چرا فضای استادیوم ها مناسب نیست؟

مسعود نادریان در گفت‌وگو با ایسنا، در ارتباط با بزرگترین مشکلات ورزش کشور که این حوزه را با چالش‌های مختلفی روبرو کرده است، اظهار کرد: حلقه مفقوده ورزش ایران در تمامی سطوح مقوله "ثبت رکورد" است که از جمله وظایف سازمان‌های ورزشی به شمار می‌آید و تا زمانی که نتوانیم به صورت جامع و مدون به ثبت رکورد دست یابیم به طور حتم ورزش ایران کمی نخواهد شد و نمی‌تواند در مسیر موفقیت‌آمیزی گام بردارد.

ثبت رکورد به چه کار می‌آید؟

وی ادامه داد: ثبت رکورد در حوزه ورزش یک اصل است، مواردی نظیر تعداد ورزشکاران، تعداد اماکن ورزشی، میانگین استفاده از اماکن ورزشی، تعداد لژیونرها در رشته‌های ورزشی مختلف و مواردی از این دست از جمله موارد آماری حوزه ورزش است که باید توسط سازمان‌های ورزشی به دست آید و تمامی آمار بروز باشد. به طور حتم زمانی که تعداد لژیونرهای فوتبال ایران از ابتدا تاکنون مورد بررسی قرار می‌گیرد می‌توان نگاه جامع‌تری نسبت به مسئله حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های خارجی داشت و در این رابطه بهتر برنامه‌ریزی کرد، یا در مثال دیگری اگر میانگین استفاده از اماکن ورزشی به صورت دقیق مشخص باشد می‌توان به منظور مشارکت هرچه بیشتر افراد جهت استفاده از اماکن ورزشی تصمیم‌گیری کرد.

این عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان در ارتباط با این‌که ثبت رکورد چه کمکی به ورزش ایران می‌کند؟ اظهار کرد: با ثبت رکورد می‌توانیم برنامه‌ریزی درستی در حوزه ورزش داشته باشیم و دستیابی به آمار و  ارقام موجب می‌شود تا چه در حوزه قهرمانی و چه در حوزه همگانی علاوه بر پاسخگویی، عملکردها به نحو مطلوب‌تری ارزیابی شود، چرا که به طور حتم برای برنامه‌ریزی مدون و منسجم نیازمند آمار صحیح و واقعی و بروز هستیم تا بتوانیم از نقطه‌ای به نقطه دیگر برسیم.

نادریان با بیان این‌که توجه به مقوله ثبت رکورد به کمی‌کردن ورزش ایران می‌انجامد و موجب می‌شود براساس معیار مشخصی حرکت کرد و به نتایج مطلوبی رسید، گفت: ثبت رکورد موجب توسعه متوازن ورزش خواهد شد اما متاسفانه آمار در ورزش ایران جسته و گریخته به دست می‌آید و فاصله زیاد تا ثبت رکورد پیوسته و مدون در ورزش کشور داریم. باید بتوانیم در تمامی سطوح معضل ثبت رکورد را حل و احیاء کنیم و برهمین اساس برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری کنیم.

وی در ادامه عدم ثبات مدیریتی، نتیجه‌گرایی محض و عملکرد سلیقه‌ای را از دیگر آفت‌های ورزش ایران دانست و گفت: متاسفانه برنامه مدون و مشخصی در حوزه توسعه ورزش قهرمانی و همگانی وجود ندارد و تا چشم‌اندازی مشخص تعریف نشود نمی‌توانیم در مسیر درست حرکت کنیم. باید هر مدیر و مسئولی براساس برنامه تدوین شده کار را پیش ببرد نه این‌که هر مدیری براساس تشخیص فردی عمل کند و هیچ‌گونه برنامه یکپارچه‌ای در حوزه ورزش وجود نداشته باشد.

دانشیار دانشکده علوم ورزش دانشگاه اصفهان در ادامه به نبود فضای مناسب فرهنگی در استادیوم‌های ورزشی کشور به عنوان یک چالش اساسی در حوزه فرهنگ ورزش اشاره و بیان کرد: اگر بعد از گذشت 40 سال هنوز اعلام می‌کنیم که محیط‌های ورزشی از نظر فرهنگی مناسب نیستند به طور حتم مسیر را اشتباه طی کرده‌ایم، در حال حاضر سوال اصلی این است که چرا بعد از 40 سال از گذشت انقلاب، فضای فرهنگی ورزشگاه‌ها به ویژه در رشته فوتبال که بیشترین مخاطب را دارد مناسب نیست؟

سیاستگذار اصلی ورزش ایران کیست؟

دانشیار دانشکده علوم ورزشی دانشگاه اصفهان با بیان اینکه هیات‌های ورزشی و فدراسیون‌ها در ایران زیر نظر وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک فعالیت می‌کنند، عنوان کرد: هنوز سیاست‌گذار اصلی ورزش ایران مشخص نیست، آیا این  وزارت ورزش است که تصمیم‌گیری می‌کند یا کمیته ملی المپیک سیاست‌گذار است؟ باید سیاست‌های کلی ورزش ایران مشخص شود و براساس آن سیاست‌ها در سطح کلان و خرد برنامه‌ریزی کرد. باید توجه داشته باشیم که در کشورهای مختلف دنیا سیاست کمیته ملی المپیک بر اساس سیاست‌های کمیته بین‌المللی المپیک تعیین می‌شود و دولت صرفا در این مسیر حمایت‌کننده است.

نادریان با تاکید بر این‌که پول همانند خون در رگ، برای سازمان‌های ورزشی عمل می‌کند، گفت: بودجه از الزامات ورزش است اما این‌که تمامی سازمان‌های ورزشی به بودجه دولت متکی باشند اشتباه محض است و دولت باید چنبره خود را از روی ورزش بردارد اما بنا به دلایلی این موضوع محقق نمی‌شود. دولت باید پشتیبان، تسهیل‌گر و سیاست‌گذار کلان در حوزه ورزش باشد و در نهایت ورزش را به مردم و سرمایه‌ گذاران بخش خصوصی واگذار کند تا شاهد رشد و توسعه ورزش باشیم چراکه دخالت دولت در ورزش قهرمانی به هیچ وجه قابل قبول نیست.

نباید فدراسیون‌های ورزشی و ساختار مرتبط با آن‌ها دولتی باشد

وی با اشاره به این‌که دولتی بودن ورزش ایران باعث شده تا شاهد بروز مشکلات عدیده از جمله مسائل مالی برای فدراسیون‌ها و باشگاه‌های ورزشی باشیم، اظهار کرد: به طور حتم خصوصی‌شدن فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها موجب درآمدزایی بیشتر می‌شود و به هیچ وجه نباید فدراسیون‌های ورزشی و ساختار مرتبط با آن‌ها دولتی باشد، علاوه بر این ساختارهایی نظیر کمیته ملی المپیک نیز نمی‌تواند دولتی باشد و در تمام دنیا براساس اصل داوطلب‌گرایی فدراسیون‌ها و کمیته‌های ورزشی مدیریت می‌شوند و به هیچ وجه اعضا و مسئولان آن‌ها حقوق ثابتی ندارند و شغل تمام وقتی به منظور فعالیت در این سازمان‌ها برای آن‌ها تعریف نشده است.

دانشیار دانشکده علوم ورزشی دانشگاه اصفهان با بیان این‌که در ساختار ورزش قهرمانی دنیا انتصاب وجود ندارد، خاطرنشان کرد: برخلاف روال کشورهای توسعه یافته در ایران صرفا ظاهر قضیه حفظ می‌شود و به طور مثال سه نفر که از پیش تعیین شده هستند برای یک فدراسیون نامزد و در نهایت یکی از آن‌ها انتخاب می‌شود. هرچند این روش در ظاهر و به صورت مستقیم انتصابی نیست، اما در واقع همان مسیر انتصابی طی شده است و در نهایت وقتی سیاست‌ها و برنامه‌ها مغایر با سیاست‌های نهادهای بین المللی باشد منجر به آن خواهد شد که به جای دنبال کردن اهداف نهادهای بین‌المللی اهداف دیگری دنبال شود.

وجود استعدادهای فراوان در ورزش ایران​​​​​​
نادریان در پایان با اشاره به اینکه استعدادهای بالایی در رشته‌های مختلف ورزشی در ایران وجود دارد، اظهار کرد: جمعیت جوان ایران معادل 20 تا 30 میلیون نفر است و تجربه به خوبی نشان داده که در هر رشته‌ای سرمایه‌ گذاری و استعدادیابی درست صورت گرفته است توانسته‌ایم در رتبه‌های بالای دنیا قرار بگیریم. امیدوار هستیم با چاره‌اندیشی و گام برداشتن درست، ورزش ایران مسیر واقعی و مطلوب خود را پیدا کند و با شکوفایی استعدادهایش به بهترین شکل ظرفیت‌های بالقوه را بالفعل نماید.