این آدرس را توي جيبت بگذار آقای صادقیان!
رسول بهروش
پرسپوليسي ها روز سه شنبه ضمن ارايه يك بازي حسابگرانه و قابل دفاع، با حساب يك بر صفر از سد بنيادكار ازبكستان گذشتند و 6 امتيازي شدند. با توجه به نتيجه مساوي رقم خورده در بازي لخويا و النصر عربستان، پرسپوليس در يك وضعيت رويايي براي صعود از اين گروه به عنوان تيم اول قرار گرفته است. كافي است سرخپوشان تمركز خودشان را تا آخرين روز از مسابقات مرحله گروهي حفظ كنند و به اين بينديشند كه صعود به عنوان تيم صدرنشين، مي تواند كار آنها را در پلي آف به مراتب راحت تر كند. پرسپوليس نبايد اشتباه سه سال قبلش را تكرار كند؛ همان دوره اي كه آنها با سهل انگاري در مسابقه با الهلال، ناچار شدند به جاي بازي با تيم بسيار ضعيف بن ياس امارات، به مصاف الاتحاد عربستان بروند و حذفي تلخ را تجربه كنند. حميد درخشان به هر زباني كه بلد است بايد به شاگردانش بياموزد خوابيدن در باد اين دو پيروزي و آسان گرفتن بقيه مسابقات، مي تواند منجر به فاجعه شود و فرصتي طلايي را از چنگ سرخ ها بيرون بكشد.
دومين پيروزي آسيايي پرسپوليس اما يك نكته ويژه نيز داشت؛ اينكه در تاشكند هم موقعيت بازي به پيام صادقيان نرسيد و او مثل تهران مجبور شد هنرنمايي همبازيانش را از روي نيمكت تماشا كند. جالب اينكه حتي مصدوميت مهدي طارمي هم باعث نشد پيام براي چند دقيقه به بازي گرفته شود؛ آنچه به وضوح مي تواند زنگ خطر را براي اين بازيكن به صدا در بياورد. شايد اگر شش ماه پيش به يك نفر مي گفتي پيام صادقيان بدون محروميت و مصدوميت روي نيمكت مي نشيند و حتي يك هوادار پرسپوليس هم از اين موضوع شاكي نيست، طرف فكر مي كرد ديوانه شده اي! حالا اما همين اتفاق رخ داده است. پيام طي يك سال گذشته كاري با خودش كرد كه حالا تا آستانه محو شدن از فوتبال ايران پيش رفته است؛ جايي كه حتي گزينه تعويض در خط حمله پرسپوليس هم نيست.
فوتبال دنياي به شدت وحشي و بي رحمي دارد. فاصله بين فراز و فرود براي ستاره هاي فوتبال، به اندازه يك گردش چشم است. درست همان زماني كه فكر مي كني در عرش هستي و هيچ چيز نمي تواند تو را از آن بالا به پايين بكشد، همين بي خيالي و فراغ بال دخلت را مي آورد. آنقدر زود فراموش مي شوي كه انگار نه انگار يك روز براي خودت مي درخشيدي و چشم ها را خيره مي كردي. عليرضا نيكبخت يكي از نوابغ فوتبال ايران بود كه مي توانست به چهره اي افسانه اي در اين عرصه تبديل شود. او اما آنقدر با تبر به ريشه خودش كوبيد كه امروز در 34 سالگي بايد در بابل براي تيم ليگ دويي «خونه به خونه» بازي كند. وقتي قدر خودت را بداني، مي شوي رضا عنايتي كه در 40 سالگي هم استقلالي ها با ادب و احترام دنبالت مي فرستند. آن روي سكه اما يكي مثل واحدي ديده مي شود؛ كسي كه قلعه نويي پارسال به خاطر جذبش به شدت تحت فشار قرار گرفت و آخرش گفت پول پرداختي به او روزي بچه اش بوده است!
حالا پيام صادقيان هم در فاصله كمتر از يك سال، طعم تلخ سقوط را مي چشد. او امروز آن ستاره سوگلي پارسال نيست كه رسانه ها دورش مي گشتند و هواداران از ديدنش ذوق مي كردند. حالا حتي آن خواننده معروف زيرزميني هم به پيام افتخار نمي دهد و او را «آن فالو» مي كند! با اين وجود صادقيان حداقل يك شانس نسبت به نيكبخت دارد؛ اينكه در 22 سالگي اش عاقبت اين سبك زندگي را ديده و امروز مي تواند از فرصتش براي جبران استفاده كند. حالا تصميم با اوست؛ يا بجنگد و جايش را پس بگيرد يا همين مسير قهقرايي را تا آخر برود.
يك سال پيش درست همين روزها، مهم ترين سوژه فوتبال ايران پاس استثنايي صادقيان براي خلعتبري در بازي با ملوان بود. پيام اما انگار همان جا كنار مرداب انزلي خوابش برد تا ديگران بيايند و جايش را بگيرند. در سايه همين غفلت بود كه مهدي طارمي با اتوبوس از بوشهر راه افتاد، خودش را به تهران رساند و جاي صادقيان را در تركيب اصلي پرسپوليس گرفت. حالا همه در مورد پاس او به نوروزي جلوي لخويا حرف مي زنند. حتي مهدي مهدوي كيا كه خودش سلطان پاس گل بوندس ليگا بوده، طاقت نمي آورد و روي سكوها بيخ گوش علي كريمي مي گويد: «عجب پاسي داد!» فوتبال همين است، نبايد خوابت ببرد. هرجايي كه هم كه فكر كردي پلك هايت دارد سنگين مي شود، بهتر است آدرس «خونه به خونه» را بنويسي و توي جيبت بگذاري!
