در شرایطی 2 هفته از مسابقات هجدهمین دوره لیگ برتر به اتمام رسیده که 3 دیدار به دلیل محرومیت باشگاه‌ها بدون حضور هواداران برگزار شده است.
بعد از سه ماه تعطیلی لیگ و پشت سر گذاشتن جام جهانی فوتبال بار دیگر تب فوتبالی باشگاهی در ایران بالا رفت و تنور مسابقات با برگزاری مسابقات هفته اول و دوم لیگ برتر داغ شد.
بدون شک هفته‌های ابتدایی لیگ از حساس‌ترین و جذاب ترین مقاطع مسابقات است و هواداران و دوستداران فوتبال با توجه به اینکه می‌توانند بعد از مدت‌ها تعطیلی باردیگر تیم مورد علاقه خود را در مستطیل سبز ببینند شور و هیجان بسیار زیادی دارند.
البته از آنجایی که در فوتبال ایران اتفاقات عجیب و غریب کم رخ نمی‌دهد در اوج تعجب و شاید در اتفاقی نادر در جهان فوتبال تا به الان که دو هفته از مسابقات را پشت سر گذاشتیم سه بازی در شرایطی برگزار شده که هواداران اجازه ورود به ورزشگاه را نداشتند و انگار گرد مرده روی سکوها ریخته بودند. دیدارهایی که با وجود اهمیت زیاد به دلیل غیبت هواداران مسابقاتی سرد و کسل کننده بوده و کمتر کسی توانسته از این بازی‌ها لذت ببرد.
در سالیان گذشته تنها اهرم فشاری که مسئولان فوتبال برای بهبود شرایط سکوها و رفتار هواداران به آن متوسل شدند، محرومیت باشگاه‌ها از انجام بازی خانگی بدون حضور هواداران بوده است. این موضوع در فوتبال ایران اپیدمی شده و در این سالها نه تنها تاثیری در بهبود جو ورزشگاه نداشته بلکه باعث شده این مسئله به دستاویزی برای برخی تبدیل شود و به فحاشی روی بیاورند.
در روزهایی که باید با توجه به شروع مسابقات فوتبال سکوهای ورزشگاه‌ها مملو از هوادار باشد می‌بینیم که سه باشگاه در شرایطی مسابقه خود را برگزار کردند که هواداران پشت درهای بسته قرار داشتند.
از سوی دیگر در اعمال این محرومیت‌ها هم همیشه تناقض، گلایه و اعتراض وجود داشته و انگار تیم‌ها همیشه سهمی برای مواجهه با محرومیت داشتند و این مسئله به نوبت بین تیم‌های باشگاهی چرخیده است.
حال باید این سوال را از مسئولان مربوطه پرسید که در سالیان گذشته با اعمال این محرومیت‌ها چه نتیجه‌ای حاصل شده و چقدر توانستند با در نظر گرفتن این قوانین باعث بهبود جو ورزشگاه شوند؟ آیا فحاشی‌ها نسبت به سالیان گذشته کمتر شده است؟ آیا پرتاب اشیا متفرقه نسبت به چند سال قبل کمتر شده است؟
برای رسیدن به جواب این سوال‌ها کافی است به دیدارهای مختلف سال قبل و همین چند بازی اخیر که در هجدهمین دوره لیگ برتر برگزار شده نگاه کرد.
در پایان مسابقه استقلال خوزستان مقابل پدیده هواداران استقلال خوزستان به شدت از شرمندگی کادرفنی خود در آمدند و در شرایطی که تا دقیقه 91 سرمربی و بازیکنان این تیم مورد حمایت و تشویق هواداران قرار داشتند به خاطر دریافت دو گل با شدیدترین الفاظ و برخوردها آماج حملات قرار گرفتند.
در بازی سپیدرود رشت مقابل سپاهان آنقدر به خداداد عزیزی فحاشی شد که در پایان بازی امیر قلعه‌نویی اعلام کرد اگر غرروش اجازه می داد در مقابل همه به حال این فوتبال گریه می‌کرد که علیه یک پیشکسوت فوتبال تا به این اندازه فحاشی صورت می‌گیرد.
مشک نمونه خروار است و از این قبیل مثال‌ها در مسابقات مختلف فوتبال به طور فراوان می توان پیدا کرد.
بهتر است بعد از سالها به این دور باطل خاتمه داد و فکری جدید برای مقابله با فحاشی‌ها و رفتار خشونت آمیز در ورزشگاه‌ها کرد. وقتی با در نظر گرفتن چنین جرایمی نتیجه دلخواه حاصل نشده این مسئله نشان می‌دهد پافشاری بیشتر روی آن نتیجه‌ای به جز شکست به همراه نخواهد داشت.
محروم کردن هواداران از یک بازی فقط صورت مسئله را پاک میکند و بعد از اتمام محرومیت همان آش و همان کاسه و اتفاقات نا خوشایند باز هم تکرار می‌شود.
مسئولان باشگاه‌ها هم در این امر بی تقصیر نیستند. آنها همواره در مصاحبه‌ها و صحبت‌هایشان از حمایت هواداران دم می‌زنند و یکی از بزرگترین مزیت‌های تیم خود را حضور هوادارانشان می‌دانند اما به محض اینکه اتفاقی ناخوشایند رخ می‌دهد مقصر را افرادی می‌دادند که منتسب به آنها نیستند. وقتی بحث حمایت و حضور هواداران است آنها را منتسب به خود می‌دانند اما وقتی بحث فحاشی و رفتار خشونت آمیز می‌شود این رفتارها از سوی افرادی رخ داده که منتسب به آن باشگاه هستند!
باشگاه‌ها باید نقش کانون هواداران و شرح وظایف آنها را مشخص کنند. باید مشخص شود افراد با چه تخصصی در این جایگاه قرار می گیرند. بارها اتفاق افتاده افراد بوقچی که تنها تخصصشان دمیدن در بوق و شیپور بوده به عنوان مدیران کانون هواداران انتخاب شدند و خود آنها در بسیار موارد باعث فحاشی و بروز رفتارهای خلاف هنجار در ورزشگاه شدند.
هواداران یکی از مهمترین ارکان فوتبال هستند و بدون حضور آنها فوتبال ورزشی بی روح و کم ارزش است. باید بستری فراهم کرد تا هواداران به عنوان یکی از ارکان اصلی این رشته علاوه بر افزودن به جذابیت مسابقات حضورشان در ورزشگاه باعث بردن لذت بیشتر و سپری شدن اوقات فراغت مردم به بهترین شکل ممکن باشد. مسئولان هم باید تدبیری برای مقابله با بی نظمی‌ها بیندیشند و دیگر از قوانین منسوخ شده‌ای مثل محرومیت هواداران از بازی خانگی استفاده نکنند.
در اینکه شرایط جوی حاکم بر جامعه و افزایش خشونت کلامی بین افراد جامعه متاسفانه رشد پیدا کرده و نمود آن روی سکوهای ورزشگاه کاملا عیان است اما دلیل نمی شود فدراسیون فوتبال برای حل معضل فحاشی و بی اخلاقی روی سکوها دم دستی ترین قانون خود را اجرا کند آن هم در شروع لیگی که باید در جذب مخاطب فعال باشد.
کاش حراست وزارت ورزش و جوانان و حراست فدراسیون فوتبال در خصوص کانون هواداران باشگاه ها که می توانند نقش چشمگیری در جلوگیری از جوهای متشنج در ورزشگاه ها داشته باشند ورود کند و صلاحیت برخی از این افراد مورد تفحص قرار گیرد.همان هایی که اگر سرمربی تیم به میل آنها بازیکن ورود و خروج نکند باید منتظر باشد روی سکوها فحش بشنود و باشگاه ها هم که انگار یا خود حواسشان هست و چیزی نمی گویند یا در خواب غفلت هستند. اتفاقی که باید از درون خود باشگاه ها شروع شود و البته فدراسیون فوتبال بی توجه به این موضوع فقط در حال صورت مساله پاک کردن است. آیا سئول نشین های فدراسیون از دو هفته اول لیگ به خصوص بازی هایی که می توانست با حضور هوادارانش پرشورتر برگزار شود رضایت دارند؟ مردمانی عجیبی هستیم در فراری دادن همه چیزهایی که می تواند حال فوتبالمان را خوب کند.
