هفته تربیت بدنی و ورزش را مثل همه آمدنها و رفتنها پشت سر گذاشتیم هفته ای که می بایست در آن به معرفی توانمندیهای ورزش کشور و پتانسیل موجود ، کمبودها و کاستیهای آن ، معرفی و دلجویی قهرمانان حال و گذشته و خلاصه هر آنچه که می تواند بیش از پیش تابلو ورزش را بالا ببرد ، بپردازد و نهایتا عاملی باشد برای جذب حداکثری قشر جوان و نوجوان به سمت ورزش و دور کردن آنها از ناهنجاریهای جامعه و ترویج فعالیت و تحرک بدنی اقشار مختلف جامعه ، امسال 2 اتفاق مهم یکی مثبت و دیگری منفی قبل از هفته تربیت بدنی شکل گرفت که در تکریم اولی و نقد دومی مطالب بسیار است و به نوعی بعضی از بایدها و نبایدها در آن تعریف می شود ، اول اینکه در آستانه هفته تربیت بدنی ، کاروان ورزش معلولین و جانبازان کشورمان با افتخار و دستی پر از مسابقات پارا آسیایی جاکارتا به میهن برگشتند و امیدهای بسیاری را کاروان امید برایمان بارور کرد و بهترین سوغاتی آنها عشق به وطن و مردم و صرف فعل خواستن بود و جا دارد هرکس وبه هر شکل و با هر توان این غرور ملی را انعکاس دهد خصوصا اصحاب رسانه که در راستای رسالتشان می باشد . و اما اتفاق دوم که متاسفانه قبل از هفته ورزش انجام پذیرفت ، نمایشگاه ورزش درمحل نمایشگاههای بین المللی تهران بود نمایشگاهی که به نوعی فقط نام ورزش را یدک می کشید و بیشرین پتانسیل آن معرفی برندهای مختلف مواد نیروزا و دوپینگ و امثالهم بود ، موادی که هزاران جوان را به شوق آرنولد شدن به تباهی و نیستی و اعتیاد کشانده است ، نمایشگاهی که در آن از حضور فدراسیون ها و معرفی رشته های ورزشی بغیر از فوتبال و پزشکی _ ورزشی ( که همیشه به خاطر تاثیرگزاری مثبت قابل تکریم و احترام هستند) نشانی نبود ، از برندهای پوشاک و تجهیزات ورزشی ساخت ایران که می توانست و می باید از تولیدات ملی حمایت کند خبری نبود ، از باشگاههای ورزشی قطب اصلی سازنده ورزشکار و پرورش استعدادهای ورزشی اثری یافت نمی شد ، هیاتهای ورزشی که محلی از اعراب نداشتند و از انجمنها و موسسات مردم نهاد ورزشی کسی سراغ نگرفته بود و دهها نباید دیگر که در نمایشگاه به چشم می خورد، این موارد می بایست درس و راه و چراغی باشد برای سال آینده و سالهای آتی که می باید نمایشگاه ورزش در هفته ورزش برگزار شود و شرایط و امکانات آن طوری طراحی شود که فضایی شاد و جذاب برای همه سنین بوجود بیاورد که از سراسر کشور برای بازدید آن مثل نمایشگاه کتاب روانه تهران شوند هرچند که ایده چنین نمایشگاهی نیاز تمام استانها می باشد ، و باید یاد کنم از دوسه دوره برگزاری نمایشگاه ورزش شهروندی در زمان ریاست سردار آجورلو بر سازمان ورزش شهرداری تهران که بی سابقه بود و بعد از آنهم با آنکه پتانسیل و شرایط اجرایی خیلی بهتری فراهم بود ولی شکل نگرفت، ذکر این یادآوری از آن باب بود که می توان در سال آینده با مشارکت سازمان ورزش شهرداری تهران ، فدراسیونها و باشگاههای دولتی و خصوصی ، تولیدکنندگان تجهیزات و لوازم و البسه ورزشی داخلی ، و هیاتها و موسسات مردم نهاد ورزشی نمایشگاهی بی نظیر و در خور نام ورزش ایران و با مدیریت وزارت ورزش برگزار نمایند که بتواند بایدها و باورهای ورزشی را زنده نماید.
علی بدیع
