اگر با نگاهی فرافوتبالی به جام جهانی بیست و یکم دقیق شویم متوجه خواهیم شد این جام تا همین جا هم پیام اصلی اش را برای مخاطبانش دربر داشته و فقط باید آنها را دید.
برزیل هم حذف شد! حالا فقط اروپایی ها هستند که به دور نیمه نهایی می رسند. نه از آرژانتین خبری هست، نه از اروگوئه و مکزیک یا کلمبیا! این پیام واضحی برای به خواب رفتگان قاره آمریکای جنوبی داشت. برتری تیم بلژیک در دیدار با برزیل اینقدر مشخص بود که جایی برای بیان واژه هایی مانند بدشانسی و اشتباه داوری برای برزیل باقی نگذاشت.
برزیل بد بود و بازهمبه یک تیم اروپایی باخت و به خانه اش برگشت. این اولین بار نبود که برزیل در این دور از مسابقات جام جهانی به خانه برمی گشت و آخرین بار هم نخواهد بود. این تیم دوست داشتنی اگر باز هم بخواهد به شیوه قدیم با بازیکن محوری به فوتبالش ادامه دهد همین رویه برایش به وجود می آید.
هر زمان برزیل در جام های جهانی موفق بوده بیش از سه بازیکن ستاره در تیمش داشته است که اگر یکی را می گرفتند یا روز او نبود دو ستاره دیگر کار را تمام می کردند. این خوب نیست که قهرمان 5 دوره جام های جهانی فقط به دنبال جادوی نیمار باشد تا این بازیکن بتواند از پس تیم خوب بلژیک بر بیاید.
ظاهرا اروگوئه و اتفاقاتی که در آن بازی برای پرتغال رخ داد برای برزیلی های مغرور درس عبرت نشد. کدام کارشناس فوتبالی است که منکر توانایی های کریستیانو رونالدو باشد؟ اما دیدیم وقتی یک پرتغال است و یک رونالدو، سرنوشتش همین می شود که در دور دوم جام جهانی وقتی به یک تیم به معنای واقعی "تیم" برخورد می کند، می شکند و از هم می پاشد. چون در زمین همه دنبال این بودند توپ را به رونالدو برسانند یا بدون او خودشان را دست کم می دانستند! همین سرنوشت شوم برای آرژانتین و ستاره ای به نام مسی هم رخ داد که خاموش شد و به عمق تاریکی رفت.
ستاره محوری هیچ جایی در دنیای امروز فوتبال ندارد. در این جام، تیم های زیادی را می توان مثال زد که با "کار تیمی" یا همان team work توانستند تیم های بزرگی را از دور رقابت‌ها کنار بزنند. تیم های زیادی را می توان اسم برد که با فوتبال گروهی بزرگترین ستاره های دنیای فوتبال را محو کردند. فرانسه و تیم خوب "دیدیه دشان" را ببینید. رویارویی تیم های اروگوئه و فرانسه یک فوتبال کامل از این مثال بود. دو تیم خوب، جنگنده و هماهنگ به مصاف هم رفتند و در نهایت کسی هم از حذف اروگوئه شاد نشد. تیمی که فوتبال را با تمام وجود و در همه سطح زمین اجرا و بازی می کرد.
فوتبال یعنی همین که مانند فرانسه، سوئد، بلژیک و تیم های اینچنینی همه تیم یک ستاره را به نمایش بگذارند نه اینکه یک ستاره بخواهد یک تیم را به نمایش بگذارد. کرواسی هم نمونه ای از این سبک فوتبال زیباست که با در اختیار داشتن مودریچ، راکیتیچ و مانژوکیچ که بدون تعارف از ستاره های این سالهای اروپا هستند با بکارگیری این نفرات در خدمت "تیم" توانستند دنیا را مبهوت فوتبال خود کنند.
بازی فوتبال در عصر جدید فوتبال گروهی است نه روزگاری که مارادونا، پله، پلاتینی و دیگر اسطوره ها آن را به دنبال خود می کشیدند. امروزه علم فوتبال به درجه ای رسیده که تیم، بازیکن را به دنبال خودش می کشد نه برعکس.
