اخلاق و چه بعد همگانی و قهرمانی همیشه تاثیرگذار بوده اند مانند امور ورزش شرکت ملی نفت ، تربیت بدنی ارتش و باشگاههای بانک ملی و شاهین و آرارات که می توان با رفع موانع قانونی در راستای توسعه ورزش مورد حمایت قرار گیرند و جمله آخر اینکه مطمئنا این بیماری لاعلاج نخواهد بود اگر کار به کاردان سپرده شود.