دشمنی سرخ- آبی 50 ساله شد

 

 

 

پنجاه، پنجاه، پنجاه... یکی از آن اعداد مرعوب کننده، یکی از آن ارقام تکرار شونده. پنجاه سال یعنی "نیم قرن"، یعنی منکوب شدن برابر عقربه زمان... و اگر با سپری کردنش زنده مانده باشی یعنی دهن کجی به مرگ...

 

بهار 1347 را فراموش نکردیم، هرگز، هیچ وقت. بهاری که فوتبال ایران هم در زمینه باشگاهی ورق خورد و هم در قلمرو نبردهای ملی. هم دفتر پر تب و تاب ترین نبردهای باشگاهی گشوده شد و هم تیم ملی به بام آسیا پرواز کرد...

 

نوروز 1347 را با خیلی چیزها به یاد سپردیم. با خبر کشته شدن یوری گاگارین روسی، نخستین فضانورد جهان در سی و چهار سالگی اش طی یک پرواز دیگر. با جدا شدن محله گیشا در شمالغرب تهران از ردیف تپه ماهور های ملی و قرار گرفتن در سیاهه محله های تهران. با سفر پل مک کارتنی یکی از اعضای گروه بیتلز و نامزدش به تهران. با حضور مارگریت دوراس نویسنده "هیروشیما عشق من" در انجمن ایران و فرانسه...

 

نوروز 1347 را با تب و تاب های فوتبالی سپری کردیم. با دعوت شدن جلال طالبی بازیکن دارایی و پرویز قلیچ خانی بازیکن کیان به بازی در تیم منتخب آسیا، با هیاهوی پرداخت هزینه سفرشان... با تیمسار پرویز خسروانی رئیس جدید سازمان تربیت بدنی و تفریحات سالم ایران که رئیس باشگاه تاج هم بوده، با سرهنگ مصطفی مکری رئیس فدراسیون فوتبال که در باره کیفیت نامناسب زمین امجدیه با مهندسین کشاورزی به جدل پرداخته، با نامه سرگشاده تلخ علی اصغر محب رئیس باشگاه  دارایی، به تیمسار خسروانی و اعلام خبر انحلال باشگاهش...

 

نوروز 1347 را با دورخیز تیم ملی برای جام ملت های آسیا که یک ماه بعد در اردیبهشت برگزار خواهد شد سپری کردیم، با محمود بیاتی مربی تیم ملی، با دکتر امیر مسعود برومند به عنوان نایب رئیس فدراسیون، با داود نصیری به عنوان رئیس کمیته انتخاب بازیکنان تیم ملی، با تب انتخاب بازیکنان...

 

نوروز 1347 در شانزده فروردین به نخستین دیدار تاج - پرسپولیس رسید. علی عبدو رئیس باشگاه پرسپولیس با انحلال شاهین، پسران دکتر عباس اکرامی را به باشگاهش برده و پرویز دهداری، شاهینی سابق را روی نیمکت نشانده بود. پرسپولیسی ها به رنگ سرخ روی می آوردند. لباس اولیه شان شبیه لباس آرسنال بود، آمیزه سرخ و سپید با آستین های سپید. رنگ سرخ از نوع پرسپولیسی اش پا به فرهنگ ورزشی ایران گذاشت. می گفتند رنگ قرمز، گرم ترین رنگ است و کنار زرد و آبی، مادر رنگ ها. می گفتند آنهایی که تمایل به پوشیدن لباس قرمز دارند جاه طلب هستند و پویا. لبالب از انرژی. افرادی هستند موفق، شجاع، برونگرا. گفته اند قدرت رهبری دارند. قرمز رنگ خون است، نماد شجاعت و فداکاری. رنگی بازتابنده تکیه انسان بر باورهایی تا حد گذشتن از جان. می گفتند نور قرمز باعث تحریک قلب و گردش خون می شود و احساسات آدمی را تحریک و گردش خون را فعال می کند. قرمز یعنی انرژی، گرما، حادثه، خوش بینی، عشق آتشین...

 

تاجی ها به جامه آبی روی می آوردند، به یکی از سه رنگ اصلی. رنگ آسمان، رنگ دریا، رنگ بهشت. نشان‌دهنده آرامش، ایمان، آرزو و خلاقیت. آبی رنگ آرامش و صفای آب. آبی نشانه تقدس و پاکی. جامه مریم مقدس آبی رنگ بوده. رنگ پاکی، صداقت، راستی و الهه آناهیتا . آبی رنگ سفرهای ذهنی. آبی به درون انسان نگریسته. بیان کننده حالات درونی است که با اعصاب گره خورده. آبی رنگ ایمان و آرامش. نشانه وفاداری. نشانه تنهایی. گفته اند رنگ آبی، ضمیر ناخود‌آگاه را به بیرون هدایت می‌کند. گفته اند رنگ آبی آگاهی انسان را بیشتر می کند...

 

تاج و پرسپولیس سه روز پس از سیزده بدر به مصاف هم رفتند. بازی سرسری و بی هدفی را ارائه دادند و آه از دل همه برآوردند. مقدمه تاریخی نه حسی داشت، نه حالی. دیباچه تب های تند، سرد بود و یخ، بی اثر و خنثی. داریوش مصطفوی که از تهرانجوان راهی تاج شده یکی از معدود بازیکنانی بود که جانانه بازی کرد و دروازه هادی طاووسی سنگربان پرسپولیس را دو سه باری نشانه رفت. حسین فرزامی و مرتضی شرکاء از قدیمی های تاج هم بهتر از همتایان شان دنبال توپ دویدند. حسین کلانی و جعفر کاشانی در صف پرسپولیسی ها پرشورتر بازی کردند... ولی بازی که سرد آغاز شده، سرد هم به پایان رسیده: صفر صفر. با این وصف تاریخ رقابت های باشگاهی ایران در آن شانزدهمین روز فروردین 1347 ورق خورد، برای همیشه.

 

نوروز 1347 سپری شد و رقابت های جام ملت های آسیا در اردیبهشت تب زده از راه رسید. در تهران، در امجدیه. اولین قهرمانی تیم ملی در آسیا به چنگ آمد و بهار 1347 را فراموش نشدنی کرد، برای همیشه.