واژه ای محترم به نام صداقت

وین رونی به دو سال محرومیت از رانندگی و 100 ساعت خدمات اجتماعی محکوم شد تا ثابت شود قانون با هیچ عنصری (هرچند شناخته شده یا محبوب) تعارف ندارد. 

کشیده شدن مسی و رونالدو به دادگاه فرار مالیاتی هم شاهدی دیگر بر این ادعاست که قانونی که ضمانت اجرایی داشته باشد، نه شهرت فرد که عمل او را می‌شناسد. مصداق برای این دست از اتفاقات اجتماعی کم نداریم؛ اما اینکه چرا وقتی همین قوانین پا به جغرافیای ما می‌گذارند، استثناپذیر می‌شوند، پرسشی است که پاسخی برای آن نیست؟ 

 

خورخه لوییز بورخس آرژانتینی معتقد است «صداقت، شاید همان سنگ محکی باشد که بتوان با آن عیار فرهنگ جامعه را سنجید». این عبارت شاید کامل نباشد؛ اما تعریف درستی به ما می‌دهد. بی‌تردید باید این پنج حرفی ارزشمند را بیشتر تمرین کنیم تا در همه حوزه‌‌ها بخصوص ورزش فوتبال، درست و کم‌عیب عمل کنیم.

 اگر این حلقه مفقوده را پیدا کنیم، ورزش در مسیری حرکت می‌کند که باید. دیگر خبری از قربانی کردن رشته‌ها برای منافع شخصی افراد نخواهد بود. اگر صداقت داشته باشیم، شاید قبول کنیم برای منصبی که آن را پذیرفته‌ایم، مناسب نیستیم... می‌پذیریم اگر شکستی داشته‌ایم به دلیل ناآگاهی و نقص دانش ما و نمایش مناسب حریف بوده...گناهانمان را راحت‌تر می‌بینیم و به آن اعتراف می‌کنیم و انکار اشتباهات را نمی‌پذیریم... اگر صداقت داشته باشیم، می‌پذیریم کمبودهایی داریم که باید با مطالعه و تحقیق و تلاش جبران شان کنیم نه با دفن کردن حقیقت.

 

 اگر در برنامه‌های تلویزیونی شاهد منازعاتی هستیم که همه سعی در برائت خود و گناهکار جلوه دادن دیگری دارند، شاید به بیگانگی ما با این واژه محترم دارد. شاید به این دلیل که تلاش نمی‌کنیم کمی با خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، صادق باشیم. بی‌تردید اگر قرار باشد در فضایی شفاف، همه حقیقت را ببینیم، می‌پذیریم که جای خالی بعضی از آدمها، چقدر در فضای ورزش ما خالی است. آدمهایی که به آنها مدیونیم و دوست داریم دوباره رشته‌های مختلف ورزشی را در دستان پرتوان آنها ببینیم. اگر صادقانه و محترمانه نگاه کنیم، بی‌تردید دنیا هم زیباتر خواهد شد.