هر بار موضوع سقف قراردادها درباره بازیکنان فوتبالی در لیگ برتر یا لیگ های پایین تر مطرح می شود شاهد اتفاقات غیرمعمول در این باره هستیم که وضعیت را بدتر می کند.
چند سال پیش قانونی برای جلوگیری از ترکتازی بازیکنان فوتبال در لیگ برتر وضع شد که باشگاه را مجاب می کرد با بازیکنان زیر 30 ساله باید قراردادهای بلند مدت با حداقل دو ساله به بالا ببندند. اینکه بازیکنان نتوانند هر ساله روی قیمت قراردادشان بگذارند و از این طریق مانعی برای رشد بی اندازه قیمت بازیکنان ایجاد شود. درست در همان برهه بود که تقریبا همه باشگاه ها با قراردادهای دو یا سه ساله قرارداد بستند ولی در نهایت باز هم بندی در قرارداد گنجانده می شد که به کلی قانون فدراسیون فوتبال بی ارزش جلوه می کرد!
در آن دوره بازیکنان با گنجاندن شرط "توافق مالی" برای تمدید قرارداد در پایان فصل اول یا دوم این موضوع را بیان می کردند که تنها در صورتی سال دوم در تیم باشگاهی شان می ماندند که باشگاه آنها را از نظر مالی راضی کند. بندی که باز هم باعث می شد قراردادها در پایان سال اول نمایشی جلوه کرده و موضوع قراردادهای یکساله باز هم اجرا شوند.
امروز و در حالی که ارقام برخی قراردادهای بازیکنان به 4 میلیارد تومان و حتی بیشتر ارتقا پیدا کرده باز هم شاهد هستیم که قرارداد بازیکنان یکساله بسته شده است! یا اگر در معدود نمونه های این موضوع برخی بازیکنان قرارداد دو ساله بسته اند از الان برای فصل بعد اضافه شدن قرارداد را دیده اند. قرارداد یکساله علاوه بر بالابردن کاذب قیمت بازیکنان برای مربی و باشگاه هم معضلی شده و یک مربی در پایان فصل نمی تواند تاکتیک های مورد نظر خود را بر اساس بازیکنان قبلی پیاده کند. این ناز کردن بازیکنان ریشه در مدیریت ضعیف دارد و بازیکن هر جور بخواهد می تازد و قیمتش را بالاتر می برد.
چند روز پیش احمد سعادتمند در جمع هواداران عصبانی که جلوی باشگاه جمع شده بودند گفت: «شما علی کریمی را راضی کنید بماند من هر چقدر پول خواست به او می دهم». پس اقتدار مدیرعامل باشگاه کجاست؟
البته این مدیر تنها کسی نیست که اینگونه تن به خواسته بازیکن می دهد. فصل قبل هم در باشگاه تراکتور نمونه هایی از این دست داشتیم که بازیکنان قرارداد خود را به یورو منعقد کرئه و باشگاه را مجاب کردند معادل ریالی قراردادشان را دلار و یورو دریافت کنند و در پایان فصل ارقام عجیب و غریبی از تراکتور دریافت کردند!
نبود دید بلند مدت و عدم ثبات در امر مدیریت باشگاه ها موجب می شود کسی با آینده نگری بازیکن جذب نکند و همه در فکر امروز خود و باشگاه شان هستند تا فصل جاری را رد کنند و بعد هم بگویند از اینجا به بعد خدا بزرگ است! شاید ریشه همه این معضلات به دولتی یا نیمه دولتی بودن باشگاه ها برمی گردد که مدیر نه از جایگاهش اطمینان دارد نه از یک ساعت بعدش!
با قانون عدم ممنوعیت جذب بازیکنان و مربیان خارجی برخی بازیکنان سطح متوسط فوتبال کشورمان هم با مشاوره دلالان، فضا را مناسب برای بالابردن ارقام نجومی دیده و فضایی مشمئزکننده و ناعادلانه را در بازار نقل و انتقالات ایجاد کرده اند. در این میان ورود نهادهای نظارتی و وزارت ورزش می تواند مانع این آشفته بازار شود.
