عالیه شکربیگی با مثبت ارزیابی کردن موضوع حضور زنان در ورزشگاه‌ها بیان کرد: اگر در حال حاضر طرح ورود خانواده‌ها به ورزشگاه‌ها در حال کلید خوردن  است به منزله این است که بستر، اندیشه و زمینه آن وجود دارد که چنین طرحی در حال طرح است.  مدت زمان بسیاری است که درباره ورود بانوان و خانواده‌ها به ورزشگاه‌ها بحث و صحبت می‌شود هرچند معتقدم هنوز هم امکان اجرایی کردن این طرح به دلیل برخی نگاه‌های خاص و قدرتمند، دشوار می‌نماید.

رییس دپارتمان جامعه‌شناسی ورزش چند عامل را از کارکردهای خوب حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها برشمرد و افزود: حضور خانواده‌ها نخست شرایطی را فراهم می‌کند که اوقات فراغت مفیدی برای آنها به وجود آید و این یک تفریح دسته‌جمعی و ملی خواهد بود. اساسا ورزش را باید به مثابه یک امر اجتماعی بدانیم که در همبستگی ملی یک جامعه و یک کشور تاثیرگذار است و اگر از این دید نگاه کنیم حضور خانواده‌ها می‌تواند بسیار کارساز باشد.

او در ادامه افزود: محیط ورزشگاه‌ها بیشتر مشابه یک محیط پرخاشگر و عصبی است و حضور خانواده‌ها می‌تواند این پرخاشگری را در بسیاری از مواقع به حداقل برساند و در بسیاری از موارد حتی آن را از بین ببرد. همچنین زمانی که خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها حضور پیدا می‌کنند این را در جامعه‌پذیری تربیت فرزندان خود نیز لحاظ می‌کنند یعنی در واقع از دوران کودکی به فرزندان می‌آموزند که ورزش بعدی از سلامت انسان است و سلامت انسان می‌تواند سلامت خانواده و سلامت جامعه را در یک افق دور تقویت کند و یک توسعه پایدار را در نهایت می‌توانیم از این حضور در ابعاد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی ترغیب کنیم.

شکربیگی در ادامه اظهار کرد: محیط ورزشگاه‌های ما یک محیط مردانه است و طبیعتا در یک محیط مردانه بیشتر الفاظی رد و بدل می‌شود که خیلی خوشایند نیست و حضور خانواده‌ها می‌تواند این فضا را منعطف‌تر کند و به سمت و سوی فرهنگسازی در تعاملات مطلوب اجتماعی در ورزشگاه‌ها تغییر می‌دهد و این می‌تواند یک امر میمون و مبارکی باشد.

رییس دپارتمان جامعه‌شناسی ورزش در ادامه اضافه کرد: در نظر بگیرید زمانی که مساله حضور بانوان در ورزشگاه‌ها هر چقدر که راجع به آن جلسه برگزار شود واکنش‌های مختلفی نسبت به آن داده خواهد شد ولی همچنان بر روی ساختارها پذیرفته نشده است که زنان می‌توانند آزادانه در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند یا در این حضور یک نوع نگاه تبعیض‌ وجود دارد. برای مثال فرض کنید بانوان ورزشکاران خارجی حق حضور در ورزشگاه‌ها را دارند اما زنان ایرانی و خانواده‌های ایرانی از این حق محروم هستند، بنابراین نگاه تبعیض‌گونه را به وجود می‌آورد که باید آن را حذف کنیم. طرح چنین موضوعی مدت زمان زیادی را خواهد برد اما اگر جامعه و مسئولان به آگاهی برسند که از ورزش به عنوان یک امر اجتماعی برای ایجاد همبستگی در جامعه، اجتماع، خانواده‌ها و در تعاملات استفاده کنند و در صورت وجود آگاهی مردم و مسئولان، اجرای این طرح عملیاتی خواهد شد.

شکربیگی در ادامه بیان کرد: طبیعتا در این سال‌ها حضور بانوان همواره در اجتماع و جامعه و در مناسبات قدرت دیده شده است، حال ببینید این چه تاثیری می‌تواند در بحث قدرت داشته باشد. آیا در بحث قدرت خوب یا بد است؟ بیشتر حضور بانوان و خانواده‌ها به عنوان یک نماد فرهنگی استفاده شده تا به عنوان یک واقعیت اجتماعی. ما باید حضور خانواده‌ها و بانوان را به عنوان یک واقعیت اجتماعی قبول کنیم نه اینکه بیاییم هنجارهایی که خودمان دوست داریم همانند اینکه نباید بانوان در ورزشگاه‌ها حضور پیدا کنند. اساسا این امر درستی نیست که بانوان و خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها حضور نداشته باشند. در واقع ما داریم لباس هنجار را بر تن واقعیت اجتماعی می‌پوشانیم و این امری غلط است.

 وی ادامه داد: در بحث اجرای قانون و طرح‌هایی که داریم باید واقعیت‌های اجتماعی را در نظر بگیریم. واقعیات اجتماعی در حقیقت این است که خانواده‌ها دوست دارند در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند و رویدادهای ورزشی را تماشا کنند و این می‌تواند به عنوان یک امری باشد که همبستگی، سرمایه اجتماعی، نشاط و شادابی را در جامعه ایجاد کند. مسئولان باید یک تجدید نظر در حرف‌ها و کارکردهای غلط‌ انداز خود ایجاد کنند تا جلوی چنین مسائلی که می‌تواند نشاط و شادی را در جامعه از بین ببرد، بگیرند.

او بیان کرد: ما برای رسیدن به هر مساله‌ای که می‌تواند تاثیری در جامعه داشته باشد و یک جنبشی را در جامعه ایجاد کند نیازمند آگاهی هستیم و امروزه به واسطه حضور شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی که در اختیار ماست این مساله راه خودش را پیدا می‌کند و کافی است که انسان یک گوشی هوشمند در اختیار داشته باشد تا تبدیل به یک خبرنگار شود. معتقدم باید به موضوع بانوان و ورزش به عنوان یک واقعیت پایدار نگاه کنیم. طبیعتا یک جامعه سالم و شاداب و با نشاط باید بتواند از یک روان سالم برخوردار باشد و این روان سالم نیازمند یک سرمایه اجتماعی یعنی یک اعتماد، مشارکت و همدلی است.

شکربیگی در پایان گفت: اگر فرض کنیم یکسری از نمایندگان ما راجع به اشتغال و ازدواج و دیگر موضوعات صحبت کنند در حالی که حقوق یکی از آنها میلیونی باشد این یک مساله مشکل‌زا است و مسئولان ما باید از شعار دادن دست بردارند و به واقعیت و عمل توجه کنند. برای یک بار بازی‌های جناحی و مباحث‌هایی که به نوعی جامعه را مسدود کرده دست بردارند تا ما بتوانیم یک جامعه رها و آزاد داشته باشیم و طبیعتا ورزش امری است که می‌تواند این زمینه را فراهم کند. ورزش به همبستگی جامعه کمک می‌کند و در این مورد مسئولان ما باید سرمایه‌گذاری کنند.