چگونه می توان بدون جام «جاودانه» شد؟

محمد انصاری به اینفانتینو رسید، با دو چوب زیر بغل …او هم مصدوم شد، در همین بازی آخر، در فینال، مدالی که او گرفت نماد بود، نماد همه آن چیزهایی که پرسپولیس نداشت، همه آن چیزهایی که از دست داده بود، از همه نداشتن ها، از همه محرومیت ها، از همه مصدومیت ها …چوب های زیر بغل محمد انصاری نماد پنجره های بسته تیمی بود که خیلی روزها برای بستن 11 بازیکن نهایی، باید معماهایی را حل می کرد که شایسته جایزه نوبل ریاضیات و فیزیک با هم بود! مگر می شود 9 بازیکن را در 11 پست گذاشت و به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید؟

یک خط فرضی بکشید از این سوی زمین تا آن سوی زمین، از آدام همتی تا شایان مصلح؛ کدام شما در ابتدای فصل حساب می کرد که این دو روزی بازیکن فینال باشند؟ بله! آن دو چوب زیر بغل محمد انصاری یادآور خیلی چیزهاست، خیلی نفرات، از مهدی طارمی بگیر بیا تا حسین ماهینی، از سیامک نعمتی بگیر تا امید عالیشاه، این دو چوب زیر بغل به ما می گوید که اگر صادق محرمی ، وحید امیری ، فرشاد احمدزاده و …مانده بودند و زندگی روی نیمکت را به جشن در آزادی ترجیج نمی دادند، الان چه می شد؟ آن دو چوب زیر بغل ما را یاد تیمی انداخت که اگر در همین بازی آخر سروش رفیعی و مهدی ترابی را فقط داشت چه می شد، لعنت به همه پنجره ها ، همه قراردادهای بدبسته شده...

اما دو چوب زیر بغل محمد انصاری می تواند ما را یاد یک دلگرمی بزرگ هم بیاندازد، یاد مردی که جای همه این نقص ها نشست، شطرنجبازی که هر بار مثل شوالیه فیلم «مهر هفتم» با مرگ بازی می کرد و نمی گذاشت نبودن سهم پرسپولیس شود؛ آن دو چوب زیر بغل برانکو ایوانکوویچ بود، پرفسوری که فریاد نامش حتی در آن لحظه های از دست دادن قهرمانی باز هم خوشایندترین نامی بودکه هواداران پرسپولیس می شناختند، مردی که دوست داشتنش سخت نیست ؛ حتی اگز سعی کنی دوستش نداشته باشی! او پرفسوری است که عنوان پایان‎ نامه اش می تواند این باشد؛ چگونه بدون جام می توان جاودانه شد…

برانکو تیمی را ساخته که از این پس برای فوتبال ایران یک تراز محسوب می شود شاید حتی بالاتر، یک مثال ابدی برای انگیزه گرفتن همه تیم هایی که مشکل دارند، قصه تیم برانکو کاش با قهرمانی تمام می شد، اما یادمان نرود قهرمان فقط آن نیست که جام را بالای سر می برد، روح قهرمانی داشتن، می تواند سرآغاز قصه ای تازه باشد، برانکو همین است، از همین امروز شروع کرده است، شاید او وقتی به چوب های زیر بغل محمد انصاری نگاه می کرد، به این فکر می کرد که بازی بعدی کدام معما را برای یافتن جانشین او حل کنم؟ بازی بعدی خود راهی است برای تلاش جهت قهرمانی بعدی.