باز هم رسیده‌ایم به یک چهارم نهایی جام ملت‌ها. می‌گویند طلسم شده‌ایم که بالاتر نرویم ولی این‌ها خرافات است. ما این بار نیامده‌ایم که شکست خورده سربلند لقب بگیریم؛ دست‌های ما برای فتح جام به همدیگر گره خورده است.
دفترچه خاطرات تلخ فوتبال ملی ایران با رقص عربستانی‌ها در آزادی و دویدن بحرینی‌ها با پرچم عربستان سیاه شده است ولی ما برگه‌های بد خط دیگری هم پر کرده‌ایم. تاریخ یکی از این برگه‌ها ما را می‌برد به 13 مرداد 1383. بعد از ظهر داغ تابستانی و سه‌شنبه‌ای که وقت چیپ زدن نبود. گل دقیقه 18 را ما خوردیم و 20 دقیقه بعد به چینی‌ها پسش دادیم.
نیمه دوم، کارت قرمز داور هدیه‌ای بود به ستار زارع به مناسبت هل دادن بازیکن چین. بازیکن چین سینه‌اش ضربه خورد ولی صورتش درد گرفت. می‌دانستیم چین میزبان است ولی تازه اینجا فهمیدیم که مهمان نواز نیست.
10 نفره ادامه دادیم و نترسیدیم. بعد از اخراج علوی از روی نیمکت، داور آن روز اگر می‌توانست تماشاگران ایرانی را هم اخراج می‌کرد ولی انگار کارت قرمز مخصوص چینی‌ها را در رختکن جا گذاشته بود؛ کریمی طبق عادت همیشگی‌اش شروع کرد به پیچیدن بازیکنان حریف به یکدیگر که چند قدم مانده به گل، خطای مدافع داد یک کشور را درآورد. داور حتی به مشاوره فردوسی‌پور از پشت تلویزیون هم گوش نکرد و دستش به کارت قرمز نرفت.
بازی به پنالتی رفت تا بعد از سال‌ها هنوز از خودمان بپرسیم چه وقت چیپ زدن بود آقای گل‌محمدی؟ چین دوم شد و ما سوم ولی به خیال خودمان ما سربلندتر از آن‌ها بودیم.
هر چه بود گذشت و رسیدیم به امروز. روزی که باید نفرین یک چهارم‌نهایی‌ها را باطل کنیم. زمین فوتبال جای تسویه حساب‌های سیاسی نیست ولی انتقام فوتبالی خیلی می‌چسبد. چین میزبان نیست و VAR هم آمده پس باید فقط روی دفترچه تاکتیک‌های سرمربی معتبرش و درخشش بازیکنانش حساب کند.
ما هم دلخوشیم به هنر سرمربی‌مان و جنگیدن ستاره‌های‌مان. بیرانوند باز باید دل‌مان را قرص کند که دیگر سر هیچ صحنه حساسی چشم‌های‌مان را نبندیم. پورعلی گنجی و رفقایش در خط دفاع، دیواری بسازند که چینی‌ها از روی کره ماه هم آن را ببینند. ابراهیمی و دژاگه و هر که در وسط زمین بود، به جای خیلی‌ها که دویدند و نرسیدند، بدوند. آزمون و طارمی هم حداقل نصف توپ‌ها را گل کنند تا ما شرمنده‌شان شویم.
هر چه هست ما دل‌مان را خوش کرده‌ایم به سفیدی لباس شما ملی‌پوشان که بالاتر از آن رنگی نیست. شما هم برای ما و هم برای خودتان بجنگید. دیوارهای ما که کاغذ دیواری شده‌اند و جای پوستر نداریم ولی قول می‌دهیم هشتگ "همه برای تیم ملی" را با عکس تک‌تک‌تان ترند کنیم.
از خوش سلیقگی‌مان، برای شام آخر ایتالیایی قهرمان جهان، از منوی یک چهارم نهایی، دستپخت کی‌روش را پیشنهاد می‌دهیم. آقای لیپی! ما سنگدل نیستیم اما آرزو می‌کنیم سیگار برگتان را این‌بار از غم شکست روشن کنید.
