خداحافظی مردی که «سرباز» نشد
بهروز رسایلی
محمود معصومی، گوینده نجیب و محترم بخش خبر ورزشی صداوسیما شامگاه پنجشنبه خیلی ناگهانی اعلام بازنشستگی کرد و گفت که از این به بعد مردم ایران او را روی صفحات گیرنده های شان نخواهند دید. گذشته از اینکه اساسا کلمه «بازنشستگی» تناسبی با چهره نسبتا جوان معصومی نداشت، واکنش های عمومی نسبت به این اتفاق غافلگیرکننده بود؛ جایی که خیلی ها از این گوینده متشخص صداوسیما به نیکی نام برده و برای وی آرزوی موفقیت کردند. وداع یک گوینده تلویزیونی، به خودی خود شاید خبر چندان مهمی نباشد. این موضوع اما در جایی مثل ایران می تواند اهمیت پیدا کند؛ سرزمینی که در آن انحصار صداوسیما موجب شده خیلی از آنها که تصویرشان به صورت مستمر در این رسانه پخش می شود، سودای افزایش قدرت پیدا کنند.
محمود معصومی از نسل دهقان و مازیار ناظمی است و شاید فلسفه خداحافظی باشکوه او، در تفاوتی باشد که با همین دو عزیز همکارش داشت! اگر دهقان از فرصتی که برای «دیده شدن» در اختیار او قرار گرفته بود استفاده کرد و به نمایندگی مجلس رسید، اوضاع برای مازیار از این هم بدتر پیش رفت. این گوینده سابق خبر در تلویزیون ایران، با پیوستن به مجموعه وزارت ورزش و دفاع اکید و چشم بسته از افراد مافوقش، ناگهان موجی از دافعه عمومی را نسبت به خودش به وجود آورد. وقتی صالحی امیری سرپرست موقت وزارت ورزش شده بود، ناظمی بلافاصله در وبلاگش از خصایل نیکوی او سخن گفت و در مقام استدلال، مدعی شد صالحی اتاق بزرگ وزیر را با اتاقی کوچکتر عوض کرده است! او بعدتر همین رویه را در قبال گودرزی هم در پیش گرفت و در دفاع از مواضع وزرات ورزش تا آنجا پیش رفت که علی دایی روی خط برنامه نود خطاب به وی گفت: «طرف حساب من وزیر است، نمی دانم چرا فیل و اسب و سرباز جلو می آیند!»
وقتی یک مخاطب ساده تلویزیونی در ایران با چنین اتفاقاتی روبرو می شود، طبیعی است که وداع بی سروصدای یک گوینده محجوب مثل معصومی به دلش بنشیند؛ کسی که لااقل تا امروز نه خیزی برای استفاده از شهرت رسانه ای اش برداشته و نه میل داشته «سرباز» کسی لقب بگیرد. خداحافظ آقای محترم؛ تلویزیون جای امثال توست.
