رضا پورعالی
قطع به یقین کسی نمی داند چند روز تا المپیک باقی مانده است؛ نه وزیر ورزش، نه معاونین وزارتخانه، نه رئیس و دبیرکل کمیته ملی المپیک و نه روسای فدراسیون های مدال آور. تنها چیزی که می دانند احتمالا اینکه المپیک بعدی 2020 است، الان هم در اوایل 2019 قرار داریم. اگر شما روزشماری در وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک یا فدراسیون ها دیدید، ما هم دیده ایم.
با این حال ژاپنی ها دقیق هستند. فقط کافیست سایت رسمی المپیک توکیو را باز کنید. ثانیه ها یکی پس از دیگری کم می شود تا روز افتتاحیه المپیک. از همین امروز 527 روز و چند ساعت و چند دقیقه و چند ثانیه مانده تا المپیک توکیو. در ایران اما این اعداد برای کسی مهم نیست. 71 سال پیش وقتی طعم شیرین حضور در المپیک را برای اولین بار چشیدیم و آن مدال برنز جعفر سلماسی، مدیران وقت ورزش گفتند؛ «از امروز باید برای المپیک بعدی برنامه ریزی کرد.» و این جمله نزدیک به هفت دهه است که طوطی وار، بعد از هر المپیک از سوی مسئولان ورزش تکرار می شود. «از همین امروز باید برای المپیک بعدی برنامه ریزی کرد!»
همین الان بیش از دو سال از المپیک 2016 ریو می گذرد، اما فعلا که خبری از آن برنامه ریزی معروف نیست. حداقل آنقدر ملموس نیست که ما ورزشی ها آن را احساسش کنیم. وقتی می گوئیم از همین امروز، یعنی باید برای تک تک روزها برنامه داشت. اما کجاست آن برنامه ریزی منجسم؟ آیا واقعا در فدراسیون های مدال آور ما کسی هم هست که در این زمان اندک باقی مانده، به المپیک فکر کند؟
کشتی این روزها درگیر انتخابات است. فدراسیونی که رئیس ندارد، نمی تواند برنامه محور باشد. درست مانند وزنه برداری. در وزنه برداری هم، این روزها همه درگیر مجمع انتخاباتی هستند و فعلا فعالیت های انتخاباتی، ارجحیت دارد به هر برنامه دیگری. از 69 مدال تاریخ ورزش ایران، در آوردگاه المپیک، 52 مدال را همین کشتی و وزنه برداری کسب کرده اند. این یعنی 75 درصد کل مدال ها، اما کافیست این روزها به این دو فدراسیون سرکی بزنید تا ببینید چه اوضاع بلبشویی دارند.حتی کاراته ای که قرار است برای اولین بار مجوز المپیکی شدن را بگیرد هم این روزها درگیر مجمع انتخاباتی است و تکلیفش تا 23 اسفند که رئیس دار شود مشخص نیست. آنها که رئیس دارند هم انگار برنامه ای ندارند. در دوومیدانی روزی نیست که شاهد گلایه ملی پوشان و جوابیه های فدراسیون نباشیم. در تکواندو هم انگار همیشه یک لگد هست که در آخرین ثانیه ها به سرمان بخورد و رویاهایمان را نقش بر آب کند. بقیه رشته ها هم که شانس مدال المپیک ندارند.
در چنین فضایی طبیعتا کسی هم علاقه ای به روزشمار ندارد. چه فرقی می کند، 727 روز تا المپیک مانده باشد، یا مثل الان 527 روز، یا حتی 327 روز و یا کمتر. برنامه مدونی که نداریم. بودجه هم که نیست و احتمالا در سالهای منتهی به 1400، طبیعی است که ورزش هم خود به خود از اولیت های دولت خارج شود. پس به این خواب شیرین زمستانه ادامه می دهیم، به این امید که شاید بار دیگر، تاس برای ما خوش بنشیند و بر حسب اتفاق خوش بدرخشیم.
