دوستان برانکو، دشمنان کی روش؛ جایزه خوش رفتاری

ممکن است کارلوس کی روش از نظر سابقه مربی بزرگتری نسبت به برانکو ایوانکوویچ باشد و در قیاس با سرمربی پرسپولیس از رزومه پربارتری بهره ببرد. به هر حال او کمک الکس فرگوسن در زمینه استراتژی های دفاعی بوده و سرمربیگری در رئال مادرید را هم تجربه کرده؛ باشگاهی چنان بزرگ که حتی مربیان ناکامش هم به تنها صرف «انتخاب» برای چنین جایگاهی از اعتبار مضاعف در دنیای فوتبال برخوردار می شوند. شاید این مسایل باعث شود کی روش از نظر سوابق مربیگری در جایگاهی بالاتر از برانکو قرار بگیرد، اما در حوزه مسایل اخلاقی و رفتاری دشوار بتوان چنین مزیتی برای مرد پرتغالی قائل شد. قطعا برانکو هم عیب و ایرادهایی دارد، اما واقعیت آن است که مربی کروات غالبا در برخوردهای اجتماعی و حرفه ای اش شخصیتی آرام تر دارد و به ندرت در پی آن است که با کسی از در تندخویی و تحقیر در بیاید.

الان 7سال از حضور کی روش در ایران می گذرد و برانکو هم با احتساب سال های مربیگری و سرمربیگری اش در تیم ملی، مجموعا حدود 10سال در ایران کار کرده؛ بنابراین حالا دیگر قضاوت درمورد اینکه کدام یک از این دو مربی خوش خلق تر و خونگرم تر هستند، کار چندان سختی نیست، اما بیایید برای اینکه در دام قضاوت های احساسی و جانبدارانه گرفتار نشویم، پای خودمان را از این بازی بیرون بکشیم و رفتار کی روش و برانکو را با هموطنان شان مقایسه کنیم؛ آنجا که آوردگاه جام جهانی مجال خوبی برای قیاس این دو نفر در اختیارمان قرار داد. آنچه ظرف یک ماه گذشته اتفاق افتاد، تفاوت های بنیادین رفتاری بین کی روش و برانکو را آشکار می کرد؛ آنجا که سرمربی پرتغالی با هموطنان خودش و حتی شاگردان قدیمی اش هم دچار مشکلات شدید شد، اما بین برانکو و آن دسته از کروات هایی که او را از نزدیک می شناختند، صرفا رابطه ای مبتنی بر احترام و محبت دو جانبه شکل گرفت.

کی روش حین و بعد از بازی ایران و پرتغال قشنگ از خجالت بازیکنان حریف در آمد. به ویژه حملات زننده او به کوارشما و رونالدو که در مورد بازیکن اول به مشاجره دو نفره در فضای مجازی کشید، واقعا زشت و ناامید کننده بود. کی روش حتی با فرناندو سانتوس، سرمربی تیم ملی پرتغال و دوست قدیمی اش هم به مشکل خورد و خوش وبش آخر بازی به محل گله گذاری مربی حریف تبدیل شد. کارلوس که قبل از حضور در ایران روی نیمکت همین تیم پرتغال می نشسته، از اینکه تقریبا هیچکدام از شاگردان قدیمی اش برای احوالپرسی به او نزدیک نشده اند ابراز ناراحتی کرد. اگر فکر می کنید کی روش تیم کشورش را به سود ایران فدا کرد و همه این دلخوری ها صرفا بابت تعصب کارلوس به تیم ایران به وجود آمده، احتمالا در اشتباه هستید. فقط کافی است برگردید و ببینید یکی مثل روی کین به عنوان شاگرد قدیمی تر کی روش در همه این سال ها چطور درمورد او صحبت کرده و چرا هیچ گاه احترام چندانی برای این مربی قائل نبوده.

در نقطه مقابل اما برانکو با اینکه شخصا در جام جهانی حاضر نبود، روزهای فوق العاده ای را همزمان با این تورنمنت تجربه کرد. تیم ملی کرواسی که حداقل 8بازیکن آن سابقه کار با برانکو را داشتند، در این مسابقات خوش درخشید و همه چشم ها را خیره کرد. از سوی دیگر سرمربی محبوب و مورد تایید او یعنی زلاتکو دالیچ هم عملکردی عالی در جام بیست ویکم داشت. پیش از این بزرگترین افتخار ملی فوتبال کرواسی، کسب مقام سومی در جام جهانی 98 فرانسه بود که خود برانکو در کادرفنی آن تیم حضور داشت، اما ایوانکوویچ از شکسته شدن آن رکورد استثنایی توسط دالیچ استقبال کرد و بارها در این مسیر برای همکار جوان ترش پالس های مثبت فرستاد. جالب تر اینکه دالیچ در مقطعی –حداقل در سطح رسانه های کرواسی- رقیب برانکو برای فتح نیمکت تیم ملی بود که این رقابت را از پروفسور برد، اما حتی این شکست هم رویه برانکو را تغییر نداد. نهایتا دالیچ بعد از کسب عنوان نایب قهرمانی جهان از روسیه برای برانکو در پرسپولیس آرزوی موفقیت کرد، همان طور که لوکا مودریچ هم در میکس زون فینال با افتخار در مورد دوران شاگردی اش نزد برانکو سخن گفت. دالیچ پدیده جام و مودریچ بهترین بازیکن جام بودند و هر دو با احترام از مردی یاد کردند که با پرچم کرواسی از پای تلویزیون با همه شور و اشتیاق تیم کشورش را تشویق می کرد.

بله؛ شاید کی روش سوابق بهتری نسبت به برانکو داشته باشد، اما همه چیز همین نیست. واقعا همین نیست.