عادت تکراری منصوریان و قلعه‌نویی
تیم فوتبال استقلال در شرایطی جایگاه تراکتورسازی در رده دوم جدول رده‌بندی را از آن خود کرد که تیم امیر قلعه‌نویی در نیم فصل دوم افت کرد و تیم منصوریان به اوج رسید.
با عبور کردن استقلال از تراکتورسازی در جدول رده بندی لیگ برتر، فاز جدیدی از رقابت این دو تیم آغاز شد. رقابت بر سر تصاحب (لااقل) عنوان نایب قهرمانی فصل و کسب سهمیه مستقیم آسیا برای فصل آینده و حتی در صورت قطعی شدن کسر امتیاز از پرسپولیس، رقابتی جدید و فوق العاده جدی برای کسب عنوان قهرمانی.
استقلال و تراکتورسازی از دیرباز رقابتی تنگاتنگ و سنتی با یکدیگر داشتند و همواره بازی‌های این دو با جذابیت‌ها و حواشی فراوانی همراه بود. تا جایی که می‌توان گفت دیدارهای دو تیم در سال‌های اخیر از دربی هم حساس تر بوده است. در وصف حساسیت های بالای بازی های این دو تیم همین بس که تنها باری که در تاریخ فوتبال ایران برای انجام یک دیدار از دو داور اضافه استفاده شد، دیدار رفت دو تیم در ورزشگاه آزادی بود.
رقابت سنتی آبی پوشان تهران و سرخ پوشان تبریز در لیگ شانزدهم ابعاد تازه‌ای هم به خود گرفته است. این رقابت با چاشنی رقابت نه چندان نا محسوس بین نیمکت‌های دو تیم داغ تر از پیش هم شد. سرمربیان سابق و فعلی آبی‌های تهران در نقش مردان اول نیمکت دو تیم استقلال و تراکتورسازی، رقابتی جداگانه هم با هم دارند. رقابتی که جدال سنتی سرخابی‌های تهران و تبریز را داغ تر از پیش کرده و بر جذابیت و حواشی آن افزوده است.
تراکتورسازی با امیر قلعه نویی فصل را خوب و حتی رویایی شروع کرد. این تیم پا به پای پرسپولیس امتیاز گرفت تا از این دو تیم با عنوان شانس‌های اصلی قهرمانی یاد شود. تراکتورسازی با امیر قلعه نویی در نیم فصل اول مثل پرسپولیس سر به آسمان می‌سایید و این در حالی بود که استقلال با غرق شدن در دریایی از مشکلات به تنها چیزی که در ابتدای فصل فکر نمی‌کرد، رقابت با تیم‌های بالای جدولی بود.
در نیم فصل نخست دو تیم شرایطی کاملا متفاوت داشتند. قلعه نویی در شرایطی آرمانی به سر می برد و منصوریان تنها به فکر بقای خود روی نیمکت داغ آبی‌های تهران بود. دو تیم در تعطیلات نیم فصل با شوکی عجیب و کاملا مشابه مواجه شدند و با حکم کمیته انضباطی فیفا از نقل و انتقالات نیم فصل محروم شدند.
با شروع نیم فصل دوم، تراکتورسازی از شرایط آرمانی‌اش فاصله گرفت. اما شرایط استقلال با منصوریان تغییر کرد و فوتبال روی خوش خود را به این تیم نشان داد. در حالی که امیر قلعه نویی نتوانست آنطور که باید و شاید با بحران ایجاد شده در تراکتورسازی کنار آید، منصوریان از این تهدید در استقلال فرصت ساخت و از توفیق اجباری محرومیت از نقل و انتقالات نهایت استفاده را برد تا جوانان این تیم تبدیل به ستاره شوند.
شرایط دو تیم با همین روند آنقدر پیش رفت تا در پایان هفته بیست و پنجم استقلال با منصوریان نه تنها فاصله عمیق ایجاد شده امتیازی با تراکتورسازی را جبران کرد، بلکه حتی توانست در جدول از این تیم عبور کرده و جای سرخ پوشان تبریز را در رده دوم جدول بگیرد.
سرمربی کنونی آبی پوشان، قبل از رسیدن به نیمکت داغ این تیم دو فصل گذشته بعنوان سرمربی تیم نفت تهران در لیگ برتر حضور یافت و تقریبا می‌توان گفت وی مشابه همین عملکرد را در نفت تهران هم داشت. نفت طی دو فصل اخیر حضورش در لیگ برتر با منصوریان آغاز چندان خوبی نداشت و رفته رفته بهتر و بهتر شد. اما اوج عملکرد تیم نفت با منصوریان در دو فصل گذشته، در نیم فصل های دوم بود. درست مثل استقلال در لیگ شانزدهم.
این اتفاق در حالی برای تیم های منصوریان در سه فصل اخیر می‌افتد که امیر قلعه نویی در دو فصل آخر کاری‌اش در استقلال درست شرایطی را تجربه کرد که مشابه آن را در لیگ شانزدهم با تراکتورسازی تجربه میکند. نیم فصل اول هایی خوب و رویایی و هفته‌های زیاد ایستادن در رده‌های بالایی جدول و سپس در هفته‌های پایانی از دست دادن موقعیت خود در صدر جدول.
به این ترتیب می‌توان گفت نه اوج گرفتن استقلال (با منصوریان) در نیم فصل دوم می‌تواند اتفاقی باشد و نه افت کردن تراکتورسازی (با ا میر قلعه نویی) در همین نیم فصل. در واقع این اتفاق، اصلا اتفاقی نیست و عادت هایی است که سرمربیان دو تیم در سال‌های اخیر کاری شان از خود نشان داده‌اند.
