نمایندگان نباید فراموش کنند که مشکلات فوتبال تنها در دو باشگاه سرخابی خلاصه نمی‌شود و اگر خوب و با دقت نگاه کنند، می‌توانند باشگاه‌هایی به مراتب پرپرونده‌تر از این دو پیدا کنند.
بحث تحقیق و تفحص از دو تیم پرهوادار فوتبال مسئله‌ای است که هرازچندگاهی ابعاد جدیدی به خود می‌گیرد و داغ می‌شود، اما در فاصله‌ای کوتاه و زمانی اندک دوباره فراموش می‌شود. خبر رسید که نمایندگان مجلس با وزیر ورزش در این خصوص دیدار داشته‌اند. صرف‌نظر از اینکه این دیدار، آن هم در این برهه حساس با چه هدفی صورت گرفته و آیا این مسئله اصولاً به سرانجامی که باید برسد، می‌رسد یا نه، باید به این نکته توجه کرد که تحقیق و تفحص از فوتبالی‌ها نباید تنها محدود به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس شود. اینکه نوک پیکان تیز انتقادات را تنها متوجه این دو باشگاه کنیم، آن هم به صرف اینکه به‌طور مستقیم زیر نظر وزارت ورزش اداره می‌شوند، از یاد بردن دیگر مشکلات و معضلات موجود است، چراکه به این ترتیب با متمرکز شدن تمام نگاه‌ها روی شرایط این دو تیم عملاً این فرصت را در اختیار بقیه تیم‌ها قرار داده‌ایم تا هرگونه که دلشان می‌خواهد ریخت و پاش کنند و نگرانی هم از این بابت نداشته باشند.
بدون هیچ تردیدی ایرادهایی که امروز متوجه پرسپولیس و استقلال است و مباحث مالی و حقوقی که گریبانگیر این دو باشگاه شده، برای بسیاری از باشگاه‌های دیگر هم صادق است. باشگاه‌هایی نظیر سپاهان، ذوب‌آهن، فولاد و حتی پیکان، هرچند که به ظاهر از کمک‌های مادی و منابع دولتی مستقل هستند، اما با نگاهی دقیق به وضعیت قراردادها، نحوه پرداخت حقوق و مزایا و آپشن‌هایی که به بازیکنان خود داده‌اند، می‌توان متوجه شد که این باشگاه‌ها هم دست‌کمی از سرخابی‌ها ندارند و اگر این دو تیم دست در جیب بیت‌المال دارند، دیگران هم بدون سروصدا دست در جیب کارگران صنایع مختلف کشور دارند. کارگرانی که به سختی کار می‌کنند و در این وانفسای اقتصادی برای سرپا نگه داشتن چرخ صنعت کشور شبانه‌روز در حال تلاشند، اما بازیکنان تیم‌های تحت عنوان شرکت‌های بزرگ صنعتی میلیارد، میلیارد پول می‌گیرند و بدون کوچک‌ترین دغدغه‌ای بابت دریافت‌ها روزگار می‌گذرانند.
نمایندگان مجلس به درستی باید وضعیت پرسپولیس و استقلال را مورد بررسی قرار دهند و به قول معروف در این جریان مو را از ماست بیرون بکشند، اما بهتر است زمانی که روی پرونده‌های فراوان این دو باشگاه متمرکز شده‌اند، این سؤال را هم از خود بپرسند، چگونه است که بقیه باشگاه‌های بزرگ با کمترین شکایت بابت عدم پرداخت قراردادهایشان روبه‌رو هستند. البته پاسخ کاملاً روشن است، چون آنها دست در جیب شرکت‌های صنعتی دارند، شرکت‌هایی که کارگرانشان با زحمت هزینه‌های ریخت و پاش مدیران این باشگاه‌ها و بازیکنانشان را تأمین می‌کنند و طبیعی است که از زحمت آنها، مدیران باشگاه‌ها بتوانند به موقع تعهدات خود نسبت به بازیکنان را انجام دهند. بنابراین بد نیست که نمایندگان به سراغ این قبیل باشگاه‌ها هم بروند و از آنها نیز حسابرسی کنند. اینکه به وضعیت تیم‌های دولتی رسیدگی شود، امری بسیار مهم است که امیدواریم از مرحله شعار، تشکیل جلسه و دورهمی به مرحله عمل برسد، اما نمایندگان نباید فراموش کنند که مشکلات فوتبال تنها در دو باشگاه سرخابی پایتخت خلاصه نمی‌شود و اگر خوب و با دقت نگاه کنند، می‌توانند باشگاه‌هایی به مراتب پرپرونده‌تر از این دو باشگاه پیدا کنند.
