بدهی 12 ساله علی‌های‌لجوج به‌فوتبال‌ایران

 

 

 

ام جهاني٢٠٠٦، انتقادها از حضورش بالا گرفته، تيم دو دسته شده، عنان كار از دست پورفسور در رفته، رمز شب چند تن از ستاره ها شده «به او پاس ندهيد!» تلخي دو دستگي در تيم خبر مصدوميت جادوگر را كم دارد! به زور دوا و قرص و آمپول ميرسانندش!

عصبي ست! پرخاش مي كند، توپ لو مي دهد، به ساك پزشكي لگد مي زند، نه فقط او كه ساق هاي همه ستاره هاي ايران قفل شده، شهريار از ناديده گرفته شدن كلافه است، تاب شكست ندارد، آنقدر درمانده شده كه مرد کروات تعويضش مي كند، برخلاف هميشه، در تضاد با عادت شماره ١٠. مصاحبه مي كند: «در چشمان من نگاه مي كنند و پاس نمي دهند» يكي از ماندگارترين مصاحبه هاي زهرآگين! سرآغاز چند دستگي اهالي فوتبال پس از انقلاب در سطحي وسيع! همه گير، همه فهم، شفاف و دشمن شاد كن...

فضا براي غير فوتبالي ها مهيا مي شود! پسِ شانه هاي ستبر شهريار مي شود سرزمين پناهندگي! نه از روي ناچاري و مظلوميت، كه از روي ريا و نيرنگ. در سالهاي بعد همين قصه براي شانه هاي ديگر ستاره ها!
لاليگايي، موشك بوندسليگايي، غزال تيز پا، با تعصب هاي سيبيلو، عقاب آسيا، ياغي ها، مالديني، داداشيا، هفت مقدس و خيلي هاي ديگر... يا منزوي مي شوي يا مي گذاري پشت سرت سنگر بگيريم و رشد كنيم، خرجت كنيم، از تو ارتزاق كنيم، اجازه دهي انگلي زندگي كنيم و بعد... بعدي ندارد، تا تمام شوي، تمام تمام، انگار كه نبوده اي!

١١سال مي گذرد! هنوز در چشمهاي هم نگاه مي كنند و پاس نمي دهند! اينبار نه به يك نفر، كه نفر به نفر! براي افسوس نتايج جام جهاني ٢٠٠٦ خيلي دير شده! افسوسش بي فايده و تهي است! بيشتر شبيه لوس بازي. اما فوتبال ايراني ادامه دارد، نيمه جان است اما نفس ميزند، به پايش زنجير است اما حركت مي كند، تنش پر ز زخم است اما قهرمانانه دست به زانو در تقلاي برخواستن است حتي در آستانه زمينگيري...

منم ها و شخصي سازي ها را رها كنيد. اين مادر رنج ديده چشم انتظار تدبير و دستگيري فرزنداني ست كه بزرگ شان كرده، دلخوش به ارشدهاست، ١١سال آزار برايش بس است، اگر در چشم هاي هم نگاه نمي كنيد حداقل به هم پاس بدهيد. براي اين مادر دلخون فرزند خلفي باشيد
شما به اين فوتبال بدهكاريد...