آقای بيرانوند دستکش بوکس را کنار بگذار!
گلري که گمان می کند به جای دستکش دروازه بانی، دستکش بوکس در دستش است. گلري که هر از چندگاهی هوک چپ و راست را نثار چهره مضطرب هوادار می کند و به خیال خود احتمالا مسوولان باشگاه و هواداران را در گوشه رینگ قرار داده است. می خواهد ثابت کند که مهره مهمی است اما واکنش ها موید چیز دیگری است؛ اصلا محبوب نیستی.
فوتبال همین است؛ هیچ بازیکن و حتی ستاره ای بزرگ تر از تیم و باشگاه نیست. به خصوص تیم هایی که هواداران میلیونی دارند. قصه تیم های بزرگ همیشه همین بوده و هست. بازیکنان زیادی می آیند و می روند، گل می زنند و پاس گل می دهند، بازیسازی می کنند و بعضی چون دژي محکم از دروازه خودی به خوبی محافظت می کنند اما در مقیاس به مراتب کوچک تری از آنها سالها و حتی چند نسل در خاطره ها می مانند و از آنها همیشه به بزرگی و نیکی یاد می شود. رمز این مهم صداقت با هواداران است و تعصب؛ تعصب واقعي، نه پوشالی و شعاری. حالا قصه علیرضا بيرانوند شده حکایت همان بوکسور و هوک های چپ و راستش. بعد از قهرمانی پرسپولیس با منت هایی که سرشان می گذارد کام شان را تلخ می کند:« برای هواداران متاسفم، هوادارانی که ۱۰ سال در انتظار جام بودند و آن را در خواب نمی دیدند.
دیگر در پرسپولیس نمی مانم.» چند روز بعد پشیمان می شود و می گوید:« از هواداران پرسپولیس معذرت می خواهم. تندروی جوهر جوانی است.» یک روز می گوید آمده ام ۵ سال بمانم و تا ۱۴۰۰ قرارداد بستم. یک روز از همین روزهایی که نمی شود روی حرف هایش حساب باز کرد، می گوید:« قرار نیست سرباز شوم .» و چند هفته بعد تغییر ۱۸۰ درجه ای:« نیم فصل سرباز می شوم و به تراکتور می روم.» اما کلید ماجرا در پاسخ او به یک پرسش است. خبرنگاری می پرسد با توجه به محرومیت پرسپولیس، باشگاه نمی تواند دروازه بان دیگری جذب کند و بيرانوند اینگونه از تعصب مثال زدني اش پرده برمی دارد:« من باید به فکر خود و آینده ام باشم.» قطعا درست است و او باید به فکر آینده اش باشد اما بازیکنی که چنین است نباید بگويد برای پرسپولیس جان می دهد. جالب اینکه باشگاه تراکتورسازی رسما اعلام می کند هیچ مذاکره ای با بيرانوند نداشته و اصلا قرار نیست این دروازه بان را جذب کند و چنین قصدی هم ندارد.
ای کاش بيرانوند وقتی اعلام کرد که بعد از بازی با الوحده از پرسپولیس می رود، سری به کامنت های مردم و هواداران می زد. اگر این کار را می کرد شاید حساب کار دستش می آمد که خیلی ها از او خواسته اند در را هم پشت سرش ببندد! بيرانوند نمونه خوبی برای اثبات این جمله است که بازی در تیم های بزرگ و پرهوادار، شرایط و مختصات خاص خودش را دارد. بازیکنی که به بلوغ ذهنی و رفتاری نرسیده باشد، حتی اگر در اوج باشد اما فاصله زیادی با حضیض نخواهد داشت. نه اینکه کسی در آرزوی آن روز باشد،نه! آن هم برای گلر شماره یک تیم ملی. این خودِ بازیکن است که با تصمیمات و رفتارش راه سقوط را در پیش می گیرد.
