تصاویری که از بی‌تفاوتی و درگیری‌های بازیکنان تیم ملی ایران در دیدار برابر ژاپن منتشر شد علامت تشدید را بر ضعف های بزرگ «فرهنگی» در فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ برتر گذاشت.
شکست برابر ژاپن برای ایران فقط یک باخت فوتبالی و یک نتیجه ورزشی نبود. تصاویری که از این بازی به سوژه اصلی رسانه ها تبدیل شد یک شکست بزرگ فرهنگی را هم نمایان کرد. شکستی که قطعا از نتیجه فوتبال تلخ تر بود.
برخوردهای تند و پرخاشگرانه بازیکنان در مقابل رفتارها و برخوردهای فوتبالی بازیکنان ژاپن که در این رشته و در این سطح طبیعی است، پرده «بی فرهنگی» برخی بازیکنان فوتبال را بیشتر از گذشته کنار زد تا مسئولان و متولیان این رشته بدانند برای این بخش هیچ کاری نکرده اند و اتفاقا اینجا را هم «3 بر صفر» به حریف باخته اند.
سالهاست مشکلات فرهنگی روی سکوها و داخل زمین به چشم می آید و هرازچندگاهی یک فاجعه رخ می دهد اما پس از چند روز به فراموشی سپرده می شود و مسئولان هم به خواب می روند تا فاجعه ای دیگر.
تصاویری که از دیدار ایران و ژاپن منتشر و به یکی از اصلی ترین سوژه های اکثر رسانه های خارجی تبدیل شد، این بار مسئولان غیر فوتبالی را هم به فکر فرو برد که برای فرهنگ بازیکنان و ورزشکاران چه کرده اند که در چنین رویداد مهم و مورد توجهی این رفتارهای مشمئزکننده و ناشایست بروز می کند و آبرو و اعتبار و فرهنگ یک کشور را به حراج می گذارد.
ساختن «فرهنگ» و فرهنگی بار آوردن بازیکنان و ورزشکاران کار یکی - دو روزه نیست و تزریقی هم نیست که با آمپول بشود قبل از مسابقه به ورزشکاران تزریق کرد و انتظار داشت همان رفتاری را داشته باشند که ژاپنی ها داشتند. سالها زمان نیاز است که بتوان به جوانان و نوجوانان امور فرهنگی را آموزش داد و ثمره اش را دید. هر چند فرهنگ حاکم بر جامعه هم بر رفتارهای بازیکنان و ورزشکاران تاثیر مستقیم دارد و اگر ناهنجاری صورت می گیرد ناشی از همین فرهنگ حاکم بر جامعه است.
اما نگاهی «جزیی تر» به این امر بازهم نگاه ها را متوجه فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ برتر می کند. دو نهادی که مسئول و متولی فوتبال هستند و هر دو نهاد هم بخشی به عنوان «کمیته فرهنگی» دارند و از قضا روسای هر دو کمیته هم در جام جهانی 2018 روسیه حضور داشتند و هم در جام ملت های 2019 امارات!
پرسش این است که نقش این دو «کمیته فرهنگی» در «بی فرهنگی هایی» که در دیدار تیم ملی فوتبال ایران و ژاپن رخ داد چیست؟ چه کسی باید این بازیکنان را از نظر برخوردهای انسانی و احترام به هم نوع در زمین توجیه می کرد؟ آیا این دو کمیته یک جلسه در همین زمینه برای بازیکنان تیم ملی گذاشتند و توجیه شان کردند؟
غلامحسین زمان آبادی مسئول کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال و حجت الله بهمنی مدیر امور فرهنگی سازمان لیگ برتر از حضور در روسیه چه دستاوردی داشتند که برای جام ملت های آسیا هم اعزام شدند؟ آیا اسم پخش کردن چند پرچم و پیراهن(که البته در این مورد ابهاماتی وجود دارد) را باید کار فرهنگی گذاشت؟ آیا بستن سربند و انداختن پرچم ایران دور گردن و تشویق تیم ملی کار فرهنگی است؟
اگر اینها کار فرهنگی است پس رفتاری که تماشاگران ژاپن بعد از پایان بازی تیم ملی شان انجام می دهند نامش چیست؟ کاری که بازیکنان تیم ملی ژاپن هنگام ترک رختکن انجام می دهند و ضمن تمیز کردن رختکن پیام تشکر هم روی میز می گذارند و می روند نامش چیست؟
تا چه زمانی قرار است تعریف کار فرهنگی در فوتبال ایران پخش کردن پرچم و پیراهن و برگزاری مراسم تقدیر و سرودهای مذهبی و نصب بنر و برچسب باشد؟ چه کسی باید تعریف جدیدی از کار فرهنگی در فوتبال ارائه بدهد؟ آیا تصاویر زشت و متاثرکننده درگیری بازیکنان ایران با حریف ژاپنی تلنگری برای مسئولان ورزش نیست که از خواب بیدار شوند و برای این بخش فکر جدیدی بکنند؟
آیا زمان آن نرسیده است که مسئولان ورزش اجازه ندهند بیش از این با چنین رفتارهایی در عرصه های بین المللی با اعتبار و آبروی یک ملت بازی شود؟ قطعا زمانش رسیده اما نه زمان رسیدگی به این معضل بزرگ بلکه رسیدن به زمان خواب مسئولان فرهنگی تا جام جهانی بعدی و سفر بعدی!
