دربی تهران را با هیچ دربی دیگری مقایسه نکنید!
نگاهی به خودتان بیندازید. کدام یک از دربی‌های دنیا قلب و احساس شما را انقدر تحت تاثیر قرار می‌دهند؟
شما شاید با دیدن دربی ‹‹دلامدونینا›› عاشق فوتبال شده باشید. یعنی سرکشی‌های گنارو گتوزو شاید به شما نشان داده باشد که اصلا دربی یعنی چه؟ شاید اصلا تماشای بازی دو تیم شهر ‹‹منچستر›› که فقط برای یک شهر هستند و جز این دیگر از نظر هواداران هیچ شباهتی ندارند، باعث شده که نام دربی جای خودش را در ذهن شما باز نگه‌دارد. مطمئنا با بازی بوکاجونیورز و ریورپلاته فهمیدید که فوتبال فراتر از یک ورزش معمولی است. اما کدام‌یک از این بازی‌ها به علاوه ده‌ها دربی بزرگ دیگر دنیای فوتبال، توانسته‌اند به قلب و احساس شما راه پیدا کنند؟ کدام یک برنامه‌های روزمره‌تان را تغییر داده‌اند؟ برای کدام از ته‌ته دل خندیدید یا حتی گریستید؟ اگر دیوانه فوتبال باشید، هیچ بعید نیست که برای هرکدام از دربی‌هایی که گفتیم و نگفتیم چنین حس‌هایی را تجربه کرده باشید. ولی حالا این سوال را جواب دهید؟ برای کدام دربی از شب قبل تا صبح روز بازی روی چمن‌های خیس روبروی ورزشگاه آزادی خوابیدید؟ برای کدام دربی یک هفته پول تو‌جیبی‌تان را جمع کردید تا روز بازی به استادیوم بروید؟ بله؛ برای همان دربی که اشک‌های‌تان را به مرز نابود شدن دنیای‌‌تان می‌رساند و خنده‌های‌تان را سوق می‌دهد به سمت آرزوها و رویاهای بی‌نهایت.
دربی در ایران یعنی زندگی. اصلا شاید شهر‌آورد اسم بهتری باشد. مثلا همین امروز عصر، حوالی ساعت هفت معلوم می‌شود که قرمزها شهر را برای خودشان به خانه‌های‌شان می‌آورند یا آبی‌ها؟ علی پروین می‌گفت: ‹‹ کل فصل را بباز، دربی را ببر! ›› اگر با این جمله هنوز اهمیت دربی استقلال - پرسپولیس در ایران را درک نکردید، بیست‌و‌چهار ساعت مانده به بازی شروع کنید به گشتن در خیابان‌های شهر. از مردم بپرسید آبی یا قرمز؟ استقلال یا پرسپولیس؟ آنها فقط یک جواب عادی برای شما ندارند. بلکه شما باید عطش بردن و البته استرس باختن را از چشمان‌شان بفهمید.
این خاصیت دربی است. یک بازی بزرگ. یک روی زندگی. مرز بین نابودی و بقا. از بین برنده همه غصه‌ها و سازنده خنده‌های بلند. حتی برای چند روز. حتی برای چند ساعت. مهم این است که شما فقط با دربی زندگی‌تان را انقدر تحت‌تاثیر فوتبال می‌بینید. دربی‌های خارجی برای شما هر چقدر استرس داشته باشند، چند برابر بیشتر لذت دارند. چراکه اگر تیم محبوب‌تان مثلا در ال‌کلاسیکو باخت، دست یک بارسایی اهل کاتالان یا رئالی اهل مادرید به شما نمی‌رسد و کسی از خود نیوکمپ یا برنابئو برای‌تان کری نمی‌خواند. اما اینجا همه چیز فرق میکند. بالا آوردن سرتان به نتیجه‌ای بستگی دارد که بعد از نود دقیقه روی اسکوربورد ورزشگاه نقش می‌بیندد. از این هم عبور نکنید. برای اینکه بفهمید دربی تهران چه نقش متفاوتی برای شما دارد، به حال‌تان بعد از بدست آمدن نتیجه تساوی در دربی‌های خارجی نگاهی بیندازید. حداقل اینکه شما یک فوتبالی تماشاگر یک بازی زیبا بودید. اما کاش دربی‌های تهران مساوی نشود. چون آن زمان این شمایید که احساس می کنید هرچه حس و هیجان داشتید، دور ریخته شده است. فکر می‌کنید فوتبال یعنی واقعا یک بازی و شما بعد از چند روز به زندگی عادی برمی‌گردید و راهی ندارید جز اینکه صبر کنید تا دربی بعدی از راه برسد. دربی بعدی که بیاید دوباره همه چیز مثل چند ماه قبل است. همان شور، همان هیجان و همان کل‌کل‌ها. پس حالا محکم‌تر می‌گوییم که این خاصیت دربی تهران است. دربی‌ای که کاش مساوی نشود.
