تکرار صعود تاریخی هشت آذر در هشتم اکتبر!
تیم ملی مصر با گل ثانیه های آخری محمد صلاح از روی نقطه پنالتی برابر کنگو، پانزدهمین تیم صعود کننده به جام جهانی روسیه لقب گرفت.
تیم ملی مصر روز گذشته در هفته پنجم رقابت های انتخابی جام جهانی در آفریقا به مصاف کنگو رفت و با برد 2-1 مقابل این تیم به جام جهانی رسید. مصر که از سال 1990 تا کنون موفق به صعود به جام جهانی نشده بود تا پیش از دیدار برابر کنگو از ٤ بازی موفق به کسب ٩ امتیاز شده بود و برای صعود پیش از بازی پایانی نیاز به هر سه امتیاز دیدار داشت، کاری که شاگردان هکتور کوپر کهنه کار از پس آن برآمدند.
این برد البته دراماتیک و لحظه آخری بود تا شور و حال اش بیش از حالت معمولی باشد درست شبیه آنچه ما در 8 آذر 1376 تجربه اش کرده ایم و هنوز یادمان هست وقتی خداداد آهنگ دروازه بوسنیچ کرد چه بر ما گذشت. این روایتی است از این صعود:
*لحظه ای که باکاری گاساما گامبیایی بر سوت پایان بازی می دمد همان ثانیه هایی است که تا انتهای زندگی به قلبِ اجتماع و فرهنگ مردم مصر خواهد چسبید؛ صحنه هایی آشنا که پیش تر خودِ ما با ساندرو پل مجارستانی تجربه کرده ایم و بعد از آن شور و هیاهوی خیابانی مردم را؛ اما در این هیاهو چیزی هست که قصه ما و آنها را از هم جدا می کند، اگر جنگ و انقلاب وجه تشابه ما باشد؛ اما تمایز در انگیزه بازیکنانی است که سالها در گیر و دار کشمکش های داخلی و در اسارت بازی سیاست، تنها به ساق های پر مصمم شان در چمن های خالی از هوادار امید بستند تا در سکوتِ محضِ فوتبال و ورزش برای آینده پیام آور شادی باشند.
پیامِ هشتم اکتبر دو هزار و هفده فوتبالیهای مصر برای مردم همان چیزیست که بیست و هفت سال برای مخابره شدنش گوشها را به انتظار، محتاجِ امواج رادیو و تلویزیون کرده بود؛ آنها در روزهایی که فریاد زنده باد و مرده باد گوشِ خیابان های قاهره را کر می کرد، یتیمانه برابر الجزایر تن به شکستی سخت دادند تا فرصت برای رسیدن یکی از بهترین تیمهای مصر در تاریخ چندین و چند ساله غیبت آنها از جام جهانی از دست برود، کمی آنطرف تر از قضا؛ اما مردم بی اعتنا به مستطیل سبز، جنگِ مبارک و مرسی را در کفِ خیابان آنقدر جدی به نظاره نشسته بودند که انگار ذهنِ آنها خاطره شادی های خیابانی پس از پنالتی عبدالغنی به یکی از جذاب ترین هلند های تاریخ در جام سال نود را پاک شده می دید.
حالا اما قصه جور دیگری نوشته خواهد شد، لذتِ صعود به جامِ جهانی اگر کمتر از رهایی از استبداد سیاسی برای مردمِ مصر نباشد؛ قطعاً بیشتر خواهد بود؛ لحظه هایی که محمد صلاح می رود تا پشتِ توپِ خوشبختی ضربه پنالتی را بزند، گزارشگر مصری به خدای مسلمانان توسل می کند و فریادهای "یا رب" و "بسم الله الرحمن الرحیم" او، کافیست تا درک کنیم آنها جای یکی مثلِ خودشان را در بزرگترین آوردگاهِ فوتبال خالی می دیدند و حالا این صبر نتیجه بخش بوده، پرچمِ قرمز و سفید و مشکی مصر در یکی از هشت گروهِ جام جهانی خودنمایی خواهد کرد و البته چه خوب که فوتبال درست سر بزنگاه دِینش را به مصر ادا خواهد کرد.
آنها دوست داشتنی هستند، محبوب تر از هر شگفتی سازِ جام جهانی فوتبال و البته در وصفِ آشنایی با آنها نیز باید گفت، نیازی به معرفی ندارند.
