تاج گذاری لیونل مسی به عنوان بهترین بازیکن جهان در سال 2015 را به یاد دارید؟ آن روز نوشتند: شماره 10 ها به بهشت می‌روند، البته همیشه اینگونه نیست، اما گویا شماره 10 ها با بقیه فرق دارند!
در طول تاریخ فوتبال به خصوص از زمانی که مراسم توپ طلا برگزار شده این شماره 10 ها بوده اند که یا به عنوان کاپیتان و یا به عنوان بازیکنان کلیدی و تاثیرگذار در قلب مردم جای داشته اند، اصولا شماره 10 به هر بازیکنی نمی‌رسید. بازیکنی که اخلاق در محوریت زندگی ورزشی او قرار داشت، بازیکنان دیگر به او احترام می گذاشتند و تعهد و جدیت او در بازی و داخل و خارج از زمین فوتبال مثال زدنی بود.
وقتی مسی به عنوان یک برنده برای پنجمین بار رای مربیان و بازیکنان سرشناس دنیای فوتبال را به خود اختصاص داد، خیلی ها با کنایه از شماره او نوشتند و از آن روز سالها می گذرد و هنوز هم شماره 10 ها قابل احترام هستند.
جانی ریورا، میشل پلاتینی، روبرتو باجو، زین الدین زیدان، ریوالدو، رونالدینیو و کاکا قبل از مسی با همین شرایط افتخار بزرگ دنیای فوتبال را بالای سر برده و عکس یادگاری گرفته بودند.
اولین بار، این گاردین بود که از لفظ برندگان فانتزی استفاده کرد و رسمیت و حرفه ای بودن مراسم فرانس فوتبال و بهترین های فیفا را به شدت زیر سوال برد، بعد از آن نشریه خیلی از روزنامه ها و خبرگزاری ها نیز از ویترینی بودن این مراسم نوشتند و این که اسپانسرها یا حامیان مالی تا چه حد در انتخاب مالک توپ طلا تاثیر دارند و آیا واقعا رای مربیان و بازیکنان در این میان کاملا شفافیت دارد و تاثیرگذار است؟
تا مدتها این اروپا بود که مالک توپ طلا را روی استیج پر زرق و برق مراسم می فرستاد، چه بازیکنان اروپایی و چه بازیکنانی که در فوتبال باشگاهی اروپا می درخشیدند. جوایز دیگری هم در تاریخ فوتبال از خود رونمایی کردند؛ مانند گرین اسپورتیوو ایتالیا به عنوان قدیمی ترین مجله ورزشی در جهان اما هیچ یک نتوانستند هم سطح فرانس فوتبال در کنار فیفا خودنمایی کنند.
فیفا البته چند بار از به خطر افتادن قلمرو خود ترسید و حتی با مطرح کرد بازیکن سال دنیا، به صورت علنی برای کمرنگ جلوه دادن توپ طلا تلاش کرد، اما Ballon d'Or ماند و ماندگار شد.
وقتی نام‌هایی چون زیکو و مارادونا مطرح شدند، کم کم فانتزی بودن این جایزه ها هم رنگ باخت و دنیا مقابل چنین جوایز و مراسمی تعظیم کرد.
تا سال 1971 خبری از قاره های دیگر نبود و تنها اروپا بود که می توانست در این مراسم جذاب و دیدنی حضور داشته باشد اما کم کم پادشاهان فوتبال از سراسر جهان سر رسیدند.
وقتی زیکو از سوی نشریات معتبر اسپانیا و ایتالیا به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شده بود، کمال بی انصافی به نظر می رسید که توپ طلا در دستان رومینیگه قرار بگیرد در هر حال اروپا تا نزدیک 1971 مراسم را سبزرنگ و اروپایی نگاه داشت و با جهان فوتبال ارتباط خوبی بر قرار نمی کرد.
مارادونا نیز یکی از گزینه های مهم برای توپ طلا بود و حداقل برای سه سال پیاپی حق داشت که دلخور باشد، بهترین بازیکن سال امریکای جنوبی و ستاره منتخب بهترین روزنامه های ورزشی جهان به خصوص اروپا، از دید فرانس فوتبال و حتی خود فیفا نادیده گرفته می‌شد.
وقتی دیگو بالاتر از دوگانه هلندی یعنی فان باستن و رود گولیت ایستاد، اصحاب رسانه آرام گرفتند و کمی نسبت به بی مهری های فیفا و فرانس فوتبال از ضریب بدبینی خود کاستند.
لوکا مودریچ، شماره 10 تیم ملی فوتبال کرواسی و رئال مادرید اسپانیا بار دیگر ما را به یاد شماره 10 های دوست داشتنی تاریخ انداخت، از Hن شماره 10 هایی که در قلب مردم کشورش و هزاران هزار هوادار قرار می گیرد.
