شنبه شب در باکو، نام یک مربی جدید به سیاهه برندگان این عنوان اضافه خواهد شد.
به نقل از اسکواکا، شنبه شب در مادرید فینال فصل 19-2018 لیگ قهرمانان اروپا برگزار خواهد شد و یکی از بین یورگن کلوپ و مائوریسیو پوچتینو، برای نخستین بار طعم قهرمانی در این مسابقات را خواهد چشید.
لیگ قهرمانان در طول این سال ها لحظات به یادماندنی زیادی را برای طرفداران فوتبال خلق کرده است. بازیکنان سهم خود از پیروزی در زمین را دشت کرده اند اما نقش مربیان نیز در این بین به همان اندازه پررنگ بوده است. شاید در برخی لحظات، نقش مربیان از بازیکنان هم بیشتر بوده است.
به همین بهانه نگاهی خواهیم داشت به 10 مربی برتر تاریخ رقابت های لیگ قهرمانان اروپا از سال 1992 تاکنون، زمانی که یوفا تصمیم گرفت جام باشگاه های سابق را با فرمتی جدید برگزار کند.
10-اوتمار هیتسفلد (بوروسیا دورتموند-بایرن مونیخ)
48 برد، 27 تساوی، 20 شکست (51 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 1997 (دورتموند) و 2001 (بایرن مونیخ)
اوتمار هیتسفلد در سال 1991 هدایت بوروسیا دورتموند را به دست گرفت و خیلی زود این تیم را به یکی از حاضران ثابت جام یوفا تبدیل کرد. هیتسفلد سپس پا را فراتر گذاشت و در تنها دومین فصل حضور در لیگ قهرمانان اروپا، دورتموند جوانش را به قهرمانی این مسابقات رساند. مطابق عادت همیشگی، بایرن مونیخ او را استخدام کرد. اما موفقیت در بایرن نیازمند اندکی صبر بود.
بایرن فینال سال 1999 را به منچستریونایتد واگذار کرد و در نیمه نهایی سال 2000 مغلوب رئال مادرید شد، اما در سال 2001 این دو تیم را در راه رسیدن به فینال شکست داد و سرانجام در فینال سن‌سیرو، با شکست والنسیا در ضربات پنالتی جام را بالای سر برد. هیتسفلد بعد از این قهرمانی به نخستین فردی تبدیل شد که به همراه دو تیم مختلف قهرمان لیگ قهرمانان اروپا می‌شود. بعد از تکمیل این انتقام هیتسفلد و تیمش آرام آرام محو شدند اما هیچ کس از خاطر نمی‌برد که برای 5 سال، نمی‌شد لیگ قهرمانان را دنبال کرد و اثری از تیم های او در مراحل پایانی ندید.
9-رافائل بنیتس (لیورپول، اینترمیلان، چلسی، ناپولی، رئال مادرید)
54 برد، 20 تساوی، 21 شکست (57 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال 2005 (لیورپول)
بنیتس در سال 2004 و به عنوان مربی برنده جام یوفا (والنسیا) به لیورپول پیوست. رافا در لیورپول کارهای زیادی برای انجام داشت اما به لطف نبوغ در سازماندهی و البته مقداری شانس، او توانست در همان فصل نخست و در فینال خاطره انگیز استانبول 2005، با غلبه بر میلان تیمش را بعد از 21 سال قهرمان اروپا کند.
بنیتس می‌توانست همانند هاینکس بعد از این قهرمانی کنار رود اما او با اراده ایستاد و تنها 2 سال بعد، تیمش را به یک فینال دیگر، باز هم مقابل میلان و این بار در آتن، رساند. بنیتس بعد از آنفیلد کمتر رنگ توفیق در لیگ قهرمانان را تجربه کرده اما انجام ماموریت غیرممکن فینال 2005 موجب می‌شود نام او را در رده های بالای فهرست قرار دهیم.
8-ویسنته دل‌بوسکه (رئال مادرید)
34 برد، 12 تساوی، 14 شکست (57 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 2000 و 2002
احتمالا عده ای نام او را مرتبط با دوره طلایی فوتبال اسپانیا در سال های اخیر بدانند اما یک دهه قبل از موفقیت های ملی، دل‌بوسکه به همراه رئال مادرید بر بام مسابقات باشگاهی اروپا نیز ایستاد. ویسنته دل‌بوسکه در ابتدا یک انتخاب موقت برای نیمکت کهکشانی ها بود اما نظر مثبت طرفداران و توفیق او در کنترل رختکن، موجب شد تا او سرمربی دائمی باشگاه شود.
مادرید او نتوانست به شکل همزمان در چند جام موفق شود، با این حال در دوره 4 ساله دل‌بوسکه، رئال هم قهرمانی اروپا و هم قهرمانی لالیگا را تجربه کرد. (در فصل قهرمانی لالیگا، رئال تا نیمه نهایی لیگ قهرمانان نیز صعود کرد) قهرمانی سال 2002 آن ها و دوره اوج کهکشانی ها مهم ترین نکته این کارنامه است، اما چگونگی از کار انداختن منچستریونایتد، مدافع عنوان قهرمانی در راه صعود به فینال 2000 نیز دست کمی از معجزه نداشت.
7-یوپ هاینکس (رئال مادرید، بایرن مونیخ)
41 برد، 16 تساوی، 20 باخت (70 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 1998 (رئال مادرید) و 2013 (بایرن مونیخ)
وقتی رئال مادرید در سال 1997 هاینکس را استخدام می‌کرد، او یک مربی کم ثبات با کارنامه ای نسبتا چشمگیر در مسابقات جام یوفا بود. یک سال بعد، هاینکس تبدیل به مردی شد که رئال مادرید را با لیگ قهرمانان اروپا آشتی داده و این تیم را بعد از 32 سال به قهرمانی در جامی رسانده که خود یکی از پایه گذاران آن بوده است. البته این قهرمانی نیز مانع از اخراج او در پایان فصل (به دلیل رتبه چهارم در لالیگا) نمی‌شد.
او دوباره سفر کردن را آغاز کرد و بعد از چند توقف، رهسپار بایرن مونیخ شد؛ جایی که تیمش را در دو فصل متوالی به فینال رساند و بعد از شکست در فینال خانگی 2012 مقابل چلسی، به قهرمانی در فینال ومبلی 2013 رساند تا سه گانه تیمش در این سال میلادی را تکمیل کند. هاینکس بعد از این قهرمانی کنار رفت و 5 سال بعد به عنوان مربی موقت به بایرن بازگشت و این بار هم تیمش را به نیمه نهایی رساند. هاینکس در 20 سال اخیر، 4 فصل در لیگ قهرمانان حضور داشته است؛ تیم هایش 2 قهرمانی و یک نایب قهرمانی را تجربه کرده اند و هرگز زودتر از نیمه نهایی از مسابقات کنار نرفته اند.
6-سرآلکس فرگوسن (منچستریونایتد)
105 برد، 50 تساوی، 39 شکست (54 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 1999 و 2008
سرآلکس فرگوسن رقابت رودررو با دل‌بوسکه را باخته اما در این رده بندی بالاتر از او قرار می‌گیرد چرا که او در این حرفه طولانی تقریبا هر مربی دیگری را حداقل یک بار از پیش رو برداشته است. با 194 بازی، فرگوسن رکورددار حضور در لیگ قهرمانان اروپا به حساب می‌آید. در سال 1999، او مغز متفکر و خالق حماسه نیوکمپ بود و در قهرمانی متفاوت سال 2008 نیز همچنان منچستریونایتد را هدایت می‌کرد.
شاید اگر یونایتد فرگی در سال های 2009 و 2011 مقابل یکی از برترین تیم های تاریخ قرار نمی‌گرفت اکنون تعداد قهرمانی های فرگوسن هم بیشتر از 2 بود. داستان او در لیگ قهرمانان با شکست مقابل رئال مادرید در یک هشتم نهایی سال 2013 به پایان رسید و او در کسب سومین عنوان ناکام ماند، اما همیشه از فرگوسن به عنوان یکی از بزرگان این رقابت ها یاد خواهد شد.
5-لویی فن‌خال (آژاکس، بارسلونا، بایرن مونیخ، منچستریونایتد)
57 برد، 16 تساوی، 22 شکست (60 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال 1995 (آژاکس)
بعضی وقت ها این که "چگونه پیروز شدی" مهم تر از "چند بار پیروز شدی" به نظر می‌رسد. تعداد فصل های حضور لویی فن‌خال در لیگ قهرمانان دو رقمی شده اما هواداران هیچ کدام از این دوران را به اندازه سه فصل حضور او در آژاکس، و به خصوص دو فصل اول، به خوبی به یاد نخواهند آورد. آژاکس او در فصل اول در فینال با شکست میلان قهرمان اروپا شد و در فصل دوم، تنها در ضربات پنالتی قهرمانی را به یوونتوس تقدیم کرد.
دیدن بازی های آژاکس لذت بخش بود. این تیم با بازیکنان جوان و بومی‌اش فوتبال فوق العاده ای را به نمایش می‌گذاشت. فن‌خال در ادامه دوران خود به بارسلونا و بایرن مونیخ رفت و با فلسفه مربیگری خود، بنایی را بنیان گذاشت که به سلطنت اروپایی این دو باشگاه کمک کرد. او البته خود به همراه بایرن مونیخ حضور در فینال مادرید 2010 را نیز تجربه کرد.
4-ژوزه مورینیو (پورتو، چلسی، اینترمیلان، رئال مادرید، منچستریونایتد)
شاید داستان مورینیو کمی شبیه "بازی تاج و تخت" باشد. او در ابتدا کشنده و دلربا نشان می‌داد اما در ادامه بسیار اذیت کننده شد. مورینیو با فتح لیگ قهرمانان اروپا به همراه پورتو جهان را در بهت و حیرت فرو برد و در ادامه با حضور در چلسی، آبی های لندن را به یکی از قدرت های فوتبال اروپا تبدیل کرد.
او به همراه چلسی به قهرمانی در اروپا نرسید اما در سال 2010 و با اینترمیلان، بارسلونای پپ گواردیولا را از پیش رو برداشت تا به تنهایی، مانع از نوشتن یک داستان جذاب در تاریخ شود. اینتر مورینیو با به نمایش گذاشتن یکی از قدرتمندترین بازی های دفاعی ممکن برای اولین بار بعد از 45 سال قهرمان اروپا می‌شد. مورینیو در رئال نیز موفق به قهرمانی اروپا نشد اما حداقل طلسم رئال در یک هشتم نهایی را شکست و این تیم را در سه فصل متوالی به نیمه نهایی رساند و راه را برای قهرمانی اروپایی این تیم (تنها یک سال بعد از رفتنش) هموار کرد. شاید پایان ضعیف به نظر برسد، اما شروع این قصه واقعا جذاب است.
3-کارلو آنچلوتی (پارما، یوونتوس، میلان، چلسی، پاریسن‌ژرمن، رئال مادرید، بایرن مونیخ، ناپولی)
88 برد، 35 تساوی، 36 شکست (55 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 2003 و 2007 (میلان) و 2014 (رئال مادرید)
عمو کارلو همان مردی بود که رئال مورینیو را بعد از سه فصل ناکامی در رسیدن به فینال از سد نیمه نهایی عبور داد و در سال 2014، رئالی ها را به بزرگترین آرزوی هایشان، "لادسیما" رساند. او با این قهرمانی، در کنار باب پیسلی قرار گرفت که توانسته 3 بار فاتح اروپا شود.
آنچلوتی به عنوان یک اسطوره قدم به مادرید می‌گذاشت. او میلان را در سال های 2003 و 2007 به قهرمانی اروپا رسانده بود و اگر داستان عجیب فینال 2005 (کامبک لیورپول) و یک چهارم نهایی 2004 (کامبک دپورتیوو لاکرونیا) نبود، کارلتو اکنون با 4 قهرمانی جایی به جز رده اول این فهرست نداشت.
2-پپ گواردیولا (بارسلونا، بایرن مونیخ، منچسترسیتی)
69 برد، 24 تساوی، 21 شکست (61 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 2009 و 2011 (بارسلونا)
همانند مورد فن‌خال بعضی مواقع "چگونه" بردن مهم تر از"چه تعداد" بردن است. هیچ کس در کره زمین لیگ قهرمانان را درخشان تر از پپ گواردیولا فتح نکرده است. او در سال 2009، نخستین فصل حرفه ای مربیگری اش، دنیا را به آتش کشید و بارسلونا را به سه گانه رساند. آن هم با سبکی از فوتبال که جهان پیش از آن هرگز تجربه اش نکرده بود. سبکی که در قهرمانی 2011 به نظر به بلوغ بیشتری نیز رسید.
اگر مورینیو و آن آتش فشان غریب ایسلندی در سال 2010 و البته اشتباهات خودی در سال 2012 نبودند، بارسا اکنون صاحب 4 قهرمانی متوالی در اروپا بود. آن ها تیمی بودند که شاید دیگر تکرار نشود. گواردیولا خود از سال 2011 تاکنون نتوانسته به فینال لیگ قهرمانان برسد و در انتقال سلطه داخلی تیم هایش (بایرن مونیخ و منچسترسیتی) به مسابقات اروپایی ناکام نشان داده است. همین دلایل هم موجب حضور او در رده دوم این فهرست بوده است. هرچه در مورد او بگویید (البته می‌توانید به رکورد ضعیف او در بازی های خارج از خانه دور حذفی هم اشاره کنید) اما گواردیولا مردی است که توانست به لیگ قهرمانان چهره بهتری ببخشد.
1-زین الدین زیدان (رئال مادرید)
23 برد، 6 تساوی، 4 شکست (70 درصد پیروزی)
قهرمانی در سال های 2016، 2017 و 2018
در اکثر مواقع این که "چقدر ببری" مهم تر از این که "چگونه ببری" خواهد بود. 11 سال زمان برد تا کارلو آنچلوتی 3 بار قهرمان اروپا شود. برای زین الدین زیدان کسب 3 قهرمانی تنها به 3 سال زمان نیاز داشت. در حقیقت سه سال هم نه، چرا که او در میانه های فصل اول هدایت رئال را به دست گرفت و این یعنی 3 قهرمانی اروپایی در 2 سال و نیم! یعنی زیدان هرگز در قهرمانی ناکام نمانده است.
زیزو همانند خیلی از مربیانی که نامشان پیش از این آمد، نه با شیوه خاصی به قهرمانی رسید و نه سبک متفاوتی را در دنیای فوتبال پایه گذاری کرد. اما وقتی هر زمان که خواستی قهرمان این جام شده ای، چرا نباید نامت در رده اول این فهرست باشد؟ زین الدین زیدان، مردی است که برنده به دنیا آمده است.
