نگاهی به تکامل کریستیانو رونالدو در یوونتوس

کریس رونالدو تا به اینجای فصل ده گل برای یوونتوس به ثمر رسانده است.

در شرایطی که یوونتوس خود را برای دیدار حساس با اینترمیلان در روز جمعه آماده می کند، آن ها امیدوار به درخشش ستاره پرتغالی خود هستند. رونالدو در این فصل ده گل در سری آ به ثمر رسانده که بیش از هر بازیکن دیگری در فوتبال ایتالیا است. اما این تعداد گل بیانگر همه چیز درباره اوست؟ یا رونالدو نسبت به گذشته تغییر کرده است؟

رونالدو هفته گذشته با گلی که در مقابل فیورنتینا زد، بدل به اولین بازیکن یوونتوس در طی بیش از 50 سال اخیر شد که می تواند در 14 بازی نخستش در لیگ، ده گل بزند. اما برای بازیکنی که در 438 بازی برای مادریدی ها موفق به زدن 451 گل شد، این آمار خیلی جای تعجب ندارد.

آن چه که در اینجا جای بحث است، عملکرد کلی رونالدو در یوونتوس است. رونالدو در یوونتوس دستاوردهای دیگری هم داشته است که متفاوت با دوران نه ساله حضور او در رئال مادرید است. رونالدو به عنوان یک وینگر گلزن راهی رئال مادرید شد و به تدریج از وینگر به یک مهاجم قهار و تمام کننده بدل شد.

یوونتوس فصل گذشته در نوک حمله هیگواین را در اختیار داشت که این بازیکن آرژانتینی 23 گل زد ولی در هر صورت یوونتوس تصمیم گرفت با او قطع همکاری کند و این فصل به رونالدو و مانژوکیچ در خط حمله دل ببندد. مانژو و کریس تا به اینجا در این فصل از سری آ، روی هم 16 گل زده اند. دو مهاجمی که پیش تر در دو تیم متفاوت شهر مادرید بازی می کردند.

رونالدو اغلب در رئال مادرید به خاطر برخی رفتارهایش در زمین بازی مورد انتقاد قرار می گرفت، بعضی مواقع عطش بیش از حد او در گلزنی باعث می شد موقعیت از یاران خودی گرفته شد و بعضی اوقات هم دیده می شد که او توجهی به بازی تیمی نمی کند. خواه این انتقادات درست باشد یا غلط. داستان رونالدو در یوونتوس متفاوت است.

در این فصل رونالدو علاوه بر گلزنی، نقش های مهم دیگری را هم در ترکیب تیم آلگری ایفا کرده است. در یوونتوس تنها پیانیچ آمار بهتری از نظر میانگین پاس کلیدی در هر بازی، نسبت به رونالدو دارد. به نظر می رسد عدم حضور رونالدو در تیم ملی پرتغال بعد از جام جهانی، به او کمک کرده تا بیشتر و بهتر با هم تیمی هایش در تورین آشنا شود.

میانگین شوت های رونالدو در این فصل از سری آ، در هر مسابقه 7.1 بوده است. این آمار زمانی چشمگیر جلوه می کند که آن را مقایسه کنیم. بهترین بازیکن در یوونتوس از این منظر بعد از رونالدو، دیبالا با میانگین 2.4 شوت است. در کل تیم ها نیز، اینسینیه در جایگاه دوم است با میانگین 4.7 شوت.

همچنین رونالدو تا به اینجا توانسته 5 پاس گل ارسال کند که بیش از هر بازیکن دیگری در یوونتوس است و در رده پاسورهای لیگ نیز دوم است. جالب اینجاست رونالدو در فصل اخر حضورش در رئال مادرید در 27 مسابقه لالیگایی، 5 پاس گل ثبت کرد و در فصل قبل آن نیز در مجموع فقط 6 پاس گل ثبت کرد.

در این 14 مسابقه این فصل سری آ، رونالدو 25 موقعیت خطرناک خلق کرده است. اگر او با همین میانگین تا پایان فصل پیش برود، با بهترین آمارش در فصل 2014-2015 برابری می کند. رونالدو در این فصل به طور متوسط هر 50 دقیقه یک موقعیت خطرناک خلق کرده است. به طور مثال، در فصل 2016-2017 او تقریباً به طور متوسط در هر بازی (90 دقیقه) یک موقعیت خلق می کرد.

جالب تر اینکه دیگر اصرار همیشگی رونالدو برای زدن تمام ضربات آزاد وجود ندارد. او در یوونتوس خیلی از ضربات را به دیبالا و پیانیچ واگذار می کند.

در حالی که حضور رونالدو در خط حمله یوونتوس، باعث شده تا مانژوکیچ هم این فصل پیشرفت داشته باشد، اما روی دیبالا تاثیرات واضحی دیده می شود. دیبالا فصل قبل با 22 گل، بهترین گلزن یوونتوس در سری آ بود. فصل گذشته او بعد از 12 بازی، 57 شوت به سمت دروازه حریفان داشت و توانسته بود 11 گل بزند. اما در مقطع مشابه از این فصل، او 29 شوت زده و تنها 2 گل به ثمر رسانده است.

بخشی از دلایل افت آمار او، به سبب نیمکت نشینی در چند مسابقه بوده است، ضمن این که با حضور رونالدو و مانژوکیچ در نوک پیکان خط حمله، دیبالا کمی در زمین عقب تر رفته و بیشتر در کار ترکیبی و موقعیت سازی نقش ایفا می کند. با این وجود، او هنوز نتوانسته در مسابقه ای که همزمان با رونالدو و مانژوکیچ در زمین حضور دارد، گلزنی کند. بنابراین شاید در این مورد آلگری باید همچنان به دنبال بالانس بهتری باشد تا بهترین خروجی را هم از دیبالا بگیرد.

شاید گل نزدن دیبالا اثری منفی بر یوونتوس گذاشته باشد. شاید. اما فعلاً در حال حاضر به نظر می رسد هارمونی نسبتاً خوبی میان سه نفر جلوی زمین یوونتوس در قالب یک واحد برقرار شده و یوونتوس به پیش می رود.