اید با دقت عمل شود که یک برنامه ورزشی مانند نود، عاملی برای تحقیر و تمسخر ملت نباشد که فردوسی پور در این زمینه، بدعتی نامبارک را در رسانه ملی پایه ریزی و پیگیری کرد.
برنامه نود در سالهای ابتدایی که از شبکه سه سیما پخش شد، شاید یکی از برنامه‌های تأثیرگذار در زمینه برطرف کردن کاستی‌های ساختاری یا نرم افزاری در فوتبال بود اما همواره می‌شد سایه علاقمندی مجری و تهیه کننده این برنامه به خارجی‌ها را روی اکثر بخش‌هایش حس کرد. این موضوع با گذر زمان نه تنها رنگ و بوی معقولی به خود نگرفت که به این نقطه رسید که به تحقیر ملی می‌انجامید و عملاً تناسبی با عزت ملی نداشت.
عادل فردوسی پور بارها و بارها با درشت نمایی فوتبال خارجی در لیگ‌های معتبر اروپا و نظم و نظام حاکم بر فوتبال فرنگی، آن را به ابزاری برای کوبیدن بر سر منتقدانش تبدیل کرد و چشم بر همه نقاط مثبت روی داده در داخل کشور بست. البته بررسی و تحقیق درباره نمونه‌های موفق توسعه در فوتبال خارجی در حد معقول آن و نه برای مقابله با مخالفان و منتقدان، نه تنها بد نیست؛ بلکه می‌تواند منجر به پیشرفت هم شود ولی مروری ساده نشان می‌دهد که فردوسی پور از این موضوع به عنوان ابزاری برای تحقیر هموطنان و اهالی فوتبال بهره برد.
در نزدیک به دو دهه فعالیت نود در سیمای ملی، کمتر پیش آمده (اگر نگوییم تا کنون چنین اتفاقی روی نداده) که برنامه نود نیم نگاهی به توانمندی‌های داخلی و ظرفیت‌های آن داشته باشد. اینکه چرا چنین خط تحقیر و تمسخری توسط این مجری دنبال می‌شد و در گذر زمان نیز تشدید شد، موضوعی است که بایستی از سوی ناظران مورد تأمل قرار گیرد و بررسی دقیق شود که ریشه‌هایش در کجاست. این نوشتار نیز بنایی بر واکاوی این حس خودتحقیری و بیگانه پرستی ندارد و صرفاً قصد دارد تا این موضوع را عنوان دارد که این برنامه و عواملش، گام‌هایی راسخ و جدی بر خلاف حس میهن پرستی داشتند.
حال که عادل فردوسی پور دیگر در برنامه نود نخواهد بود و پس از نزدیک به دو دهه، مدیران رسانه ملی به این باور رسیدند که بایستی این روند را که سال‌ها به تکرار و دور باطل رسیده بود، اصلاح کنند، ضروری است که این منظر را نیز مورد توجه قرار دهند. بایستی در این زمینه با دقت عمل شود که یک برنامه ورزشی مانند نود، عاملی برای تحقیر و تمسخر ملت نباشد که فردوسی پور، در این زمینه بدعتی نامبارک را در رسانه ملی پایه ریزی و پیگیری کرد.
