در تیم پرسپولیس همه دوستش دارند به ویژه سرمربی کروات تیم، برانکو ایوانکوویچ. رفقای صمیمی اش در تیم او را پسر برانکو خطاب می کنند و حتی وقتی سرمربی با او کار دارد به شوخی می گویند که "بابا صدایت می زند"! با این همه کادر فنی تیم پرسپولیس این بازیکن ریزنقش را یکی از دلایل اصلی موفقیت این تیم در دو فصل اخیر می دانند و با تکیه بر توان بالای او در بازیسازی و حرکات محوری اش در میانه زمین، بارها خطوط هافبک تیم های مختلف را با تاکتیک هایی که متشکل از زوج این بازیکن و محسن مسلمان بود برهم ریخته و ضربات کاری را به تیم مقابل می زدند. در ادامه متن گفت و گوی این بازیکن با فردا را از نظر می گذرانید: 

خبرنگار: درباره این قهرمانی حرفی نداری؟ 
- می توانم بگویم که این قهرمانی دو وجه داشت. یکی وجه فنی و فوتبالی که از خیلی جهات می توان به آن پرداخت و بازی های پرسپولیس را مورد بررسی قرار داد.

 
خبرنگار: مثلا یک نمونه اش را می گویی؟ 
- ما هم کم گل خوردیم و هم بیشترین گل زده را داشتیم. این به وضوح نشان می دهد که ما برای هر بازی برنامه داشتیم. همانطور که خوب دفاع می کردیم همانقدر هم در حمله خوب بودیم و فرصت را از رقبا می گرفتیم.

خبرنگار: اما برخی بر این باورند که پرسپولیس در فصلی قهرمان شد که تیم برجسته ای در لیگ حضور نداشت؟ 
- این را اصلا قبول ندارم. استقلال خوزستان تیم کمی بود که الان هم مثل ما در لیگ قهرمانان آسیا بالا آمده است؟ استقلال بد بود که در دور برگشت ما را هم شکست داد و نایب قهرمان شد یا ...

خبرنگار: ... به دربی هم می رسیم...؟ 
- یا تراکتورسازی که همواره با ما در صدر جدول در کورس بود. نفت تهران و بقیه هم که بودند. اتفاقا در این فصل حتی کار از فصل پیش هم دشوارتر بود...

خبرنگار: ...پس چرا چنین ذهنیتی برای برخی کارشناسان بوجود آمده است؟ 
- جواب این سئوال این است که "چون پرسپولیس خیلی عالی بود باقی تیم ها به چشم نمی آمدند". باور کنید غیر از این نیست. دیدید وقتی در دو هفته پایانی فشار روی دو تیم استقلال و تراکتور بود تا به نایب قهرمانی برسند تا چه اندازه بازی های شان جذاب شده بود؟ متأسفانه یا خوشبختانه ما خیلی قوی بودیم (خنده) و این هم به لطف و درایت سرمربی مان برانکو بود که تیم را خوب راهی مسابقه می کرد. از طرفی بچه های تیم هم می خواستند قهرمان شوند و همه دست به دست هم داد تا این عنوان برای مان رقم بخورد.

خبرنگار: درباره وجه دوم قهرمانی تان حرفی نمی زنی؟ 
- بله! بعد از بحث فنی که در تیم ما فاصله فاحشی با دیگر تیم ها وجود داشت موضوع رفاقت و صمیمت درون تیم هم خیلی تأثیرگذار بود.

خبرنگار: در این باره بیشتر توضیح می دهی؟ 
- البته! جدا از دوستی بین بچه های تیم که باعث شده بود همه با هم مانند برادر باشیم برانکو هم در این رفاقت تأثیر داشت. او در تولدها بین ما بود و حتی در کیک مالیدن به صورت ما هم دستی بر آتش داشت(خنده). او و دیگر مربیان تیم همه مانند برادران بزرگتر کنار ما بودند و حس خیلی خوبی بین اعضای تیم بوجود می آمد که قابل وصف نیست و فقط می توانم بگویم که نمود آن را می شد در مسابقات دید.

 
خبرنگار: فکر می کردی به این زودی قهرمان شوید؟ 
- حتم داشتم که زودتر از پایان فصل قهرمان می شویم. ما در هر بازی که می خواستیم برنده شویم حتما این اتفاق برای مان می افتاد...

خبرنگار: ...پس چرا در دربی برنده نشدید؟ یک دربی مساوی و یک دربی باخت؟! 
- این را قبلا هم گفته ام و باز هم می گویم که دربی برگشت در این فصل برای ما و خود من به شخصه یک درس بزرگ داشت. ما قهرمانی را با این درس بزرگ بدست آوردیم که نباید مغرور شد. شاید ما بعد از دربی بهتر برای قهرمانی مصمم شدیم و بیشتر خواستیم که این اتفاق برایمان بیفتد. شاید....شاید اگر در دربی شکست نمی خوردیم حتی این قهرمانی را هم بدست نمی آوردیم ولی این اتفاق برای مان رخ داد تا به خودمان بیاییم.  

خبرنگار: مگر مغرور بودید؟ 
- ما رکورد 6 برد پیاپی در لیگ برتر را زدیم و به دربی رسیدیم. اتفاقی که خیلی روی ما تأثیر خوب داشت ولی انگار زیادی خوب بود(خنده). ما قبل از دربی تا حدی به خودمان زیادی باور داشتیم و هر چند که این خودباوری تا اندازه ای خوب است ولی انگار در آن دوره برای ما کمی زیاد بود و در نهایت هم باعث شد تا دل هواداران مان را بشکنیم.

خبرنگار: ولی بعد از دربی آنها شما را تشویق کردند؟ 
- یکی از بزرگترین افتخارات من این است که دربی را باختیم ولی تشویق شدیم. آن روز و آن اتفاق بزرگ را هرگز فراموش نمی کنم. تا زنده هستم با یادآوری آن اتفاق به خودم می بالم که برای این هواداران بازی کرده ام و برای شان عرق ریختم که مرا در باخت مقابل رقیب سنتی تیم مان تشویق کردند.

 

خبرنگار: چقدر ناراحت بودید؟ 
- خیلی! اندازه ای نمی توانم برایش در نظر بگیرم ولی آن روز و آن اتفاق این باور را به ما داد که برای این هوادار باید جان داد.

خبرنگار: پس چطور در روزهای آخر و در یک هفته مانده به پایان لیگ آن اعتراض ها و اعتصاب ها را انجام دادید؟ 
- طبیعی بود. البته من که کوچک تیم هستم و این تصمیم بزرگترهای پرسپولیس بود چون می خواستیم به حق و حقوق مان برسیم. الان هم نمی خواهم بیشتر از این درباره اش حرف بزنم چون قرار شده مشکلات برطرف شود.  

خبرنگار: ولی حسابی هواداران تان را ناراحت کردید؟ 
- از این بابت متأسفم و به شخصه از همه شان عذرخواهی می کنم. اما امیدورام لااقل آنها هم شرایط بچه های تیم را در نظر گرفته و کمی ما را درک کنند. به ویژه متأهل ها.

خبرنگار: در آسیا هم که به لخویا رسیدید؟ 
- تیم خیلی خوبی است. کلی بازیکن میلیون دلاری دارد و در لیگ شان هم که قهرمان شده است. با این همه ما هم پرسپولیسیم.

خبرنگار: کامیابی نیا نیست! می دانی در غیاب او معمولا بد نتیجه گرفته اید؟ 
- می خواهیم این بار سنت شکنی کنیم(خنده). البته که نبود کمال خیلی کارمان را دشوار می کند ولی به هر حال نباید این آخرین فرصت را از دست بدهیم. قطعا باید بازی در تهران را با برد تمام کنیم. حتما در قطر بازی سخت تری در انتظارمان است. به هر حال آنها از هر ابزاری برای رسیدن به جمع 4 تیم برتر آسیا استفاده می کنند و ما هم باید در تهران از هر چیزی برای رسیدن به این مهم استفاده کنیم.  

خبرنگار: چه انتظاری از هواداران تان داری؟ 
- آنها که همیشه ما را شرمنده کرده اند از آنها می خواهم برای بازی خداحافظی استادیوم را بترکانند.

خبرنگار: خداحافظی؟ 
- (خنده) نه به معنای جدایی... چون این بازی آخرین بازی ما در تهران و فصل 97-96 است، می توانیم یک جشن حسابی بگیریم و هم برنده شویم و هم با هواداران مان خداحافظی کنیم تا اول فصل بعد انشااله.

خبرنگار: حرف باقی مانده؟ 
- دوشنبه 2 خرداد منتظر طرفداران مان هستیم تا با کمک شان لخویا را بزنیم و بازی برگشت را تشریفاتی کنیم.