حق پخش تلویزیونی مهم‌ترین حسرت اقتصادی فوتبال ایران است اما باشگاه‌های ایرانی به طور سنتی عادت کرده‌اند درآمدهای دیگری را هم از دست بدهند.
به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «وقتی صحبت از درآمدهای نادیده گرفته‌شده در فوتبال ایران به میان می‌آید، فورا نگاه‌ها به سمت حق پخش تلویزیونی می‌چرخد. صد البته این مهم‌ترین حسرت اقتصادی فوتبال ایران است اما باشگاه‌های ایرانی به طور سنتی عادت کرده‌اند درآمدهای دیگری را هم از دست بدهند. به‌عنوان مثال به این سه مورد توجه کنید.
حق ترانسفرهای بعدی: حداکثر پولی که باشگاه‌های ایرانی از ترانسفر بازیکنان به دست می‌آورند، پول رضایتنامه آنهاست. در این میان آن چه غالبا نادیده گرفته می‌شود، حق ترانسفرهای بعدی است. در اروپا وقتی یک بازیکن جوان به فروش میرسد، باشگاه مبدأ او طوری قرارداد می‌بندد که حتما در انتقال‌های سودآفرین بعدی هم شریک شود اما در ایران فقط مبلغ لازم برای صدور رضایتنامه دریافت می‌شود. به عنوان مثال الان باشگاه پرسپولیس باید در مبلغ انتقال مهدی طارمی از ریوآوه به پورتو سهیم می‌شد اما این اتفاق رخ نداده است. همین طور داماش گیلان در صورت تصاحب بخشی از مبلغ 17 میلیون پوندی انتقال علیرضا جهانبخش به برایتون می‌توانست تمامی مشکلات اقتصادی‌اش را حل کند. اخیرا رسانه‌های ترکیه از انتقال الهیار صیادمنش از فنرباغچه به تیمی در اوکراین در ازای سه‌ونیم میلیون یورو خبر داده‌اند. اگر قرارداد فروش صیادمنش به فنرباغچه «حرفه‌ای» تنظیم شده باشد، الان استقلال هم باید در بخشی از این پول سهیم باشد. جالب است بدانید بعد از انتقال پیانیچ به بارسلونا، چهار تیم قبلی او از این جابه‌جایی سود بردند!
محدودسازی برند: در ایران باشگاه‌ها برای برند خود احترام قائل نیستند یا این که از نظر حقوقی قدرت صیانت از آن را ندارند. به عنوان مثال هر کسی در هر کسب و کاری می‌تواند از نام پرسپولیس و استقلال سود ببرد؛ بی‌آن‌که این دو باشگاه ذی‌نفع شوند. برای فصل آینده در لیگ دسته یک دو تیم با اسم «استقلال» خواهیم داشت و حتی در فصول گذشته شاهد استفاده همزمان سه تیم لیگ برتری از این نام بودیم اما باشگاه تهرانی واکنشی به این موضوع نشان نمی‌دهد. این در حالی است که باشگاه‌ها باید با متقاضیان استفاده از برند آنها قرارداد ببندند و درآمد داشته باشند؛ چه طرف قرارداد یک رستوران باشد، چه سایت و نشریه یا حتی تیم فوتبال.
فروش محصولات: متاسفانه به دلیل کپی‌برداری آزادانه تولیدکنندگان پوشاک از طرح لباس تیم‌های فوتبال ایران، این منفذ مهم درآمدی هم به روی باشگاه‌ها بسته است. در اروپا بسیاری از مواقع بخشی از پول صرف‌شده بابت خرید یک بازیکن، بلافاصله با فروش گسترده پیراهن جدید به نام او جبران می‌شود. به عنوان مثال باشگاه یوونتوس بعد از جذب کریستیانو رونالدو، ظرف 24 ساعت 520 هزار پیراهن به نام او فروخت. از این محل درآمدی 67 میلیون یورویی به دست آمد که 10 درصد آن سود خالص تیم ایتالیایی بود. این که باشگاه‌ها هر سال لباس اول، دوم و حتی سوم‌شان را تغییر می‌دهند و در طول فصل از تمام آنها استفاده می‌کنند، به خاطر ترغیب هواداران به خرید لباس جدید است. در ایران اما یک ریال هم بابت این داستان‌ها دست باشگاه‌ها را نمی‌گیرد. اینجا پیش از این که باشگاه در مورد طراحی لباس فصل بعد تصمیم بگیرد، فروش گسترده آن در میدان منیریه تهران آغاز شده است!»
