پرداخت نشدن کامل دستمزدها قسمت ثابتی از صحبت‌های نسل‌های مختلف است و کم‌تر بازیکنی پیدا می‌شود که بگوید از تیم سابق خود طلب ندارد. موضوعی که نشان می‌دهد قراردادهای بدون تضمین و پشتوانه سال‌ها است در فوتبال ایران رواج دارد، اما امسال قراردادها به شکل وحشتناکی افزایش داشته است.
قراردادهای بدون تضمین از ابتدا در فوتبال ایران رواج داشته است. بازیکنان در بحبوحه فصل نقل‌وانتقلات درخواست مبالغی بیش از حد انتظار را دارند و مدیران بدون توجه به شرایط اقتصادی باشگاه حاضر می‌شوند تن به پرداخت این ارقام سنگین بدهند. علی علیپور را شاید بتوان یکی از آخرین نفراتی دانست که دست به چنین کاری زده است. او از پرسپولیس برای امضای قرارداد جدید درخواست مبلغ سنگینی کرد، درخواستی که بعد از مدت‌ها مذاکره از طرف باشگاه پرسپولیس پذیرفته شد، البته در این میان اتفاقاتی رخ داد که باعث علیپور در پرسپولیس ماندنی نشود.
مثلث دردسرساز فوتبال ایران
در ماجرای افزایش قیمت شدید بازیکنان، سه گروه نقش اصلی را ایفا می‌کنند؛ بازیکنان، مدیران باشگاه‌ها و مدیران فدراسیون. در گام نخست مدیران فدراسیون اعلام می‌کنند که بازیکنان و مربیان خارجی نمی‌توانند به ایران بیایند و با باشگاه‌های ایرانی قرارداد امضا کنند. همین موضوع سبب می‌شود تا اگر تیمی دو بازیکن خارجی داشته باشد که نقش موثری در تیمش دارد، به‌دنبال گزینه ایرانی برود و تلاش کنند تا به هر شکلی شده با این بازیکنان قرارداد امضا برساند. از طرفی بازیکن می‌داند که این ممنوعیت باعث می‌شود او تحت هر شرایطی به یک تیم برود و در چنین شرایطی است که ارقام قراردادها چندین برابر می‌شود. البته برخی مربیان مانند امیر قلعه‌نویی معتقدند که درست است قانون منع به‌کارگیری بازیکنان خارجی اشتباه است، اما علت اصلی افزایش قیمت بازیکنان تورم است.
نقش مدیران باشگاه‌ها چیست؟
در این میان مدیران باشگاه‌ها نیز نقش بزرگی ایفا می‌کنند چراکه به هر قیمت تن به بستن قراردادهای سنگین می‌دهند. آن‌ها می‌توانند به بازیکنان جوان‌تر تیم‌شان اعتماد کنند و حتی این موضوع را ذهن داشته باشند که بستن قراردادهای طولانی‌مدت با این بازیکنان می‌توانند مبلغ خوبی به دست آوردند و حداقل هزینه‌های اولیه باشگاه‌شان را تامین کنند. شاید این کار پرریسک باشد، اما باشگاه‌ها دیگر فشار شدید مالی را احساس نخواهند کرد.
از طرف دیگر تعداد زیادی از باشگاه‌ها مختلف نتوانستند مطالبات فصل گذشته‌شان پرداخت کنند و حتی برخی از بازیکنان با استناد به این موضوع قراردادشان را پرداخت کنند، دوباره تن به امضای قراردادهای سنگین می‌دهند. برای مثال مهدی ترابی با استناد به پرداخت نشدن قسمتی از حقوقش قرارداد خود را با پرسپولیس فسخ کرد، اما باشگاه پرسپولیس سیاست‌های خود را تغییر نداد و تصمیم گرفت با بازیکنان مختلف، قراردادهای سنگین امضا کند. این موضوع به خوبی نشان‌دهنده ذهنیتی است که در بیشتر مدیران فوتبال ایران قرار دارد. تعدادی از مدیران مانند سعید آذری نیز اعتقاد دارند که هشتاد درصد قراردادها منجر به تسویه نخواهند شد و یکی از دلایل این اتفاق، شناخت نداشتن مدیران باشگاه‌ها از بازار است.
رقم درخواستشده توسط بازیکن می‌توانند تحت تاثیر عوامل مختلف اقتصادی افزایش یابد، اما اتفاقی که در این فصل از رقابت‌های لیگ برتر رخ داد کم‌سابقه بوده است. احتمالاً مهم‌ترین عامل این افزایش قانون منع به کارگیری بازیکنان خارجی باشد که باعث شده بازیکنان ایرانی رقم‌های درخواستی‌شان تا حد زیادی افزایش یابد. از طرف دیگر به‌نظر می‌رسد مدیران تیم‌ها آگاهی لازم را ندارند و نمی‌دانند این حجم از بدهی تا چه اندازه می‌تواند برای تیم‌ها در آینده خطرناک باشد.
