تخم لق هیس
برای فوتبال قحط الرجال ما باید نشست و گریست که از عابدزاده و حجازی رسیده ایم به این تازه به دوران رسیده ها. یک مهار یک دست احمد می ارزید به تمام ادا اطفار این قوم یأجوج مأجوج. چه انشر و منشری شده که هر تازه وارد آب نکشیده ای به هوادار دهن کجی می کند. نمونه اش همین جناب دروازه بان که با چند نمایش متوسط، چنان تعریف و تمجیدش کردند گویی سر درخت چنار زردآلو عنک سبز شده است. غافل از آنکه این صخره ی ستبر دفاعی با فرماندهی سید جلال در درخشان ترین ایام بازی اش، اگر مقابل سوشا هم بود کلین شیتها به وفور میشد.
جناب بیرانوند از سوشا برایت گفتیم. رنگ زردش را ببین برگ خزان را یاد کن. یاد آر گردنکشی ها و یاغی گریهایش که به کجا منجر شد. وقتی با یحیی و درخشان اره می داد و تیشه می گرفت فکر دسته دوم نروژ در مخیله اش راه داشت؟ پس دلاور لر به حُسنت نناز که به شبی بند است. این هوادار سپرده دست کسی ندارد. به همان سهولت که بالایت کشید به زمین گرمت خواهد کوفت.
حواست کجاس؟ در اسکناس؟ متوجه جایگاهت هستی که امروز کجا هستی و دیروز کجا بودی و فردا ممکن است همه اینها حسرتی گزاف باشد. در تمام جهان خاک پای هوادار را سرمه چشمان بازیکن می کنند. ندیدی مارسی قرارداد پاتریس اورا با آن کارنامه و رزومه را فسخ کرد؟ نشنیدی فرجام این بداخلاقی ها و بدقلقی ها را.
تخم لق این «هیس» نشان دادنها را کسی در دهان شما کاشت که خودش را یابو برداشت. هم او که از درجه عیاری و ماشین بخشی، به طراری میلیاردی رسید. هم او که نام محرومیت را «خیریت» را گذاشت. هم او که در روزهای منتهی به جام جهانی بجای تمرینات سخت و نفسگیر، در توئیتر و اینستا با شایعات آنچنانی دست و پنجه نرم می کند. از او که گذشت چون چندان چراغ دارد و بیراهه میرود بگذار تا بیفتد و بیند سزای خویش. روی سخنمان با علی بونه گیر دروازه است که این روزها ویرش گرفته و فکرهای پا در هوا می کند.
صبر این مربی و آن هوادار هم حدی دارد، چوب خط هردو نزدیک به پر شدن است. حواست جفت و جور باشد، عاقبت این گربه رقصانی ها و قرشمال بازی ها را اگر نمیدانی از صادقیان و پولادی و حقیقی شاندیز بپرس تا برایت بگویند خواه پند بگیری خواه ملال.
