خداحافظی سیدجلال حسینی از فوتبال ملی، پایان راه این بازیکن پرافتخار نیست؛ هنوز اهالی فوتبال، فرصت تماشای فوتبالی توأم با عرق و تعصب به پیراهن و باشگاه را خواهند داشت.
در دورانی که پول و انگیزه‌های شخصی، نقش مهمی در تعیین رنگ پیراهن بازیکنان دارد و با کوچک‌ترین تلنگری، بازیکنان پیراهن تیم ملی را می‌بوسند و کنار می‌گذارند، سیدجلال حسینی یک ستاره درخشان است. او با مشت‌های گره کرده بعد از هر گلی که به ثمر رساند، سرهایی که جلوی توپ گذاشت و دفاع از دروازه ایران در بازی‌های دشوار، تعصب و غیرت را برای جوان‌ترها معنی کرد.
این‌ها خصایص بازیکنی از نسل ستاره‌های دهه 80 است که برای تحقق رویای یک ملت بارها در زمین، شگفتی خلق کردند. بارها دروازه ایران را در بازی‌های بزرگی همچون دیدار با کره جنوبی در سئول بسته نگه داشتند و اجازه ندادند رویاها و اهدافشان به باد برود.
اگر به حرفه‌ای‌گری اعتقاد داشته باشید، پوشیدن پیراهن تیم ملی در بالاترین سطح از رقابت‌های آسیایی و جهانی اتفاقی معمولی تلقی نمی‌شود؛ به خصوص اگر بدانید او همیشه بهترین و برترین مدافع یک دهه اخیر فوتبال ایران بوده است.
مدافعان زیادی در دوران‌های مختلفی به تیم ملی آمدند و رفتند؛ مربیان مختلفی اندیشه‌های گوناگونی را در سر پروراندند اما مگر بازیکنی وجود داشت که جای جلال را برای کی‌روش، قلعه‌نویی، قطبی، دایی و ... بگیرد؟ او همیشه شماره یک خط دفاع در پیراهن شماره چهار بود. این را بیش از همه هنک تن‌کاته، سرمربی پیشین الجزیره امارات می‌داند؛ همان که گفته بود "اگر جلال حسینی سوپرمن است باید قهرمان جام جهانی شود." هم او که سید جلال، با گل حساسش به الجزیره، دهان او را دوخت و جواز صعود پرسپولیس به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان را امضا کرد.
اگر دروازه‌بانی باشید که مهم‌ترین هدفتان بسته نگه داشتن دروازه باشد، مطمئنا انتخاب دیگری جز جلال حسینی نخواهید داشت. او بیشتر از هر دروازه‌بانی چارچوب دروازه را تضمین میکند. او در دوران طلایی فوتبال ایران، بهتر از هر مدافعی روی دروازه رقبا بالا پرید و توپ را به تور دروازه حریفان تیم ملی دوخت تا ارزش‌های خود را این بار در قامت یک گلزن به نمایش بگذارد.
در دورانی که هواداران فوتبال به لطف گلزنی بازیکنان ملی پوش، شماره‌های جذاب 16، 20 و 11 را به تن می‌کردند، شماره 4 تیم ملی در ایستادگی همانند صخره جلوی آماج حملات تیم‌های بزرگ خلاصه می‌شد.
بدون شک جای خالی سیدجلال را هم‌بازی‌های او در تیم ملی، بیش از دیگران حس خواهند کرد؛ مدافعان جوانی که در عین کم تجربگی، در کنار جلال حسینی تبدیل به زوج شکست ناپذیر برای او شدند.
او معنای واقعی تعصب و ایستادگی برای تحقق رویاهای یک تیم و یک ملت است و سال‌ها طول می‌کشد که هواداران فوتبال ملی جای خالی او را فراموش کنند.
اگر چه قبل از او بازیکنان بزرگی با کم‌مهری مسئولان از تیم ملی خداحافظی کردند اما سیدجلال حسینی شایسته تقدیر است؛ حداقل با یک بازی دوستانه که هواداران به پاس قدردانی از زحمات او در 11 سال اخیر به پا خیزند تا او در کنار هم‌بازی‌های خود در تیم ملی، برای آخرین بار، شماره چهار را به تن کند.
بازی خداحافظی نه تنها حق جلال حسینی بلکه حق هواداران تیم ملی است که یکی از آخرین گلادیاتورها را از داخل زمین به سمت سکوها تشویق و بدرقه کنند تا درس بزرگی برای سایر بازیکنان جوان تیم ملی شود که تا سر حد جان برای تیم ملی و کشورشان بجنگند و بدانند که مردم، قدردان قهرمان‌های واقعی خود هستند.
