در حد فاصل کمتر از سه هفته تا زمانی که پیشتر اعلام شده بود قرار است لیگ برتر نوزدهم آغاز شود هنوز خبری از قرعه کشی و اتفاقات دیگر در همین چارچوب نیست!
سالها پیش که کنفدراسیون فوتبال آسیا تصمیم گرفت برای عقب نماندن از چرخه فوتبال دنیا همه اعضای خود را وادار به حرفه ای شدن و برگزاری لیگ با شرایط پیشرفته کند لیگ آزادگان فوتبال کشورمان نیز شامل این تصمیم شد!
ابتدا سختگیری ها خیلی شدید نبود و فرصتی سه ساله به فدراسیون ها داده شد تا باشگاه های فوتبالی برپایه اصول حرفه ای خود و استادیوم های محل برگزاری مسابقات شان را به سطح استانداردهای مدنظر AFC نزدیک کنند. اتفاقی که برای فوتبال ما در سالهای اول تنها با تغییر شماره پیراهن بازیکنان از اعداد فارسی به لاتین رخ داد وگرنه استادیوم ها همان ورزشگاه ها و چمن ها همان زمینهای ناهموار و بعضا خراب بودند! رختکن تیم ها فاقد امکانات و نحوه فروش بلیت به شکل قرون وسطی! شرایطی که بارها تصاویرش را در برنامه های ورزشی دیده ایم. جایی که علی پروین یا منصور پورحیدری در رختکن ورزشگاه آزادی در حالی که بازیکنان به کمدهای فلزی تکیه داده و روی زمین نشسته بودند به آنها دستورات فنی می دادند!
این رویه با سختگیری های بیشتر کنفدراسیون فوتبال آسیا و اعزام ناظران AFC ادامه یافت که البته ورود و خروج شان به تهران و دیگر استانها آنقدرها هم تأثیری بر شکل و شمایل استادیوم های ما نداشت تا در فصل هفتم اسکوربوردها تا حدی شکل استادیوم های کشورمان را بهبود بخشید ولی در دیگر موارد یاد شده حرکتهایمان تنها بر روی تردمیل و درجا بود!
این سهل انگاری ها امروز کاری دست مسئولان سازمان لیگ داده که در برگزاری لیگ نوزدهم تردیدهایی تا حد لغو برگزاری مسابقات ایجاد شده است. در صحبت های مدیران و مسئولان این سازمان و فدراسیون به وضوح می توان حس کرد نه به لحاظ زیرساختی و نه برقراری امنیت هیچ اقدامی در راستای بهبود وضعیت صورت نگرفته و کسی هم چندان تلاشی برای رفع این مشکلات نمی کند.
همچنان نحوه فروش بلیت به شکل ابتدایی و دستی صورت می گیرد و بارها در گزارشهای برنامه های مختلف ورزشی دیده شده که بسیاری از آنهایی که بلیت اینترنتی خریداری کرده اند از نشستن روی صندلی که متعلق به شماره بلیت شان بوده محروم مانده و یا حتی در مواردی اصلا آنها را به ورزشگاه راه نداده اند! و هنوز پس از برگزاری 18 دوره لیگ حرفه ای شاهد چادر زدن و اتراق در اطراف استادیوم پیش از یک مسابقه هستیم!
این نقایص که کم هم نیستند و نمونه دم دستی اش را در شب برگزاری مسابقه فینال جام حذفی دیدیم باعث شدند تا صدا و تصویر همه این ندانم کاری ها بالاخره به شکلی بدون پارازیت به دست AFC نشینان برسد! شبی که فینال جام حذفی یکی از مهمترین مسابقات فوتبال کشورمان به جای ساعت 21 حدود 23:22 دقیقه سوت خورد! شبی که به شکلی بسیار مبتدی، مسئولان برگزاری فینال لب زمین با فریاد کشیدن از هواداران پرسپولیسی خواهش می کردند کمی آنطرف تر بنشینند تا داماشی ها هم جا بشوند! موضوعی که خیلی از ما مشابه اش را در دورهمی های دوستانه یا مجالس شادی و ترحیم تجربه کرده ایم که "جا باز کنید بقیه هم جا بشوند"!
در دوره ای که فدراسیون فوتبال آلمان از امروز تا پایان فصل 20-2019 تمام بلیت های دیدارهای تیم های بایرن مونیخ و بروسیا دورتموند را با تاریخ، روز و ساعت پیش فروش کرده است ما از زبان مدیران سازمان لیگ می شنویم که حتی اگر بلیت فروشی و شماره گذاری صندلی ها هم تمام شود نه ما امنیت ورزشگاه ها را تأمین و تضمین می کنیم نه نیروی انتظامی این موضوع را می پذیرد!
در این بین هستند باشگاه هایی که در شهر خود استادیوم هایی با استانداردهای حداقلی دارند ولی اصرار بر این است که لیگ باید با 16 تیم برگزار شود! دلیل این اصرار چیست را قطعا مدیران فدراسیون فوتبال کشورمان باید پاسخ بدهند! اگر دلیلش جمعیت 80 میلیونی کشورمان است که کشور چین با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و 396 میلیون نفر، لابد باید لیگی 100 تیمی داشته باشد! در حالی که چین هم لیگی 16 تیم دارند!
پیش از این هم در گزارشی به این موضوع پرداخته ایم که برگزاری لیگ در کشورمان با زیرساختهای ناکافی و تجهیز نشده با تعداد تیم های کمتر مثل 10 یا حداکثر 12 تیم می تواند دست مسئولان برای رسیدگی به این موارد را بازتر کرده و در نهایت باشگاه ها نیز فرصت بیشتری برای تکمیل نواقص موجود در استادیوم های اختصاصی یا شهرهای شان در اختیار داشته باشند. چرا که برگزاری لیگ با این امکانات ناقص و امنیت پایین برای هواداران، حتی با 12 تیم هم از سر این لیگ زیاد است.
انتقال 6 یا 4 تیم به دسته یک ساده ترین راهکار برای اجرای خواسته های AFC در جهت رسیدن به کف وضعیت مطلوب برای برپایی یک لیگ نسبتا بی دغدغه است. کما اینکه به مرور زمان و با احداث یا بهبود شرایط استادیوم ها می توان هر چند سال یکبار بر تعداد تیم ها اضافه کرد و حتی مانند جی لیگ ژاپن که با 10 تیم شروع کرد، به تدریج مسابقات را با 18 تیم برگزار کرد.
شاید اگر از همان ابتدا با خودمان روراست بودیم و به جای نظارت دقیق و اجرای خواسته های AFC برای برگزاری یک لیگ حرفه ای و داشتن یک باشگاه در شان این لیگ، با سَمبل کردن و نادیده گرفتن اشکالات کارها را پیش نمی بردیم الان شاهد این سردرگمی و درخواست نشدنی برای تجهیز استادیوم در کوتاه مدت نبودیم.
البته تجربه نشان داده که اگر AFC یا فیفا ضرب الاجلی برای برگزاری مسابقات در ایران تعیین کنند همه ارگان ها و سازمان های ذیربط دست به کار شده و در کمتر از یک هفته از چوب، طلا می سازند. نمونه بارز این طلاسازی ترمیم ورزشگاه پیر آزادی برای فینال لیگ قهرمانان آسیا بود که دهه‌ها گفته می شد نه بودجه ای برای بازسازی آن وجود دارد و نه توان مهندسی!
