انگار همین دیروز بود...!
خاطره ای فراموش نشدنی از دیدار با امام(ره)
خاطره ای فراموش نشدنی از دیدار با امام(ره)
محمدرضا تهرانی - رئیس جمعیت حامیان هواداران فوتبال
وقت ملاقات زود تمام شد. پس از سخنان امام(ره) بازیکنان را به طرف درب خروجی راهنمایی کردند؛ اما محمد دادکان بازیکن پرسپولیس با صدای بلند به مرحوم توسلی رئیس دفتر حضرت امام گفت: ما تا اینجا آمده ایم و معلوم نیست باز هم شانس دیدار با امام را داشته باشیم، بگذارید بیشتر در خدمت امام باشیم و امام را از نزدیک «بو» کنیم و عکس دسته جمعی بیندازیم. امام این صدا را شنیدند، اجازه فرمودند چند دقیقه بیشتر برای فوتبالیست ها وقت گذاشته شود و به این ترتیب افراد حاضر در جلسه توانستند دقایقی با بنیانگذار انقلاب اسلامی صحبت کنند و عکس های یادگاری بیندازند.
زمستان سرد سال 1360 بود که تیم شاهین تهران توانست در مسابقات جام حذفی قهرمان شود. کاظم رحیمی سرپرست وقت شاهین با مرحوم سید احمد خمینی رابطه نزدیک و دوستانه ای داشت. کاظم رحیمی در تیم شاهین قم دوست و همراه و مربی فرزند امام راحل بود و از او خواست تا با هماهنگی های لازم ترتیب یک دیدار خصوصی با بنیانگذار انقلاب اسلامی داده شود.
ابتدا قرار بود که فقط اعضای تیم شاهین تهران قهرمان جام حذفی باشگاه ها در این ملاقات خاطره انگیز حضور داشته باشند. بنده در آن زمان مسئول انجمن اسلامی باشگاه شاهین بودم و پیشنهاد دادم حالا که قرار است دیدار خصوصی با امام خمینی(ره) داشته باشیم، بهتر است تعدادی از بازیکنان سرشناس استقلال و پرسپولیس هم از فیض دیدار امام(ره) بهره مند شوند و به این افتخار بزرگ نایل آیند. این پیشنهاد با موافقت فرزند امام راحل و کاظم رحیمی همراه شد و قرار بر این شد یک لیست سی نفری از بازیکنان تا آن جایی که به خاطرم می آید، از تیم شاهین سید محمود حقیقیان، نادر فریاد شیران، مهدی دینورزاده، امیر مرزوقی، عباس موسیوند، شهید سعید سلطانی فر، جمشید آبیاری، امیرخانی، علی حیدری و شاهرخ سیفی و از تیم پرسپولیس علی پروین، محمد دادکان، محمد پنجعلی، محمد مایلی کهن، ضیاء عربشاهی، مرحوم مجید سبزی، رحیم یوسفی و کاظم سید علیخانی و از تیم استقلال سعید مراغه چیان، غلامرضا فتح آبادی، رضا نعلچگر و... را با خود ببریم.
صبح زود زمستان 16 اسفند ماه 1360 بود که با ذوق و شوق به جماران رسیدیم و برای دیدار با امام راحل بی قراری و لحظه شماری می کردیم. جلوی درب حسینیه جماران لیست اسامی افراد را خواندند و پس از مقدمات اولیه از پشت حسینیه وارد حیاط منزل حضرت امام شدیم. منزلی ساده، یک طبقه با مساحتی حدود 160 متر مربع؛ اما بسیار جذاب و با صفا بود. روی تراس منزل که رسیدیم، چشم مان به جمال حضرت امام(ره) افتاد که بدون عمامه، درحالی که عرق چین سفیدی بر سرداشته و ملافه ای سپید هم روی پای شان انداخته بودند با صلابتی خاص روی مبل نشسته بودند. جلوی درب اتاق امام که رسیدیم، کفش های مان را در آوردیم و پس از در آغوش گرفتن امام و دست بوسی هرکدام در جایی نشستیم. نوبت که به «غلامحسین شقاقی» عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی شاهین که در اوایل جنگ تحمیلی در منطقه سوسنگرد به درجه جانبازی نائل شده و پایش را از دست داده بود، رسید و قصد ورود به اتاق را داشت، امام به محض آگاهی از وضعیت این جانباز با گرفتن دست وی اجازه نداد که از ایشان فاصله بگیرند و دور شوند و از او خواست نزد خودش و درکنارش بنشیند. ابتدا کاظم رحیمی متنی را قرائت کرد و پس از آن بیانات حضرت امام(ره) آغاز شد.
امام در این دیدار آن جمله تاریخی را که «من ورزشکار نیستم؛ ولی ورزشکاران را دوست دارم» را بر زبان آورد. این جمله تاریخی تصوری را که برخی از مخالفان نظام از امام امت در ذهن خود داشتند، به کلی خراب کرد و نشان داد مرجع بزرگ جهان اسلام نه تنها مخالفتی با ورزش ندارند، بلکه ورزشکاران را هم دوست دارند. پس از آن توصیه های مهمی به ما داشتند که تا مدت ها سرلوحه زندگی ورزشی تمام حاضران در این نشست قرار گرفت.
وقت ملاقات زود تمام شد. پس از سخنان امام(ره) بازیکنان را به طرف درب خروجی راهنمایی کردند؛ اما محمد دادکان بازیکن پرسپولیس با صدای بلند به مرحوم توسلی رئیس دفتر حضرت امام گفت: ما تا اینجا آمده ایم و معلوم نیست باز هم شانس دیدار با امام را داشته باشیم، بگذارید بیشتر در خدمت امام باشیم و امام را از نزدیک «بو» کنیم و عکس دسته جمعی بیندازیم. امام این صدا را شنیدند، اجازه فرمودند چند دقیقه بیشتر برای فوتبالیست ها وقت گذاشته شود و به این ترتیب افراد حاضر در جلسه توانستند دقایقی با بنیانگذار انقلاب اسلامی صحبت کنند و عکس های یادگاری بیندازند.
این دیدار یکی از زیباترین حس و خاطره ای بود که بنده پس از آن هیچ گاه درکش نکردم و همواره از آن یاد می کنم. حس و خاطره ای که تا آخر عمر از یادم نخواهد رفت.
برگرفته از نشریه شما
