دست کشیدن از باورها بی گمان سخت ترین ماموریت هر انسانی در بزنگاه های تاریخی ست؛ فرقی هم نمی کند که یک فرد معمولی باشید یا یک حرفه ای کارکشته مثل «مستر کی روش». اتفاقاً هرچه آدم بزرگتری باشید احتمال اینکه از پیشینه ذهنی تان گذر کنید کمتر و کمتر است...
***
لیست تیم ملی فوتبال ایران برای حضور در جام ملتها آخرین تغییرات را به خود دید، تغییراتی که کمتر کسی را به تعجب وا داشت. حتی اکثراً فراموش کرده اند حرف های آقای سرمربی را که وعده بازیکنانی متفاوت به نسبت جام جهانی را برای فتح آسیا داده بود. «کارلوس» البته تجربه و دانش بالایی دارد اما بیش از این، وابستگی شدید او به باورهایش به چشم می آید.
ورود به حریم کی روش آسان نیست، به همین خاطر بسیاری سبک او را گلخانه ای می نامند. آماده های لیگ برتر حسرت به دل مانده اند و لژیونرها در آسودگی مفرط سیر می کنند. سرمربی البته در حالت کلی درست فکر می کند؛«جام را با تجربه ها می برند» اما همه حقیقت این نیست. حقیقتاً این نیست. امکان ندارد تیمی را پیدا کنید که در یک تورنمنت معتبر با انبوهی بازیکن ناآماده، مصدوم، نیمکت نشین یا کم اثر در تیم های باشگاهی شان فاتح لقب گیرد. امکان ندارد. ستون های پرسپولیسِ به فینال آسیا رسیده، بازیکنان تاثیرگذارسپاهانِ قهرمان نیم فصل و پدیده های «پدیده» لیگ، قربانی باورهای انگار ابدی آقای سرمربی شده اند. مثل جام جهانی،علی علیپور آخرین قربانی سبک خاص کارلوس است.
باور ندارم آقای گل فصل گذشته لیگ، تاوان دعوای فرسایشی برانکو و کی روش را می دهد. در پازل ذهنی سرمربی، سردار و طارمی جایگاهی خدشه ناپذیر یافته اند. علیپور کامل ترین مهاجم حال حاضر فوتبال ایران است ولی عجیب آنکه قدرت سرزنی وشوتزنی، توان بدنی و قدرت انفجاری به همراه سختکوشی و فرصت طلبی اش به هیچ گرفته می شود. درست مثل محمدرضا خلعتبری قبل از جام جهانی برزیل و سیدجلال حسینی و وریا غفوری پیش از جام جهانی روسیه. بدون شک سرمربی برای قلم گرفتن نام هریک دلایلی دارد؛ یکی را برای حفظ نظم تیمی ودیگری را برای بالا بردن سرعت خط دفاعی و شاید هم انتقال کاپیتانی به مرکز زمین کنار می گذارد. چارچوب ذهنی کی روش سالهاست شکل گرفته. اودر بحثهای مدیریتی و فنی انعطاف کمی دارد، به همین خاطر حدس زدن تصمیماتش چندان دشوار نیست. ریسک های کارلوس تنها در محدوده اصول و ساختار مربیگری اش صورت می گیرد در حالی که ناگفته پیداست ریسک واقعی، شکستن حصار ذهنی است.
***
1976 کجا و 2019 کجا!... از آخرین قهرمانی تیم ملی در جام ملتها 43 سال می گذرد. در بسیاری از دوره ها از شانس های مسلم قهرمانی بوده ایم اما هر بار چیزی کم داشته ایم... این بار تیم خوبی داریم که توانسته اسپانیا را عذاب دهد و پرتغال را متوقف کند. یک سرمربی آبدیده و جنگجوهم داریم که لااقل برای به سرانجام رساندن ماموریتش در جام جهانی 2022 سخت به دنبال فتح آسیاست. کی روش البته در بستن لیست 23 نفره اش باز هم محافظه کاری کرد و از ایده هایش عقب نشینی نکرد، اما کاش کسی پیدا شود به او یادآوری کند برای شکستن یک طلسم 43 ساله در تعیین استراتژی، تاکتیک ها و ترکیب تیم به چیزی ورای تجربه و دانش نیازمندیم، چیزی شبیه جسارت یک مربی معمولی مثل «ویه را»ی برزیلی که در بزنگاهی تاریخی، حماسه ملبورن را آفرید.
