طرح برای پولدارها سرطان برای فقرا
روز اول که داستان برداشتن طرح خبرنگاری مطرح شد موضع شاکی موافق راداشتم یعنی حساب کتاب کردم خب طبیعی است از نگاه نفع شخصی نگرفتن طرح یعنی مصیبت های تازه،یعنی مشکلات جدید اما مقابل نفع جمعی چسبیدن به من کجای معامله است؟ اگر ماشین بیرون نیاوردن من باعث می شود یک کودک وتنها یک کودک را از سرطان دور کنم همه عمر پیاده می روم بی هیچ حق اعتراض...
اما جزییات ارائه طرح که اعلام شد دانستم باید شاکی مخالف باشم ،هیچ کس دلش برای هیچ کودک در معرض سرطان نسوخته است همه چیز یک کاسبکاری محض است،اگر آن شهرداری که رایش ندادیم جرمش این بود که آسمان می فروخت ،تراکم می فروخت مدیریت تازه هوا را می فروشد،سلامت را...شما اگر ۸میلیون تومان داشته باشید،یعنی ماهی ۶۶۰هزارتومان، یعنی روزی بیست ودوهزاروپانصدتومان این حق را دارید که دود اگزوزتان را در حنجره خلق کنید ندارید بیرون بمانید و سرطان بگیرید!
برای آن هایی که پول استیک دونفری شان ۴۰۰هزارتومان می شود و ماشین زیر پای شان چند میلیون تومان است این پول کجای زندگی شان می شود؟ برای رانندگان مسافرکش شخصی دو تا مسیر گرانتر هم همان بیست ودو وهزار و پانصد تومان جور می شود و آیا می دانید این یعنی چه حجم ماشین بیشتر و چه حجم آلودگی بیشتر و چند روز تعطیلی مدرسه بیشتر؟
وقتی همه چیز کاسبکارانه است چرا خبرنگاران باید ایثارگرانه فکر کنند؟من خبرنگارم و حق دسترسی آسان به اطلاعات را دارم مطابق قانون و هیچ کس حتی شهرداری تهران حق ندارد مرا از حقم محروم کند،این یعنی من هر وقت هرکجا حس کردم باید به اطلاعات برسم باید آن جا باشم و شما باید به من و من ها کمک کنید نه مانع تراشی کنید،در کجای طرح شهر شیشه ای شما حذف دسترسی خبرنگاران نوشته شده بود؟اگر نمی توانیدخبرنگار را از غیر خبرنگار جدا کنید بی کفایتی خودتان است چاره اش زدن از ریشه نیست...
در ریشه طرح تازه طرح ترافیک غش کردن به سمت پولدارها منفجر می شود.
