شاید لازم است وزارت ورزش و جوانان در راستای حفظ شأن و عزت ملی جمهوری اسلامی ایران کمیته ای تحت عنوان "کمیته حراست از عزت ملی کشور در انتخاب سرمربی خارجی" تشکیل بدهد.
اتفاقی که در باشگاه های استقلال و پرسپولیس در دوران وزارت مسعود سلطانی فر که ریاست مجمع هر دو باشگاه را برعهده دارد رخ داد، حالا به یک عادت ناپسند در ورزش مبدل شده است. متأسفانه حالا شاهدیم رییس فدراسیون فوتبال کشورمان که تا همین چند ماه قبل در صدر رنکینگ فوتبال قاره آسیا بود برای مذاکره با سرمربی منتخب تیم ملی اش راهی این کشور و آن کشور شد و سرانجام توافق اولیه و امضای پذیرفتن هدایت تیم ملی ایران در سفارت ایران در بلژیک صورت گرفت! و امضای نمادین قرارداد در تهران و مقابل دوربین های عکاسان و خبرنگاران به نمایش گذاشته شد.
حالا پس از چند ماه و پس از دو باخت متوالی و به خطر افتادن صعود ایران به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی 2022 قطر، شواهد از این حکایت دارد که مارک ویلموتس دلش نمی خواهد دیگر با فدراسیون ما کار کند و برای مذاکره نهایی، باز هم مقامات ارشد فدراسیون قرار است بیرون از مرزهای ایران دنبال جلب رضایت او باشند که یا به محل کارش برگردد و یا در بهترین شرایط جداشده یا همان فسخ قرارداد کند!
کجا رسم بوده یا هست که کارفرما برای استخدام کارمند یا کارگر یا حتی سرکارگر و مهندس برای اداره بخشی از مجموعه تحت امرش به منزل کسی برود؟! بعد هم روزی که کارمندش دیگر نخواست با مجموعه کار کند برای جدایی راهی خانه اش شده و مراحل بعدی را بیرون از محیط کاری انجام بدهد؟ دیگر کسی برای آن کارخانه اعتباری در سطح قاره قائل می شود؟
باور پذیر است رییس مجموعه ای در عالی‌ترین سطح در قاره آسیا برای فسخ قرارداد یکی از افراد تابعه‌اش از مرز کشور خارج شده از او بخواهد برگردد یا قراردادش را با کمترین ضرر و زیان فسخ کند؟ در دوران کی روش که گفته می شد جای کارفرما و کارمند عوض شده است هم امضا و فسخ قرارداد در ایران صورت گرفت و قرار بود مربی بعد از کی روش هم سرشناس تر باشد و هم ضعف های بستن قرارداد دیگر تکرار نشود، اما کار به جایی رسیده است که منتقدان سرمربی پرتغالی سابق تیم ملی هم می گویند صد رحمت به کی روش!
به گزارش مشرق، بدعت غلطی که ایرج عرب در دوران ریاست بر باشگاه پرسپولیس و یا سیدرضا افتخاری و امیرحسین فتحی در دوران مدیرعاملی شان در استقلال بنا نهادند و دنبال این مربی و آن بازیکن راهی استانبول، دبی، دوحه یا کشورهای دیگر شدند حالا به رأس فدراسیون فوتبال تسرّی پیدا کرده و در بدترین حالت عزت ملی و شأن فوتبال مان را زیر سئوال برده اند!
فدراسیونی که در هیچ موضوعی شفافیت را سرلوحه امور کارهایش قرار نمی دهد و اینقدر درباره ارقام پرداختی به سرمربی تیم ملی و ادامه کار با ویلموتس لاپوشانی می کند که رسانه ها مجبور به گمانه زنی درباره آن می شوند و هر روز برانکو را به نیمکت تیم ملی نزدیک تر می کنند. این بی توجهی فدراسیون حالا شرایط را به حدی رسانده که عالی‌ترین مقام هایش باید این کشور و آن کشور دنبال قطع همکاری با سرمربی تیم ملی اش باشند. آقای تاج! این کار در شأن فدراسیون 5 ستاره است؟!
وعده ای که حسن روحانی در نطق های انتخاباتی و پس از آن در دروان ریاست جمهوری اش درباره بازگرداندن عزت و غرور پاسپورت ایرانی داد را هنوز به یاد داریم که قضاوت درباره سرانجام این وعده با مخاطبین .... حالا آقای وزیر ورزش با ادامه این روال آیا اعتباری برای فوتبال و ورزش ایران باقی می ماند؟
آیا محل مذاکره و عقد یا فسخ قرارداد با سرمربیان منتخب برای تیم ملی فوتبال یا باشگاهی، هتل های لاکچری در کشورهای ثالث است؟ محل عقد قرارداد کافی شاپ لب استخر و یا زیر چترهای آفتاب‌گیر رستوران های دوبی و ترکیه است؟ آیا دفاتر تعیین و تبیین شده در فدراسیون فوتبال یا وزارت ورزش و جوانان که از هر نظر در شأن نظام جمهوری اسلامی ایران هستند، محل مناسبی از نظر آقایان نیست؟ لابد نیست که هزاران دلار خرج تهیه بلیت، ویزا، رزرو اتاق و خورد و خوراک حضرات می شود تا در مقام کارفرما بروند و کارمندشان را استخدام یا بیرون کنند؟
این رشد عزت و غرور است یا این لگدمال کردن عزت و غرور ملی؟ دشمنان نظام با مشاهده این رفتار ما برای عقد و فسخ این قراردادها به ما نمی خندند که شأن فوتبال ملی ما تا کجا تحقیر شده که یک مربی درجه دوم مانند مارک ویلموتس هر طور می خواهد با ما رفتار می کند؟
آقای سلطانی فر چرا سکوت کرده اید؟ آیا نمی بینید چه به روز ورزش این مملکت و در راس آن سه تیم مهم فوتبال ایران (تیم ملی، استقلال و پرسپولیس) آمده است؟ هرچند در والیبال هم این انتقاد وارد است که در آستانه آخرین شانس کسب سهمیه المپیک چرا سرمربی خارجی تیم ملی در مسابقات لیگ برتر حاضر نمی شود و دیدار دوستانه ای برای تیم ملی ترتیب نمی دهد؟!
ای کاش روزی برسد که در آینده ای نه چندان دور شاهد حضور افراد لایق و دلسوز و متناسب با جایگاه ورزش ایران بر مسند اداره امور باشیم و سکوت و بی توجهی به افکار عمومی پس از شکست های تلخ و دردآور جای خود را به عذرخواهی و شفاف سازی و ترمیم آسیب های تیم بدهد.
