بررسی عملکرد کادر سرپرستی کاروان اعزامی به بازیهای آسیایی 2018 و برخی اظهارات رئیس آن نشان می‌دهد که جوانگرایی و سپردان امور به کارشناسان زبده، تنها راه پیشروی مسئولان ورزش کشور است.
نتایج هجدهمین دوره بازیهای آسیایی در اندونزی برای کشورمان به گونه ای رقم خورد که نشان داد دچار ضعف و کاستی های جدی است که اگر به آنها رسیدگی نشود، به زودی شاهد اتفاقات ناگواری خواهیم بود. نتایج کسب شده توسط کاروان و بررسی کیفی این رویداد نشان می دهد بایستی به سرعت تجدیدنظر جدی در مدیریت برخی فدراسیون ها و البته برخی نگرش ها در مدیریت ورزش کشور صورت گیرد.
اما در این بین، رفتارشناسی کادر سرپرستی کاروان اعزامی نیز قابل تامل است که نشان می دهد جوانگرایی و بهره مندی از کارشناسان واقعی و زبده که به روز هستند، چقدر می تواند موجب ارتقای بهره وری و جلوگیری از اتلاف سرمایه ها شود. اتفاقاتی که در اندونزی روی داد، نشان داد چقدر در این زمینه نیازمند تحول هستیم. اکنون می توان ادعا کرد اگر کادر قوی تر و حرفه ای تری سرپرستی کاروان ایران را بر عهده گرفته بود، رتبه ای بهتر از ششم در انتظار کاروان کشورمان بود؛ اما انتخاب فردی نزدیک به هفتاد ساله برای ریاست کاروان، نتایج را آنگونه رقم زد که همه شاهد بودند.
یکی از مشکلاتی که تا قبل از آغاز بازیهای آسیایی اندونزی به گوش می رسید، امکانات اندک و ناتوانی میزبان در برگزاری شایسته مسابقات بود. این موضوع به قدری از سوی مسئولان کمیته المپیک عنوان شد که موجب هراسی عمومی در ورزش کشور شد؛ اما هنوز چند ساعتی از آغاز پیکارها نگذشته بود که اخبار دیگری به تهران مخابره شد. میزبانی به قدری خوب و کامل بود که کمیته بین المللی المپیک از میزبانی رقابت های المپیک در این کشور سخن گفت. اما سوال این است که چرا کادر سرپرستی باید چنین سیاه و تاریک از میزبانی سخن می گفتند؟ مگر آنها برای بررسی وضعیت میزبانی به اندونزی نرفته بودند و از نزدیک در جریان فعالیت ها نبودند؟ پشت پرده این سیاه نمایی در میزبانی و بزرگ نمایی ماموریت ساده و ابتدایی این کادر در اندونزی چه بود؟ بعد از نزدیک به 30 روز اقامت بخشی از کادر سرپرستی در این کشور، چرا این سخنان غیرکارشناسی عنوان شد؟!
در دیگر سو، موضوع حضور ورزش مورد نظر میزبان در بازیها بود که در میان مسوولان ورزش و کاروان ایران خبرساز شد. پنچاک سیلات که بر مبنای عرف شورای المپیک آسیا و کمیته بین المللی المپیک، به عنوان ورزش کشور میزبان وارد بازی ها شد، مورد اعتراض مسؤولان ورزش ایران قرار گرفت صدای مسئولان ما را در آورد؛ این در حالی بود که سرپرست کاروان کشورمان در کمیته هماهنگی مسابقات آسیایی حضور داشت. البته نصرا.. سجادی اظهار داشت این کمیته نقش نظارتی داشته؛ اما یک جستجوی ساده نشان داد این سخن خلاف واقع است. در واقع، ضعف سرپرست کاروان و عدم اشراف وی باعث شد تا کاروان ما ضربه ای دریافت کند که می توانست از قبل برایش تدبیر داشته باشد. به راستی، سرپرست کاروان قرار است چه کاری در اندونزی کند، وقتی چنین موضوعات ساده و دم دستی را نیز نمی تواند حل یا پیش بینی کند؟ باید در نظر داشت که سجادی و شماری دیگر، 10 روز زودتر عازم اندونزی شده اند!
در این بین، سجادی حتی اشرافی بر مسابقات نیز نداشت که اگر داشت، عنوان نمی کرد ایران قطعا پنجم خواهد شد. یک بررسی ساده نیز نشان می داد ازبکستان در حال درو کردن مدال ها در روزهای پایانی است. بار دیگر این پرسش مطرح می شود که سرپرست نزدیک به هفتاد ساله کاروان، در جاکارتا چه وظیفه ای داشت که حتی این موضوع را هم نمی دانست؟ آیا این معنایی غیر از ضعف فاحش سرپرست کاروان و همراهان پرتعدادش دارد که نتوانسته اند ساده ترین وظایف خود را انجام دهند؟
حال که بازیها به اتمام رسیده، وقت مناسبی است تا بررسی کنیم کادر سرپرستی کاروان اعزامی چه وظیفه ای برعهده داشته و چه کرده است. چرا باید این تعداد نفرات از درون و بیرون کمیته ملی المپیک عازم جاکارتا و پالمبانگ شوند و هزینه‌های گزافی را روی دست بیت المال بگذارند درحالی که سایر کشورها با تعداد بسیار کمتری سرپرست و ... اعزام شدند؟ چرا باید شاهد برخی نام ها در زمان اعزام های برون مرزی باشیم و دیگر خبری از آنها نباشد تا اعزام بعدی! این پرسش ها و دهها سوال دیگر نشان می دهد عدم اقبال به نیروهای جوان، کارشناس واقعی و به روز، منجر به خمودی و ناتوانی کادر سرپرستی شده و این نتیجه را رقم می زند که ساده ترین کارها نیز به نتیجه نمی رسد و آسیب جدی به منافع ملی وارد می کند.
