برانکو، حلقه مکمل نواندیشی و روزاندیشی
برانکو، حلقه مکمل نواندیشی و روزاندیشیپرسپولیس اف سی : نبرد زیرپوستی دانش بیشتر با کم خواهی علمی- نبرد مبارکی که دائماً جریان دارد- در تیم پرسپولیس وارد مرحله تازه ای شد! آمدن برانکو ایوانکوویچ که روزگاری دست راست میروسلاو بلاژویچ بود، در دایره نواندیشی وزنه ای به سود نواندیشان تلقی می شود. آیا این حضور دلیل پیدایی و پرورش علی دایی، ناصر محمدخانی و فرشاد پیوس های دیگری خواهد شد؟ آیا پرسپولیس از استعدادسوزی و نخبه کشی- که آخرین نمونه اش را در مورد پیام صادقیان و بقیه اخراجی های قرمزپوش دیدیم- دست برخواهد داشت؟
و آیا پرسپولیس مقام و موقعیت ممتاز خودش را- که دیگر ندارد- باز می شناسد تا بازش بیابد؟ آیا مسئله پرسپولیس این بود و این هست که چرا چند گل و چندین گل وارد دروازه حریفی در حد و اندازه راه آهن نمی کند؟ آیا درد پرسپولیس تبدیل این تیم به راه آهنی دیگر نبود؟
برانکو آمد، درخشان رفت. گروهی- که پرشمارند- این رفت و آمد را به فال نیک می گیرند! گروهی دیگر که آنها نیز باید بروند تا راه بر علم و دانش، آن هم علم و دانش روزآمد باز و هموار شود با آنکه کم تعدادند اما مقاومت خواهند کرد. در دعوای کهنه و نو، اندیشه های قدیمی و باورمندانش، داوطلبانه، عرصه را آماده جهش فکری و روش های نوپدید نخواهند کرد! از دیروز- آری از دیروز و نه از فردا- برانکو ایوانکوویچ که نیازی وافر دارد به «کاریزما»ی بیشتر و به «اتوریته» سنگین تر، در کنار کارلوس کروش قرار دارد! مردانی که باید زده شوند! مردانی که به جرم دانستگی بیشتر و به روزتر بودن، باید هدف قرار بگیرند! مردانی که چون خارجی اند، پس اجنبی اند و هواداران علم و دانش شان، اجنبی پرست!
بگذریم و از اصل موضوع و موضوع اصلی دور نشویم! مسئله این است که درد پرسپولیس چند گل بیشتر زدن و چندین گل کمتر خوردن نیست! پرسپولیس ابهت خود را- ابهت ناشی از پرسپولیس بودن خود را- از دست داده است. پرسپولیس سبک و سیاق پرسپولیسی خود را از دست داده است! پرسپولیس سلیقه و پسند و ترجیح خود را از دست داده است! و انگار که، آری انگار که پرسپولیس بلندپروازی و در نتیجه سختکوشی و سختگیری نسبت به خود را از دست داده است! پرسپولیس را در سال های اخیر در میدان نمی دیدیم! تیمی که خوب بازی می کرد و علی کریمی را تقدیم فوتبال ایران می نمود! تیمی که خوب بازی می کرد و حسرت روزهای گذشته اش را نمی خورد!
تیمی که سبک داشت! تیمی که ویژگی رفتاری داشت! تیمی که عیب هم داشت، اما در همین زمینه نیز خصوصیت های انحصاری خود را داشت! تیمی که اگر ناصر محمدخانی را از دست می داد، فرشاد پیوس را رو می کرد! تیمی که از علی دایی، بازیکنی برای بایرن مونیخ می ساخت! تیمی که با پایان رأفت – که معمولی ترین بازیکن بود- گلزن سفت و محکم خشنی می ساخت! آیا پرسپولیس امروز این هنرها را حتی بو کرده است؟
آیا پرسپولیس دایی قادر به تحویل یک نصفه علی دایی دیگری بود؟
آیا پرسپولیس درخشان و پرسپولیس استیلی قدرت بازتولید درخشانی در اندازه های کوچکتر و استیلی دومی را پیدا کرد؟
آیا پشت کردن به یحیی و چشم بستن بر خاکپور خود بهترین کارت ویزیت پرسپولیس امروزی- که تیمی دیروزی هم محسوب نمی شود- نبود و نیست؟ بدسلیقه، بی آرمان، فاقد قدرت تجزیه و تحلیل، آسان گیر و باری به هر جهت!
برانکو آمد و خوش آمد! باید دید، در ازای این آمدن سبک نو، رفتار نو و اصول تمرینی و مسابقه ای نو، چه حجمی از عادات دست و پا گیر کهنه، از دست و پای پرسپولیس باز می شود!
بر گرفته از سایت ارتش سرخ
