زمانه عوض شده؛ دیگر از فوتبالیستها انتظار نمیرود به خاطر تعصب به یک تیم، قید پول بیشتر را بزنند.
الان که فکرش را میکنی، انگار چنین داستانهایی را فقط در کتابها خواندهای. از نظر زمانی خیلی هم از آن روزها نگذشته، اما سیر تحولات به قدری سریع و عجیب بوده که گویی چند دهه پیش چنین اتفاقاتی رخ میداد. الان حتی تصور کردنش هم سخت است. نمیتوانی تصور کنی که فوتبالیستی پیشنهاد 1.5 میلیارد تومانی را رد کند و به پیشنهاد 500 میلیونی پاسخ مثبت بدهد. نه، واقعا بعید است کسی چنین کاری کند.
نهایت لطفی که الان فوتبالیستها میکنند این است که در اوج حسابگری و چرتکه انداختن، قید 100 میلیون را بزنند. بیشتر از این نمیشود توقع داشت. البته نباید هم توقع داشت. زمانه عوض شده؛ فوتبالیستها هم عوض شدهاند. ما مردم هم مردم دیگری بودیم، وقتی که فوتبالیستها قید رقمهای عجیب غریب را میزدند که در تیم مورد علاقهشان بمانند و تعصب خود را ثابت کنند.
زمانی که رضا جباری پیشنهاد 30 میلیونی استقلال را رد کرد و با 10 میلیون در پرسپولیس ماند، ما مردم هم مثل الان نبودیم که به فروشگاهها هجوم ببریم تا قفسههای رب و پوشک را خالی کنیم. رضا جباری که اخیرا مهمان کافه خبر بوده، در مصاحبهاش گفته که سال 79 از علی فتحاللهزاده پیشنهاد 30 میلیون تومانی داشته تا بازیکن استقلال شود. اما قید 30 میلیون استقلال را زده و با 10 میلیون در پرسپولیس مانده.
نگاه به الان نکنید که 30 میلیون ارزش چندانی ندارد. معادلسازی کنید با ارزش ریال در سال 79 تا متوجه شوید قید چه پول درشتی را زده. جباری یک سوم پول پیشنهادی استقلال را از پرسپولیس گرفت و قرمزپوش باقی ماند. اگر قیمت یک فوتبالیست هم سطح رضا جباری در لیگ امسال را 1.5 میلیارد تومان در نظر بگیریم، یعنی جباری به ارزش پول فعلی، از یک میلیارد تومان پول گذشته تا پرسپولیس را ترک نکند.
بحث، بحث رضا جباری نیست. صحبت از بازیکنهای زیادی از استقلال و پرسپولیس است که در دهه 70 و سالهای قبل از آن، قید پیشنهادهای وسوسهکننده را زدند تا ثابت کنند به تیمشان تعصب دارند و پیراهن آن را با پول عوض نمیکنند. آن فوتبالیستها هم بخشی از همین اجتماع بودند؛ بخشی از همین مردم که هنوز یاد نگرفته بودند با پولهایشان دلار و سکه بخرند یا برای گرفتن یکی دو درصد سود بیشتر، از تمام بانکها این سوال تکراری را بپرسند که «شما چند درصد سود سپرده میدهید؟»