مرد پرتغالی چه سودی برای فوتبال ایران داشته است؟
حالا اما یکبار دیگر از راهروهای فدراسیون فوتبال خبر می رسد که روسا و مسئولان این فدراسیون برای ادامه همکاری با کروش چراغ سبز نشان داده اند. حال معلوم نیست که چه عاملی سبب شده که فدراسیون نشینان تا این حد به کروش اعتماد داشته و کدام کارنامه و عملکرد مثبت وی موجب شده که مرد پرتغالی را منجی فوتبال ایران قلمداد می کنند.
فوتبال ایران در سال گذشته فراز و نشیب های بسیاری را متحمل شد و در چند اردوی داخلی و خارجی و 2 تورنمنت مهم بین المللی حضور داشت اما حاصلی جز ناکامی و شکست برای تیم ملی ایران باقی نماند تا در آخرین روز از سال 93 و تنها چند ساعت مانده به لحظه تحویل سال، خبر استعفای کارلوس کروش در رسانه ها منتشر شود. استعفایی که جمعی از هواداران مرد پرتغالی را مغموم ساخت و منتقدان وی را خوشنود. اما اینکه آیا کروش سال 94 را هم با تیم ملی ایران سپری خواهد کرد یا خیر، از جمله ابهاماتی است که به طور حتم طی روزهای آینده به این مسئله پاسخ داده خواهد شد.
در این باره البته علی کفاشیان می گوید "این که کی روش بماند یا برود خیلی مربوط به فدراسیون فوتبال نمی شود. یک بحث، بحث تمایل فدراسیون فوتبال به ادامه همکاری کی روش است که ما بارها اعلام کرده ایم که دوست داریم کی روش بماند و اغلب اعضای هیئت رییسه هم همین نظر را دارند. اما بخش دیگر به خود کی روش مربوط می شود و این که آیا او خودش می خواهد بماند یا نه. من فکر می کنم اگر قرار است کی روش بماند خودش باید تصمیمش را عوض کند و ما همه کاری برای ماندن او انجام داده ایم." از سوی دیگر نیز شهرام دبیری عضو هیات رئیسه فدراسیون فوتبال، به اختلاف نظرها در فدراسیون فوتبال برای ماندن یا رفتن کارلوس کی روش پرداخته و تاکید کرده که سرمربی تیم ملی دوست دارد در ایران به کارش ادامه بدهد. هیات رئیسه فدراسیون نیز تمام قد از کی روش دفاع می کند.
این اظهارنظرهای صورت گرفته از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال در شرایطی مطرح می شود که بررسی عملکرد تیم ملی فوتبال ایران در سال پرهیاهوی 93 نشان می دهد که نه تنها نقطه مثبتی در کارنامه مرد پرتغالی وجود ندارد، بلکه بعضا نتایج کسب شده حتی ضعیف تر از مربیان گذشته تیم ملی بوده است.
تاکتیک کروش؛ فقط دفاع
تیم ملی فوتبال ایران در رقابت های جام جهانی و جام ملت های آسیا 7 بازی مهم و حساس را برابر حریفان خود انجام داد که در 3 بازی مرحله گروهی جام جهانی 4 گل خورده و در 4 رقابت خود در جام ملت های آسیا تنها 3 گل خورده دریافت کرد. همین مسئله نشان می داد که کروش در طول مدت زمانی که در ایران حضور داشته بر روند تدافعی تیم ملی ایران تاثیر گذار عمل کرده است.
تیم ملی ایران در رقابت های جام ملت های آسیا در مرحله گروهی حتی یک گل نیز از 3 حریف عربی خود دریافت نکرد و در برزیل و در رقابت های جام جهانی نیز با یک آرایش بسیار مناسب، 90 دقیقه توانست ستارگان فوتبال آرژانتین را با بحران گل زنی مواجه کند. در این بین کروش نیز همواره از این نوع سیستم خود دفاع می کرد و سیستم تدافعی را لازمه یک فوتبال منطقی می دانست.
اما تیم ملی ایران در 2 تورنمنت بزرگ خود در رقابت های جام جهانی و جام ملت های آسیا از یک اصل غافل بود که همین مسئله نیز موجب تا هم نتایج کسب شده در جام جهانی همچون گذشته چشمگیر نباشد و هم بار دیگر تیم ملی ایران حضور در مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا را از دست دهد. ایران در کنار سیستم تدافعی خود، برنامه دومی نداشت که با استفاده از آن بتواند با گلزنی مهاجمان، راه را برای موفقیت هموار سازد.
در برزیل ایران مقابل نیجریه و آرژانتین بهترین عملکرد دفاعی را داشت اما در مسابقه سوم برابر بوسنی که ساده ترین رقابت ایران به شمار می رفت، تیم ملی نیاز به گلزنی داشت اما بار دیگر بکارگیری سیستم تدافعی موجب شد تا نتیجه ای جز حذف و ناکامی به دست نیاید. اما همین سناریو در جام ملت ها نیز تکرار شد و در مرحله گروهی با سیستم دفاعی توانستیم به مصاف عراق برویم. اما با اخراج یکی از مدافعان، دفاع ایران به هم ریخت و نتیجه آن نیز ناکامی 40 ساله ایران در رقابت های جام ملت های آسیا شد.
در این بین در شرایطی که یک تیم بدون داشتن برنامه دوم، تنها به دفاع می پردازد، فقط در شرایطی می تواند دل به موفقیت ببندد که یا از ضربات ایستگاهی استفاده کند یا اینکه بر اساس شانس و اقبال روی ضد حملات بتواند خودی نشان دهد. اما آغاز سال 93 و 2 بازی تدارکاتی تیم ملی ایران برابر تیم های شیلی و سوئد هم نشان داد که ایران همچنان با همان برنامه دفاعی خود ادامه می دهد و گویا کروش برنامه ای برای سیستم تهاجمی ندارد.
اردوهایی که بی اثر ماندند
تیم ملی فوتبال کشورمان در سال 93 چند اردوی آماده سازی را برگزار کرد تا بازیکنان ملی پوش همبستگی بیشتری برای رقابت های جام جهانی و جام ملت های آسیا پیدا کنند. در این بین بارها و بارها رقاب های لیگ داخلی ایران به واسطه برگزاری اردوهای تیم ملی تعطیل شد و فریاد مربیان متعددی نیز از متضرر شدن تیم های خود از این اردوها بلند شد. اما کروش یک تنه برای جدال با آنان ایستادگی می کرد. البته اعتراض مربیان ما به این مساله بدیهی و قابل فهم و درست است و دیگر در هیچ جای دنیا در طول سال اینقدر اردوهای طولانی مدت اغلب دور از وطن ترتیب نمی دهند زیرا به جای مفید بودن، کسالت بار می شوند و بازیکنان خسته شده در لیگ را فرسوده تر و کارآیی آنها را در مسابقات باشگاهی کمتر می کند. تیم ملی ایران سال گذشته را در اردوهای ایتالیا، کرواسی، اتریش و آفریقای جنوبی برگزار کرد و در ایام نوروز سال جاری نیز یکبار دیگر این اردو در اتریش برگزار شد اما نتیجه آن جز خستگی بازیکنان و پایین آمدن کیفیت بازی آنها نبود. اما سوالی که امروز در اذهان عمومی به وجود آمده این است که آیا اردوهای برگزار شده برای تیم ملی فوتبال ایران حاصلی جز ناکامی و حذف از رقابت های جام جهانی و جام ملت های آسیا داشته است؟
محبوبانی که همیشه هستند
بدون شک رفته رفته ترکیب تیم ملی فوتبال ایران باید تغییر کرده و بازیکنان جوان تری به فوتبال ملی تزریق شوند، اقدامی که هر چند کروش به آن توجه داشته اما ورود این بازیکنان جوان می بایست همراه با خروج افرادی باشد که دیگر سن و سالشان بالا رفته و در تورنمنت های حساس سال های آینده قادر به همراهی تیم ملی نیستند. این در شرایطی است که کروش اغلب این بازیکنان جوان را جایگزین افرادی می کند که مورد خشم و غضب وی قرار گرفته و از تیم ملی کنار رفته اند. علیرضا حقیقی در درون دروازه ایران از جمله بازیکنان محبوب کروش به شمار می رود که به واسطه کنار گذاشته شدن مهدی رحمتی توسط کروش توانست در تیم ملی فیکس شود. جواد نکونام نیز که خیلی ها منتظر خداحافظی وی پس از رقابت های جام جهانی بودند همچنان در میانه میدان اجازه حضور جوانانی مانند امید ابراهیمی را نمی دهد و گویا تا زمانی که کروش در تیم ملی ایران حضور داشته باشد، قرار است نکونام نیز به عنوان کاپیتان تیم ملی مطرح باشد.
مسعود شجاعی، مهرداد پولادی و آندو تیموریان نیز جزو بازیکنان محبوب کروش به شمار می روند که حضور همیشگی آنها در تیم ملی موجب شده تا جوانانی مانند سروش رفیعی، مسعود حسن زاده، نریمان جهان، امید ابراهیمی، وحید امیری و فرشاد احمدزاده دیده نشوند. در این بین به نظر می رسد حتی اگر در آستانه رقابت های جام ملت های آسیا، پژمان منتظری با مصدومیت مواجه نمی شد، معلوم نبود که اکنون آیا مرتضی پور علی گنجی می توانست به عنوان یکی از بهترین مدافعان این جام، به کشور چین ترانسفر شود.
کروش در طول 4 سال گذشته نه تنها باری به فوتبال ایران اضافه نکرده بلکه حتی می توان گفت همان نتایج ضعیفی را کسب کرده که سایر مربیان ایرانی مانند افشین قطبی و امیر قلعه نوئی نیز همین نتایج را در گذشته کسب کرده بودند. ایران با هدایت کروش تنها دفاع کردن را در طول مدت 4 سال آموخت اما فرصت عرض اندام برای جوانان تا حدود بسیاری محال شد. حالا اما یکبار دیگر از فدراسیون فوتبال خبر می رسد که روسا و مسئولان این فدراسیون برای ادامه همکاری با کروش چراغ سبز نشان داده اند. حال معلوم نیست که چه عاملی سبب شده که مسئولان فدراسیون فوتبال تا این حد به کروش اعتماد داشته و کدام کارنامه و عملکرد مثبت وی موجب شده که مرد پرتغالی را منجی فوتبال ایران قلمداد می کنند.
