آفت کی روش زدگی
فوتبال رسوای ایرانی امروز اعتباری ندارد که بخواهد عملکرد کی روش را به نقد بکشد و به همین جهت این کی روش است که بر همه می تازد و از رسوایی های دیروز و امروز مربیان وطنی ما می گوید.
محمد جواد پاینده- کارلوس کی روش مربی بزرگی است اما ایراد از ما ، فرهنگ ما و باورهای نادرست این روزگار ماست که توان همکاری با آدم های بزرگ را از دست داده ایم. ما آنقدر تضعیف شده ایم که گاهی توان همراهی با بزرگان را نداریم و مجذوب شخصیت های کاریزماتیک خارجی می شویم.
کی روش هرچقدر هم که بزرگ باشد،حتما اشتباهاتی دارد اما این ما هستیم که در قیاس با مربیان ضعیف داخلی اشتباهات او را نمی بینیم و در هر موقعیتی تنها از او دفاع می کنیم. کی روش مثل هر آدم دیگری باید مهار شود اما این فدراسیون ضعیف و بی کفایت ماست که همیشه شرمنده و سر به زیر در برابر سرمربی تیم ملی فرمان بردار است.
کی روش ، مورینیو یا حتی فرگوسن و هر مربی بزرگ دیگری که به ایران بیاید باید در قبال عملکردش و یا اشتباهاتش پاسخگو باشد اما پاسخگو در برابر کدام کارشناس؟ کدام مربی و کدام پیشکسوت خوش نام و خوش سابقه؟! فوتبال ایرانی امروز اعتباری ندارد که بخواهد عملکرد کی روش را به نقد بکشد و به همین جهت این کی روش است که بر همه می تازد و از ناکامی های دیروز و امروز مربیان وطنی ما می گوید.
این نه رسم جوانمردی است نه یک رفتار حرفه ای و نه یک الگوی اخلاقی که سرمربی تیم ملی بعد از ناکامی بر قلعه نویی و درخشان بتازد و ما هم خشنود شویم اما وقتی همه ما به صحت حرف هایش در مورد مربیان وطنی آگاهیم به جز پذیرفتن واقعیت چه می توانیم بگوییم؟! کدامیک از ما به خودش اجازه داد که از آقای مربی بپرسد شکست مقابل عراق اگر حاصل اشتباهات داوری یا بدشانسی در ضربات پنالتی بود چه ارتباطی به مربیان تیم های سرخ و آبی پایتخت داشت که در این نشست خبری پیش دستی کرده و چنین بر مخالفانت می تازی؟
کی روش حتی به منتقدانش فرصت نداد که زبان به انتقاد بکشایند و پیش از آنکه در انتظار حمله مخالفان بماند بر منتقدانش بی محابا هجوم آورد. به قول امیر قلعه نویی مربی پرتغالی استاد بازی های رسانه ای است و این هم گوشه ای از دانش ، تجربه و کاربلدی او را نشان می دهد اما به همان اندازه که او کار خودش را درست یاد گرفته ما و رسانه های ما نابلد هستیم.
ما همچنان اسیر شخصیت کاریزماتیک کی روش بوده و او را ستایش می کنیم اگرچه بسیاری از رفتارهایش مطابق معیارهای اخلاقی ، انسانی و حتی حرفه ای نباشد که نیست. ما کی روش را تحسین می کنیم وقتی با مشت های گره کرده به سراغ مربی کره ای ها می رود اگر چه این رفتار شایسته ایران و ایرانی نبوده و نیست، تحسین می کنیم وقتی کنار زمین با چشم های غضبناک ، خروج ویلیامز استرالیایی را انتظار می کشد اگرچه این برخورد در شان سرمربی تیم ملی ما نیست ، تحسین می کنیم وقتی با کوله بار ناکامی هایش به وطن بازگشته بی محابا بر مربیان وطنی ما می تازد و هرچه می خواهد می گوید و حتی یک روز در صفحات رسانه ها آرام و قرار ندارد حال آنکه اگر جای کی روش یک مربی ایرانی با ناکامی بازگشته بود به او فرصت چنین جولانی را نمی دادیم.
با اینهمه ایراد از ماست نه از کی روش. ماییم که معیارهای خودمان را به خاطر او دگرگون می سازیم و برای ما که فاقد معیارهای استوار هستیم ، کی روش یعنی همه چیز. یعنی منطق ، یعنی معیار و یعنی مدینه فاضله.
مخلص کلام اینکه کی روش و امثال کی روش در فوتبال ما مربیگری نمی کنند ، سلطنت می کنند ، نه فدراسیون مقتدری داریم که در ازای پرداخت مبلغ ناقابل 30 میلیاردی توان سوال و جواب کردن داشته باشد، نه کمیته فنی مستقل و کاردانی که با دو کلام حرف حساب بعضی وقت ها اشتباهات آقای سرمربی را هم گوش زد کند و نه حتی جامعه رسانه ای منصف و بی طرفی که انتقاد یا حمایتش از سر دلسوزی باشد بدون وابستگی به این مربی و آن کارشناس و این دلال.(البته به استثنای موارد نادر)
