تراکتورسازی تبریز در حالی موفق شد تیم سایپا را در هفته چهارم لیگ برتر شکست دهد که از آخرین برد خانگی این تیم در لیگ برتر بیش از 190 روز می گذشت.
تیم تراکتورسازی جمعه شب گذشته موفق شد با تک گل دانیال اسماعیلی فر از سد سایپا بگذرد. نکته قابل توجه در مورد پیروزی تراکتورسازی مقابل سایپا این است که این تیم در سال 97 تا پیش از این دیدار هیچ بردی را به عنوان میزبان در بازی های لیگ برتر کسب نکرده بود. آخرین پیروزی خانگی تراکتوری ها در لیگ برتر به هفته بیست و سوم فصل گذشته باز می گردد. تراکتوری ها در آن دیدار با هدایت سائلام موفق شده بودند گسترش فولاد را شکست دهند. بعد از آن پیروزی تراکتورسازی دیگر طعم برد خانگی در لیگ هفدهم را نچشید و این طلسم به لیگ هجدهم نیز سرایت کرد و آنها در هفته دوم مقابل میهمان خود نساجی با نتیجه مساوی یک بر یک متوقف شدند. به این ترتیب تراکتوری ها با غلبه بر سایپا، سرانجام پس از حدود 190 روز موفق شدند یک پیروزی خانگی را در لیگ برتر کسب کنند. این پیروزی اما به این سادگی ها به دست نیامد و داستانی شنیدنی دارد که در ادامه آن را می خوانیم:
استقبال باورنکردنی
پس از ماه ها انتظار زمان آن فرا رسیده بود که هواداران تیم تراکتورسازی، چهره جدید تیم شان را از نزدیک تماشا کنند. محرومیت هفته دوم موجب شده بود که رونمایی خانگی از تراکتورسازی پس از گذشت 3 هفته از آغاز لیگ انجام شود. با توجه به شرایط موجود انتظار می رفت که تماشاگران پر تعدادی را در ورزشگاه شاهد باشیم. این انتظار خیلی زود به واقعیت تبدیل شد. زمانی که وارد جاده منتهی به ورزشگاه شدیم، جاده های شلوغ آن ما را به سال های دوری برد که هر بازی خانگی تراکتورسازی بالای 50 هزار هوادار به خود می دید. با این وجود در سال های اخیر اوضاع به گونه ای رقم خورده بود که انتظار ما از تعداد تماشاگران بازی روز جمعه از 30 هزار نفر در خوشبینانه ترین حالت تجاوز نمی کرد. وقتی وارد ورزشگاه شدیم تعداد تماشاگران حاضر در حالی که هنوز دو ساعت به آغاز بازی مانده بود از تعداد تماشاگران پر تماشاگرترین بازی فصل گذشته تراکتورسازی بیشتر بود! این موضوع ما را امیدوار به تحقق انتظارمان کرد. انتظار خوش بینانه ما البته خیلی زود محقق شد و تعداد تماشاگران حاضر نه تنها 30 هزار نفر شد بلکه لحظه به لحظه از این عدد نیز بالاتر می رفت. نیمه اول که رو به پایان بود شاهد باز شدن درب های طبقه بالا بودیم، طبقه ای که مدت ها بود روی آن تماشاگری ننشسته بود. این اتفاق تنها یک دلیل داشت؛ آری سکوهای طبقه اول به طول کامل پر شده بود! سوت آغاز نیمه دوم که زده شد سکوهای ورزشگاه یادگار اما به صورت کامل پر از تماشاگر شده بود و اندک جای خالی را می شد در ورزشگاه مشاهده کرد.
یادگار جهنم واقعی!
شبی بزرگ از سوی هواداران تراکتورسازی رقم خورده بود و آنها بعد از مدت های بسیار طولانی بار دیگر با تیم شان آشتی کرده و یادگار را به یک جهنم واقعی برای تیم حریف تبدیل کرده بودند. هر چه از زمان بازی بیشتر می گذشت شاهد بالاتر رفتن قدرت تیم تراکتورسازی در زمین بازی بودیم. این قدرت از روی سکوها به ساق پای بازیکنان تیم تزریق می شد، بازیکنان تراکتورسازی گویی داشتند پرواز می کردند، آنها بسیار سبک تر از بازی های قبل می دویدند، به هم پاس می دادند و برای هم تیمی هایشان موقعیت گل ایجاد می کردند. مقابل این همه تماشاگر مگر می شد، پیروز نشد! به هر نحوی که بود تراکتوری ها موفق به باز کردن دروازه سایپا شدند. اتفاقی که علی دایی سرمربی تیم حریف پس از پایان بازی دلیل آن را حضور پر تعداد تماشاگران دانسته و اعلام کرد در صورتی که ورزشگاه یادگار امام به این صورت پر نشده بود حتی می توانستیم تراکتورسازی را شکست دهیم. علی دایی به قدرت هواداران تراکتورسازی اغراق کرد همان گونه که توشاک 70 درصد این برد را به حضور آنها ربط داد. آری تراکتور مثل سال های ابتدایی بازگشتش به لیگ برتر با انرژی استثنایی هواداران خود موفق به غلبه بر حریف شد تا بار دیگر این نکته ثابت شود که با پرشورها هر کاری شدنی است.
شبی که خنده به فوتبال آذربایجان بازگشت
فصلی که پشت سر گذاشته شد فصلی سرد و پر از ناامیدی برای فوتبال تبریز بود. نتایج ناامید کننده تیم تراکتورسازی که کم مانده بود به سقوط این تیم منجر شود به همراه نتایج ناامید کننده تیم های لیگ یکی این شهر اهالی فوتبال تبریز را تنها به گسترشی دل خوش کرده بود که برای اولین بار موفق به ایستادن بالاتر از تراکتورسازی در جدول رده بندی لیگ برتر شده بود. این اتفاق قطعا برای گسترشی ها یک برد بزرگ محسوب می شد اما برای تراکتورسازی و فوتبال آذربایجان بیش از یک فاجعه به شمار می رفت. تراکتوری که همواره در میان مدعیان حضور داشت، با نتایج ضعیف خود در لیگ هفدهم برای بقا می جنگید، اتفاقی که تحمل آن برای هواداران بسیار سخت و غیر ممکن بود. شب گذشته اما بعد از مدت ها خنده به فوتبال آذربایجان بازگشت. گسترش فولاد که هنوز مشخص نیست در نهایت ماشین سازی خواهد شد یا همان گسترش فولاد باقی خواهد ماند، چهار هفته ابتدایی لیگ را بدون برد پشت سر گذاشته و شهرداری تبریز به عنوان تنها دسته یکی این فصل نیز با توجه به اوضاعی که دارد، بقا در دسته یک را موفقیتی بزرگ برای خود می داند. تنها امید فوتبال تبریز به تراکتوری بود که توانست بعد از 190 روز طعم برد را در خانه بچشد.
با هوادار مدعی می شوند
چه بخواهیم و چه نخواهیم تراکتورسازی تیم شماره یک فوتبال تبریز است و موفقیت هیچ تیم دیگری نمی تواند به انداز موفقیت های این تیم ورزش دوستان شهر را خوشحال کند. تراکتورسازی البته تنها متعلق به شهری که در آن فوتبال بازی می کند نیست و مردم خطه آذربایجان همواره این تیم را به عنوان نماد خود دلیلی برای خنده و گریه هایشان می دانند. تراکتورسازی با کسب پیروزی مقابل سایپا آن هم در شبی که یادگار امام مملو از تماشاگر بود، این نوید را به فوتبال آذربایجان داد که اگر هواداران پشتش را خالی نکنند آمده تا فصلی متفاوت تر از فصل های قبل را رقم بزند. اثرات این برد را به خوبی در صفحات مجازی هواداری می توان مشاهده کرد. یک برد خفیف خانگی نیز برای هواداران تراکتور کافی است تا آنها همه غم های خود را فراموش کرده و سرود پیروزی سر دهند.
هر موقع صدایمان کنید ما هستیم!
"سن چاغیرسان گَلَرم من..." به معنای "اگر تو صدایم کنی می آیم..." بخش آغازین شعاری است که هواداران تراکتورسازی همواره برای تیم شان سر می دهند. این شعار در بازی مقابل سایپا توسط بیش از 60 هزار تراکتوری سر داده شد. شعاری که می تواند یک دلگرمی بزرگ برای شاگردان توشاک باشد. تاریخ نشان داده که اگر تراکتورسازی نتیجه بگیرد و بازیکنانش برای تیم تلاش کرده و از هر گونه حاشیه ای دوری کنند، تی تی ها پشت شان را خالی نخواهند کرد. تنها خواسته هواداران از تیم شان این است که با همین فرمان جلو رفته و هر هفته با بردهای شیرین آنها را خوشحال کند. در این صورت هر دو هفته یک بار می توانیم شب بزرگی که جمعه در یادگار توسط هواداران تراکتور رقم خورد را مشاهده کنیم. در صورتی که بردهای تراکتورسازی و روند نتیجه گیری این تیم پس از این برد که به نوعی شروع سرخ پوشان فوتبال آذربایجان در لیگ هجدهم نام گرفت تداوم داشته باشد، بی شک بعد از سال ها بار دیگر پدیده جذاب پرشورها را در ورزشگاه یادگار امام به کررات مشاهده خواهیم کرد. این اتفاق نه تنها برای تراکتور بلکه برای فوتبال ایران یک اتفاق خوب و دلچسب خواهد بود. جالب اینجاست که شب گذشته هواداران تراکتورسازی برخلاف پیش بینی ها هیچ شعاری علیه ترابی بعد از ورودش به میدان سر نداند. آنها بازیکن مغضوب تیم سایپا را یادشان رفته بود! نکته قابل تامل این اتفاق این بود که هواداران تراکتورسازی در صورتی که تیم شان نتیجه بگیرد و باب میل آنها بازی کند هیچ توجهی به حواشی پیرامون خود نداشته و تنها به تشویق تراکتورِ دوست داشتنی شان مشغول خواهند شد. پس در صورتی که تراکتورسازی روی دور موفقیت قرار بگیرد می توانیم سکوهای یادگار را نیز یکدست و عاری از هر گونه حاشیه ای ببینیم.
