وزیر ورزش دولت دوازدهم چه کسی می شود؟

وزیر ورزش دولت دوازدهم چه کسی ‌می‌شود؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تحلیلی بر سابقۀ ورزش از نگاه این رجل تأیید شده

شش نامزد نهایی ریاست جمهوری برنامه‌های تبلیغاتی‌شان را شروع کردند و هر یک به دنبال گفتن آرمان‌های شان برای آینده هستند.

 

ورزش در دولت دوازدهم چه شکلی به خود می گیرد؟ این پرسش اهالی ورزش است. در بین این 66 نامزد نهایی دو نفر سابقه مشخص در ورزش کشور دارند. دو نامزد هم سلایق ورزشی شان به خوبی مشخص است. مصطفی هاشمی طبا بی شک بهترین مرد ورزش سال های پس از انقلاب است. مهندسی که وقتی در دولت سازندگی روانه ورزش شد، توانست با استراتژی مهندسی شده خود، تحولی ایجاد کند. در دوره او بود که استقلال فدراسیون های ورزشی، ساخت بیش از 1377 پروژه ورزشی و نخستین طلای المپیک برای ایران رقم خورد.

مصطفی میرسلیم سال هاست که از همان عصر هاشمی طبا به ورزش آمده و ریاست فدراسیون نجات غریق را بر عهده دارد. او هم برای مدیران ورزشی چهره ای شناخته شده است. دولت روحانی به دلیل صحبت های مشخص و روشن و برنامه ریزی های نمایان در 4 ساله گذشته، مشخص است که ورزش را در دولت بعدی به چه شیوه ای پیش می برد و محمد باقر قالیباف هم به طور مشخص در سال های اخیر رابطه اش با ورزش را نشان داده. در میان نامزدها البته می توان پیش بینی کرد که اسحاق جهانگیری در صورت ماندن در عرصه و رای آوردن، چه سیاستی در پیش می گیرد و تنها شاید گمانه زنی برای رسیدن به گزینه نهایی مورد نظر ورزش برای دولت ابراهیم رئیسی دشوار باشد. مردی که در رزومه اش چندان نشانی از ورزش دیده نمی شود و در نخستین سخنرانی هایش هم هنوز سخنی از ورزش نگفته است.

شاید مروری روی عقاید و سلایق ورزشی این 6 نامزد جالب باشد.

1.  مصطفی هاشمی‌طبا: او بی شک ورزشی ترین فرد در بین نامزدهای معرفی شده است. این مهندس نساجی سابقه ای مشخص دارد. اولین صعود به جام جهانی فوتبال در سال 13788، سومی جام ملت های آسیا در سال 1996 و نخستین طلای المپیک ایران در آتلانتای 96 را اگر دستاوردهای بزرگ ورزشی او بدانیم، همچنان دو دستاورد رویایی دیگر داشته است. کلنگ زنی تمامی ورزشگاه های سال های بعد از انقلاب که بخشی از پروژه 1377 مکان ورزشی او بوده اند یکی از این دو دستاورد است. چیزی که خودش درباره آن گفته: «روزی که به مرحوم هاشمی گفتم این پروژه را کلنگ بزنیم، نیازهای کشور را می سنجیدم. مهم نیست که این پروژه ها آن زمان به دلیل مشکلات کشور افتتاح نشدند اما سرانجام در یک دهه بعد از آن، این پروژه ها به بهره برداری رسیدند. مطمئن بودم وقتی کلنگ شان را می زنم، روزی یکی پیدا می شود که تکمیل شان کند. او البته گام های مهمی هم در ورزش بانوان برداشت و تلاش کرد در عصر خودش استقلال و پرسپولیس را واگذار کند هرچند این واگذاری به شبه دولتی ها به چالش بدل شد و شکست خورد اما بی تردید مهمترین کاری که او برای ورزش کرد، تصویب قانونی بود که اجازه برکناری روسای فدراسیون های ورزشی را از مرد شماره یک ورزش می گرفت و به مجامع ورزشی آن رشته ها می داد. قانونی بسیار پیشرفته که حالا کمیته بین المللی المپیک و فیفا اصرار بر اجرایش دارند. اما در میان نزدیکان به هاشمی طبا که از طیف فائقی، امیرحسینی و خادم ها هستند، او وقتی فکر می کرد قرار است برای ریاست کمیته ملی المپیک کاندیدا شود یا برای پست وزارت ورزش برنامه می چید، همواره به امیر خادم برای مرد شماره دو و اجرایی کارش حساب می کرد. خادم با حمایت هاشمی طبا و اعتماد او ریاست فدراسیون کشتی را در دهه 80 بر عهده گرفته بود و هنوز هم مرد مورد اعتماد هاشمی طبا در ورزش است.

2.  مصطفی میرسلیم: مصطفی میرسلیم یکی از تکنوکرات هایی است که در دهه 60 به ورزش  آورده شدند. آنهایی که امروز اگر تکنوکرات صدای شان کنید شاکی می شوند اما مصطفی هاشمی طبا می گوید:« حتی اگر خودشان هم بگویند تکنوکرات نیستند، شما قبول نکنید. آنهایی که با ما به ورزش آمدیم، تکنوکرات اسلامی بودیم. آقای غفوری فرد، میرسلیم، محلوجی و بقیه .» میرسلیم به دلیل علاقه شخصی مسئولیت فدراسیون نجات غریق را از دیرباز برعهده داشته و خودش شناگر بی نظیری است. او در ورزش هم مثل فرهنگ اعتقاد به فضای بسته و سختگیرانه دارد. او اعتقاد به مدیریت تجربه مند در ورزش دارد و چند وقت قبل در ماجرای قانون ممنوعیت استفاده از بازنشسته ها و دوشغله ها در ورزش انتقاد شدیدی از محمود گودرزی کرده بود. خودش گفته اعتقاد به واگذاری استقلال و پرسپولیس دارد و مخالف ستاره سازی نیست اما دوست ندارد ستاره های ورزشی ستاره های توخالی باشند. البته خودش می گوید ورزش کشور پتانسیل های زیادی برای قهرمانی دارد. برنامه این نامزد درباره ورزش البته برنامه ای مبتنی بر نظر نهایی حزب موتلفه است. همه چیز را خیلی حزبی پی گرفته. اگر رای بیاورد هم بی شک یکی از ورزشی های موتلفه شانس شان برای اداره ورزش بیشتر می شود. گزینه ها را بیایید مرور کنیم. اول از همه می شود محمدرضا یزدانی خرم بعد از او دادکان و واعظ آشتیانی. البته غفوری فرد هم هست که قطعا وزارتخانه های مهمتری می تواند داشته باشد!

3.  حسن روحانی: دولت روحانی اگر می توانست شعارهایش برای ورزش را همان 4 سال قبل  اجرا می کرد. همان طور که در سینما اجرایش کرد. البته درباره استقلال و پرسپولیس سعی کرد با همان محمود گودرزی به سمتش برود. این دولت اعتقاد دارد باید نقش مداخله گرانه را در ورزش کم کند و مسئولیت نظارتی داشته باشد. اتفاقی که حالا برای تیم های قرمز و آبی و خیلی از فدراسیون های ورزشی و کمیته المپیک رخ داده است. دولت فقط در بزنگاه ها ورود می کند و نظر حکومتی می دهد و بیشتر سعی در نظارت دارد. اگرچه به خاطر فشارهای مجلس دلواپس قبلی، این مسیر دو سه سالی دیرتر شروع شد اما حالا تیم سلطانی فر و داورزنی دقیقا همین مسیر را پیش می برند. مسیری که در 4 ساله بعد با تاکید بر خودکفایی تیم های اصلی ورزش و البته توجه دوچندان به ورزش برای همه و ورزش بانوان، به پیش خواهد رفت. وزیر ورزش چه کسی می شود؟ رئیس جمهور روحانی گفته گمانه زنی برای دولت بعدی را بگذارید برای بعد از انتخابات. اما دست فرمان به نظر می رسد همین باشد. حالا با این زوج یا با رفتن یکی به وزارتخانه ای سیاسی تر و ماندن آن یکی!

4.  محمدباقر قالیباف: شاید اگر دعوای سال قبل نبود و هنوز رفاقت سال های قبل شان به جا  بود، می شد خیلی راحت گفت وزیر ورزش دولت قالیباف علیرضا دبیر است. این دو اما دیگر خیلی با هم صمیمی نیستند. قالیباف که در دوران مدیریتش در نیروی انتظامی هزینه زیادی در پاس و ابومسلم کرد، به ورزش قهرمانی پر هزینه اعتقاد زیادی دارد. بارها خودش یا مشاورانش خیز برداشته اند برای تیمداری در سطح استقلال و پرسپولیس و گفتند حاضرند مدیریت این تیم ها را برعهده بگیرند. خیلی از چهره های شاخص فوتبالی را به ورزش شهرداری برده است و در ورزش همگانی هم در سازمان ورزش شهرداری هزینه های زیادی کرده است. نوع نگاهش به ورزش شاید خیلی ستاره محور است. از نوع نگاه عامه پسندانه. وزیر ورزش او اما چه کسی می شود؟ بی شک یک چهره سرشناس در ورزش. این روزها حبیب کاشانی، بیش از دیگر چهره های ورزشی به او نزدیک است. شاید این گزینه، شاید یکی مثل هادی ساعی و حتی رضازاده از جنس مدیرانی هستند که تیم قالیباف آنها را بپسندد.

5.  اسحاق جهانگیری: اسحاق جهانگیری یکی از مدیرانی است که در عصر حضورش در مدیریت  صنعتی کشور، تیم های صنعتی چون مس در کرمان، فولادی ها در اهواز و اصفهان و خودرویی ها در تهران حسابی رونق گرفتند. در کابینه او سیاست های ورزشی بی شک نزدیک به دولت فعلی است اما اگر بنا بر انتخاب بر  اساس نزدیکان ورزشی اش باشد، محمود اسلامیان و مهدی تاج چهره های ورزشی خیلی نزدیک به او لقب می گیرند که همین حالا عنان فوتبال دست شان است.

6.  ابراهیم رئیسی: راستش کمترین سابقه نزدیکی با ورزش را رئیس آستان قدس دارد. او  هنوز برنامه هایش را اعلام نکرده و در شعارهایش فقط از مبارزه با فقر گفته. حتی گفت برای سینما که در دولت یازدهم رونق زیادی داشته و کار و بارش سکه بوده، برنامه دارد و از این شرایط اسفناک نجاتش می دهد اما درباره ورزش چیزی نگفته است. اگر گفته اصولگرایان درباره دولت رئیسی درست باشد و او دولتی شبیه به دولت اول احمدی نژاد بخواهد داشته باشد و وزرایش بیشتر از جبهه یکتا باشند، احتمالا وزیر ورزش او هم می شود گزینه ای مثل محمد عباسی که با احمدی نژاد هم همکاری داشت. یا گزینه ای مثل سیدمهدی هاشمی از پایداری ها که رئیس فدراسیون تیراندازی بوده است و اگر کمی عملگرایانه تر و تخصصی تر دست به انتخاب بزند، به پیشنهاد و توصیه حاج بابایی سراغ کیومرث هاشمی برود که این روزها با دولت یازدهم هم کار کرده و بر مسند کمیته المپیک تکیه زده است. کسی که از دولت احمدی نژاد بوده به دولت روحانی آمده و می تواند با تیم رئیسی هم در مسند باقی بماند!