مدیری که می داند ماندنی نیست، دل نمی سوزاند. وقتی می داند یک سال دیگر رفتنی است، سعی می کند پرداخت بدهی ها را عقب بیندازد تا بر گردن خودش نباشد. پس تا می تواند، در جهت تقویت تیمی که در اختیار دارد هزینه می تراشد و پرداخت هزینه ها را هم به تعویق می اندازد تا به گردن مدیر بعدی بیفتد. خیلی مختصر و مفید، این دلیل اصلی بدهی های نجومی باشگاه های دولتی ایران به بازیکنان و مربیان است.
کسی که می داند چند سال بعد مدیرعامل تیم نیست و اجباری به پاسخگویی درباره هزینه هایی که تراشیده ندارد، خودش هم می داند بازیکنی که با او قرارداد نجومی بسته، بعدها شکایت می کند و باشگاه باید پولش را بدهد؛ اما نگران آن روز نیست. مدیری که با بازیکن و مربی، فراتر از توان مالی باشگاه قرارداد می بندد و تیم را زیر تعهد مالی سنگینی می برد، خودش هم خبر دارد که پاسخگوی این بدهی ها نخواهد بود، پس تا می تواند با دست و دلبازی تعهد ایجاد می کند و رقم قراردادها را بالاتر می برد.
بدی ماجرا اینجاست که همین مدیر، مجبور است تعهدی که مدیران قبلی ایجاد کرده اند و آن را رها کرده اند را به گردن بگیرد و همین موضوع به او این حس را می دهد که می تواند با خیال راحت، برای مدیران بعد از خود، تعهد ایجاد کند و باشگاه را زیر بار قرض و بدهی ببرد.
قطعا مدیر قبلی هم همین تفکر را داشته و مدیر پیش از او هم همین طور. این چرخه را تا جایی که اولین بدهی های باشگاه های فوتبال ایران ایجاد شده ادامه دهید و آنجا یقه فردی را بگیرید که باعث ایجاد چنین سیستمی شده است. صد البته که می توان به همه آن مدیرانی که بدهی به جا گذاشته اند ایراد گرفت و آن ها را مقصر دانست. اما باید کمی فراتر از این نگاه کرد. می توان مقصر اصلی را کسی دانست که آن مدیران را منصوب کرده است. باید از افرادی ایراد گرفت که در راس ورزش ایران نشسته اند و مدیرانی ناآگاه یا کارنابلد را در راس دو باشگاه استقلال و پرسپولیس گذاشته اند و بر عملکرد مالی آن ها نظارت نکرده اند.
طبیعی است که هر شخصی از عدم پاسخگویی در قبال عملکرد ضعیفش احساس رضایت کند و به استقبال آن برود. اما افرادی که رئیس سازمان تربیت بدنی بوده اند یا مسئولیت وزارت ورزش را برعهده داشته اند، به عنوان کسی که مدیرعامل استقلال و پرسپولیس زیر نظر آن ها انتخاب شده، در تمام این سال ها حتی یک بار هم عملکرد مالی این مدیران را زیر ذره بین نبرده اند و آن ها را سوال پیچ نکرده اند. اینکه مدیرعامل باشگاهی از عدم پاسخگویی استقبال کند عجیب نیست، اما اینکه روسای سازمان تربیت بدنی و وزرای ورزش، یکی پس از دیگری نسبت به این موضوع هیچ واکنشی نشان ندهند و از کنار آن به راحتی عبور کنند، واقعا عجیب است.
کافی است یک بار برای همیشه، وزیر ورزش، سیستمی پیاده کند که طبق آن، مدیرعامل استقلال و پرسپولیس مکلف شوند تمام هزینه های باشگاه در دوران مدیریت خود را تسویه کنند. تا زمانی که مدیران این دو باشگاه خیالشان راحت است که نیازی به پاسخگویی درباره عملکرد مالی دوره مدیریت خود نیستند، با خیال راحت و دست و دلبازی های عجیب، بازیکن گران قیمت می خرند و باشگاه را متعهد به پرداخت هزینه های گزافی می کنند که نتیجه اش می شود ناتوانی باشگاه در پرداخت این پول ها و شکایت بازیکنان و مربیان خارجی.
اینکه امروز باشگاه ها به مربیان و بازیکن زیادی بدهکار هستند و پرونده هایی در فیفا دارند که آن ها را تهدید می کند، حاصل همین بی تدبیری وزارت ورزش در انتخاب مدیران دو باشگاه است. اگر دولت واقعا قصد خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس را دارد، اول باید فکری به حال این معضل بزرگ بکند چراکه با حل این مشکل، بخش بزرگی از ایرادهای صورت های مالی هر دو باشگاه حل می شود.
