حمیدرضا صدر
آسمان به خواب رفته و ستاره ها، بی صدا به ماه خیره شده اند. نگاه می کنند و نگاه...
ماه جولای سالگرد درگذشت زدراکف رایکوف مربی بزرگ باشگاه تاج / استقلال است. مربی که تاریخ آبی پوش ها را در نیمه اول دهه پنجاه شمسی ورق زد و یادگارهای بزرگی برای فوتبال ایران به ارمغان آورد.
در جام جهانی 1958 برای یوگسلاوی یک گل به پاراگوئه زده بود. با پیراهن ویووونید نووی ساد به میدان رفته و می گفت در دیداری برابر رم در حالی که تیمش سه گل دریافت کرده، چهار گل به رم زده. رایکوف پس رهبری نووی ساد راهی تهران شد و پس از نشستن روی نیمکت تیم ملی بزرگسالان و تیم ملی جوانان راهی تاج شد و با جوانگرایی و تمرینات متفاوت و ترکیب قریحه فردی با بازی گروهی مردانش همه چیز را دگرگون کرد. تاج با او قهرمان آسیا شد. او و آلن/راجرز در پیکان و بعد پرسپولیس نخستین مربیان خارجی باشگاه های ایران بودند و هر دو عاشق ایران شدند. با این وصف وقتی رایکوف در 1976 فروتنانه با ایران وداع کرد، قلبش از بی مهری ها شکسته بود. مثل همیشه بد بدرقه بودیم و پس از آن هم هرگز احوالش را نپرسیدیم.
رایکوف در جولای 2006 در مکزیکو_سیتی درگذشت. در 76 سالگی. دورانی که طی فروپاشی یوگسلاوی همه چیزش را از دست داده و کنار دخترش لیدیا زندگی می کرد. لیدیا که روزگاری قهرمان شنای پشت بود و در تهران، فارسی سخن گفتن را هم آموخته بود.
این عکس را در آرشیو کیهان ورزشی یافتم. تصویر پرشوری از فوتبال آن سال ها که لبالب از انرژی است. رایکوف آن وسط ایستاده. منصور رشیدی پشت سرش و محمدی دست به جیب در سوی راستش. علیرضا حاج قاسم به منصور پورحیدری نوشیدنی داده و عباس نوین روزگار در سوی چپ تصویر قرار گرفته. عزت جان ملکی هم آن پایین در سمت راست نشسته... و رایکوف با تب و تاب حرف می زند.
آسمان به خواب رفته و ستاره ها، بی صدا به ماه خیره شده اند. نگاه می کنند و نگاه... یادش گرامی باد.
