رویایی که واقعیت نداشت
رویای میزبانی جام ملت های آسیا از ابتدا برای ایران اشتباه بود. یک اشتباه محض و البته بیهوده و بر باد رفته.
نه، هدیه ای در کار نبود. از ابتدا هم قرار نبود در کار باشد. تنها کسی که این هدیه را باور داشت و به آن دل بسته بود، رییس فدراسیون فوتبال بود که می خواست یک تنه به جنگ مشکلات ریز و درشت نرم افزاری و سخت افزاری برود و در میان کوه مشکلات لاینحل قدیمی و جدید این هدیه را از چنگ رقبا در بیاورد.
او خوشبین بود که تنها به مدد اهرمی به نام تماشاگر بتواند دل سنگ سران خوش نشین AFC را به دست بیاورد و بتواند میزبانی را به کف آورد. غافل از اینکه تنها دستاویز علی کفاشیان نیز مدتهاست در فوتبال ایران رنگ باخته. وقتی به استادیوم های فوتبال در جریان بازی های لیگ می نگریم و سکوهای خالی به طرز رقت آوری توی ذوق می زند. درست شبیه یک ارکستر سکوت در میان سکوهای خالی. فوتبالی که مدتهاست تعداد تماشاگران بازی هایش دو رقمی نشده و رسیدن به عدد رویایی 100 هزار تماشاگر بدل به یک اتوپیا شده، چگونه می تواند بر پایه یک رویای بعید و دوردست میزبانی بزرگترین فستیوال فوتبالی قاره را بر عهده بگیرد؟
علی کفاشیان ساده دلانه می خواست در میان لابیرنت های تو در توی حاکم بر AFC با اتکا به همان خنده های معروفش شیخ سلمان و شرکایش را مجاب کند تا میزبانی جام ملت ها را به ایران بسپارند تا جام هفدهم را در ایران برگزار کند تا بعد از گذشت 33 سال دوباره ایران قلب فوتبال آسیا شود.
از آن روزی که کاپیتان قلیچ خانی در ورزشگاه آزادی جام قهرمانی ملت های آسیا را بالای سر برد بیش از سه دهه می گذرد. سه دهه پرفراز و نشیبی که فوتبال ایران از موهبت میزبانی این معتبرترین جام فوتبال قاره کهن محروم بوده و چه طعنه آمیز که این محرومیت با قحطی قهرمانی نیز عجین شده. تورنمنتی که قرار بود ابتدا به میزبانی لبنان برگزار شود اما جنگ داخلی در لبنان، ایران را برای بار دوم میزبان جام ملت ها کرد تا سومین قهرمانی متوالی ایران در این تورنمنت رقم بخورد. یک رکورد رویایی و اعجاب انگیز.
علی کفاشیان امیدوار بود تا برای بار سوم جام ملت های آسیا را به ایران بیاورد تا بعد از انقلاب میزبان یک رویداد بین المللی بزرگ باشیم اما مثل همیشه رویای او هیچ تطابقی با واقعیت نداشت. در کشوری که مشکلات ریز و درشت و سخت افزاری و نرم افزاری فراوانی وجود دارد، چطور می توان چنین تورنمنت بزرگ بین المللی و درجه یکی را برگزار کرد؟ در کشوری که در همه المان های مرتبط با این رویداد از اسکان گرفته تا حمل و نقل و ترانسفر و شبکه حمل و نقل درون و برون شهری تا استادیوم های مجهز و حتی زیرساخت های ارتباطی مشکلات عدیده و لاینحلی وجود دارد، چگونه می توان دل به میزبانی جام ملت های آسیا بست؟ در جایی که هنوز مشکل حضور بانوان در استادیوم ها حل نشده و همین مشکل به ظاهر ساده والیبال ایران را از میزبانی لیگ جهانی محروم کرد، چگونه می توان میزبانی تورنمنتی را بر عهده گرفت که در طول مدت یک ماه باید میزبان توریست هایی باشد که نصف بیشتر آنها را جمعیت نسوان تشکیل می دهند و همه آنها برای هواداری از تیم محبوبشان به استادیوم خواهند رفت؟ رویای میزبانی جام ملت های آسیا از ابتدا برای ایران اشتباه بود. یک اشتباه محض و البته بیهوده و بر باد رفته.
