نگران پرسپولیس هستم، به شدت!

فوتبال اگر نویسنده‌ای داشت، همه هنرش همین بازی بود، قصه دارا و ندار، قصه امید در اوج‌ سختی، قصه بردن، قصه تکریم هوش، قصه تقدیس اراده.

همه چیز مثل این بازی های کامپیوتری شده است،هر چه جلوتر می‌روی،جان تو کمتر می‌شودو حریف قویتر ،نگران پرسپولیس هستم اگر به فینال برسد باید چه بلاهایی را تحمل کند تا الگویی شود برای ترویج این جمله:برای قهرمانی،برای موفقیت،اراده و ایده بسیار مهمتر است تا ستاره داشتن،یادمان نخواهد رفت آن صحنه ای را ژاوی در آخرین لحظه ای که دوربین در قطر بود با مدافعی حرف می زد و عصبانی حرف می زد ،بازیکن جوانی که ما حتی نامش را نمی دانیم،این همه هنر پرسپولیس بود ،همه هنر برانکو 
فوتبال اگر نویسنده ای داشت،همه هنرش همین بازی بود،قصه دارا و ندار، قصه امید در اوج‌سختی،قصه بردن ،قصه تکریم هوش،قصه تقدیس اراده...انگار تراژدی نویسی ماهر ،قهرمانش را مرحله به مرحله بیشتر خلع سلاح کرده بود،تا قهرمانش را عزیز تر کند،وای که چه درامی شد نتیجه اش.

افشین خماند