مي توان پنجره را باز كرد و فرياد زد كه شما چقدر خوشبختيد و همراهاني هم داشت كه اين را تكرار مي كنند و شايد هم باوركنند كه واي چقدر خوشبختيم! اين كاري است كه علي رضا منصوريان دارد انجام مي دهد.

 

پر هزينه ترين و پر مهره ترين تيم ليگ ايران دو هفته پياپي است كه نه گل زده و بدتر از آن حتي يك موقعيت گل درست و حسابي ايجاد نكرده اما سكوهايي و پيج هايي وجود دارد كه فرياد مي زنند: استقلال رويايي همينه، همينه. آفرين به اين سطح توقع!

 

بازي اول فدراسيون مقصر بود،بازي دوم داور؛ تا بازي بعدي هم خدا بزرگ است اما چيزي كه بدتر از همه اين هاست، صحبت هاي سرمربي استقلال است كه بهتر سكوت كند تا بقيه ندانند كه تفاوت داشتن مالكيت توپ و فوتبال مالكانه را نمي داند،استقلال مالكيت توپ را داشت، آن هم به دليل ضعف خط مياني حريف اما فوتبال مالكانه مختصاتي دارد كه استقلال از آن بي بهره است.

 

شما بازي تيم هاي گوارديولا را ببينيد، تعداد پاس هاي رد و بدل شده براي نگه داشتن مالكيت وايجاد فرصت گلزني را در نظر بگيريد تا بفهميد آن همه سانتر بلند در دستان دروازه بان استقلال خوزستان نامش فوتبال مالكانه نيست.

 

براي آن كه بدانيد وقتي از تيم ويسي صحبت مي كنيم بايد چگونه ارزيابي درستي داشت بهتر است كه همين خلاصه بازي اول اين تيم مقابل تراكتور را ببينيد و مقايسه كنيد موقعيت گل هاي شاگردان گل محمدي و منصوريان را. آن گاه متوجه مي شويد داشتن مالكيت توپ در ورزشگاه آزادي خيلي هم هنر نبود.

 

تيم منصوريان تيم خوبي است و چون تغيير در آن زياد رخ داده، طول مي كشد كه به ايده آل ترين فرم خود برسد اما كاش منصوريان اين قدر كه حواسش به بيرون زمين و يافتن جمله هاي قشنگ است، تمركزش را روي فوتبال بگذارد.